Θύμισες παλιές
Ήταν Φεβρουάριος. Μου τηλεφώνησε ο Γιάννης Ζωγράφος, δημοσιογράφος ξανθιώτης στην καταγωγή που ξεκίνησε την πετυχημένη σταδιοδρομία του από το ΕΜΠΡΟΣ το 1977, για να μου πει πως μου’ στειλε ένα βιβλίο.
Το βιβλίο τελικά το έλαβα χθες 6 Απριλίου. Είχε σταλεί 22 Φεβρουαρίου από το Βέλγιο.
Πρόκειται για ένα βιβλίο 200 σελίδων με τίτλο «Δημοσιογραφικές Ιστορίες» (όπως τις έζησα), του Γιάννη Ζωγράφου βέβαια.
Θα το διαβάσω και θα τα ξαναπούμε.
Ως προς την αργοπορία, τι να πω. Νόμιζα πως τα πράγματα είχαν εξομαλυνθεί στις ταχυμεταφορές.
Γ.Δ.
Απόδοση δικαιοσύνης
Δεν γνωρίζω κι ούτε επιθυμώ να μάθω τα ονόματα των δραστών του εμπρησμού στην Marfin.
Όπως δεν επιθυμώ να δω τα πρόσωπά τους γιατί αποστρέφω το δικό μου πρόσωπο.
Επιθυμώ όμως οι ύποπτοι που εντοπίστηκαν να δικαστούν. Κι αν αποδειχθεί πως είναι ένοχοι, να τιμωρηθούν.
Στις 5 Μαΐου 2010, κάποιοι άνθρωποι ενήργησαν εναντίον συνανθρώπων τους σαν θηρία.
Μετά πάροδο δέκα χρόνων σιωπής, η υπόθεση οδηγείται πλέον στον φυσικό δικαστή για να διεξαχθεί μία δίκαιη δίκη. Μια δίκη για απόδοση δικαιοσύνης. Τίποτε άλλο.
Δικαιοσύνη, όπως αρμόζει σ’ ένα Ευρωπαϊκό κράτος, ευνομούμενο και Δημοκρατικό.
-Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Γ.Δ.
Αυτόχειρες
Μου τηλεφώνησε πρωί- πρωί της Δευτέρας και ιδιαίτερα τσαντισμένος με το αποτέλεσμα της Ξάνθης με τον Καραϊσκάκη και μου είπε: «Έβαλε τα χεράκια της η Ξάνθη κι έβγαλε τα ματάκια της».
Και είχε δίκιο ο άνθρωπος να στεναχωριέται. Θεωρούσε το παιγνίδι σίγουρο της Ξάνθης κι αυτό θα την ανέβαζε βαθμολογικά.
Τώρα τα πράγματα δυσκολεύουν βέβαια, αλλά ποδόσφαιρο είναι αυτό, όλα μπορούν να συμβούν.
Γι’ αυτό, ας περιμένουμε να δούμε την εξέλιξη με διάθεση θετική.
Γ.Δ.
Περί μπακαλιάρου
Βεβαίως γνωρίζω πως το 95% των Χριστιανικών σπιτιών στις 25 Μαρτίου πως μαγείρεψε και έφαγε μπακαλιάρο.
Γιατί όμως αυτή η μεγάλη μονοφαγία; Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από το έθιμο αυτό;
Το έθιμο του μπακαλιάρου.
Παραδοσιακό έδεσμα της ημέρας του Ευαγγελισμού, η οποία έχει πια διττή σημασία για τον Ελληνισμό, καθώς συμπίπτει από το 1838 με τον εορτασμό της Επανάστασης του 1821, είναι ο μπακαλιάρος και μάλιστα συνοδεία της γνωστής σκορδαλιάς.
Ο μπακαλιάρος έφτασε στο ελληνικό τραπέζι περί τον 15ο αιώνα και καθιερώθηκε άμεσα ως το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου, καθώς με εξαίρεση τα νησιά μας, το φρέσκο ψάρι αποτελούσε πολυτέλεια για τους φτωχούς κατοίκους της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Έτσι, ο παστός μπακαλιάρος, που δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη συντήρηση, αποτέλεσε την εύκολη και φθηνή συνάμα λύση, έθιμο που κρατά μέχρι τις μέρες μας.
Γ.Δ.
Το άδικο κράτος και άλλα πολλά
Εντάξει, σε όλους λίγο πολύ είναι γνωστό πως το ελληνικό κράτος είναι μια ιδιόμορφη οντότητα. Αυτό μπορεί να το βεβαιώσει ρητά και κατηγορηματικά όποιος το ζει από κοντά.
Κατ’ αρχάς είναι μια δημιουργία αλλοπρόσαλλη, δομημένη με βάση τον παραλογισμό και στόχο την ταλαιπωρία του υποζυγίου που έχει όνομα «Έλλην Επιχειρηματίας».
Και προς ενίσχυση των παραπάνω, δύο περιπτώσεις, έτσι πρόχειρα διότι για να γίνει εκτενής αναφορά χρειάζονται σελίδες επί σελίδων.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: το υπουργείο Οικονομικών παγίως εδώ και 191 χρόνια, εισπράττει το ΦΠΑ από όλους. Όταν όμως οφείλει να επιστρέψει στις εξαγωγικές επιχειρήσεις, αργεί μήνες και χρόνια!
Το ίδιο συμβαίνει και με τα χρέη του δημοσίου προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Χρωστάει δισ., αργεί να τα πληρώσει και οδηγεί υγιείς επιχειρήσεις στην καταστροφή γιατί αυτό το κράτος αργεί να πληρώσει τα χρέη του!
Το ίδιο όμως ζητεί την πληρωμή. Εάν δε αργήσεις μια ημέρα, σε τιμωρεί με πρόστιμο!
Ανέφερα δύο περιπτώσεις. Υπάρχουν εκατοντάδες που βάζουν τρικλοποδιές στο επιχειρείν δυστυχώς.
Γ.Δ.
Υπάρχουν επίγονοι;
Το θέμα είναι σοβαρό και αφορά την Ξάνθη του Πολιτισμού.
Αφορά δηλαδή όλα αυτά τα συστατικά που προσδιορίζουν την ποιότητα ζωής στο πνευματικό επίπεδο, στις Τέχνες, τα Γράμματα, την Ιστορία, τη Λογοτεχνία, την Μουσική. Με δυο λόγια ότι χαρακτηρίζουμε «Πολιτισμό».
Η Ξάνθη λοιπόν, διέρχεται μια δύσκολη περίοδο στον τομέα αυτόν. Δύσκολη στο επίπεδο του ανθρώπινου δυναμικού που δίνει τον τόνο, που πρωτοστατεί, που ανοίγει δρόμο, οδηγεί τα γεγονότα.
Σ’ αυτούς τους τομείς λοιπόν υπάρχει ένα καίριο ερώτημα. Ένα ερώτημα όπως «υπάρχουν επίγονοι»;
Ας δούμε τα πράγματα πως ήταν και πώς είναι σήμερα.
Γ.Δ.
Επίγονοι ΙΙ
Η Ξάνθη λοιπόν είχε την μεγάλη τιμή να δει τέκνα της να διακρίνονται στο επίπεδο του Πολιτισμού όπως ο Στέφανος Ιωαννίδης, η Σεραμέτη, ο Εξάρχου, ο Μεταλληνός, ο Παυλίδης, ο Ματσούκας, ο Μάνος Χατζιδάκις, και οι εν ζωή Π. Γεωργαντζής και Θαν. Μουσόπουλος που σταδιακά μειώνουν το έργο τους για βιολογικούς λόγους.
Τούτων όλων λοιπόν που εκπροσωπούσαν όλους σχεδόν τους τομείς της τέχνης, τίθεται το ερώτημα, εάν σήμερα υπάρχουν ισάξιοι επίγονοι.
Πρόκειται για ένα δύσκολο ερώτημα, είναι γεγονός. Και γίνεται δυσκολότερο διότι τίποτε ανάλογο δεν εμφανίστηκε στην σκηνή του Πολιτισμού εδώ και αρκετά χρόνια που με το έργο του θα στιγμάτιζε τη δική του εποχή.
Εξαιρώ και τονίζω το εξαιρετικό έργο της Ελένης Ευφραιμίδου στην λογοτεχνία και του Δημήτρη Κασαπίδη στην Ιστορία, ενώ σοβαρές προσπάθειες κάνει στον ίδιο χώρο και ο Γιώργος Μπατζακίδης και ο Κώστας Μαυρομάτης.
Γ.Δ.
Επίγονοι ΙΙΙ
Εάν όμως δεν διακρίνουμε αξιόλογους επίγονους των προσωπικοτήτων που αναφέραμε αυτό δεν πρέπει να ισοπεδώσει τον υπάρχοντα αριθμό νέων ποιητών, συγγραφέων, ιστορικών ερευνητών όπως ο Γιάννης Βογιατζής.
Προσδοκούμε πως μέσα από Συλλόγους και Σωματεία να ξεπηδήσουν οι επίγονοι εκείνοι που με δουλειά, θα ξεχωρίσουν και θα γράφουν την δική τους προσωπική διαδρομή.
Υπάρχουν οι κατάλληλοι χώροι κι αυτοί είναι η ΦΕΞ, το Λύκειον Ελληνίδων, το ΠΑΚΕΘΡΑ και βέβαια διάφοροι άλλοι σημαντικοί δημιουργικοί πυρήνες της λαογραφίας, και του Πολιτισμού εν γένει.
Υπάρχει το Μουσικό Σχολείο, υπάρχουν τα Ωδεία, όλα φυτώρια νέων που αναζητούν την μουσική παιδεία.
Τελειώνοντας μια ελπίδα και μια ευχή. Μέσα από την προσπάθεια, τον αγώνα, τις θυσίες, μακάρι να ξεπηδήσουν οι επίγονοι των παλιών. Και να γράψουν τη δική του διαδρομή, καλύτερη, υψηλότερη, τέτοια που να ξεπεράσει τα όρια της Ξάνθης.
-Είθε να προλάβουμε να το αντικρύσουμε αυτό…
Γ.Δ.
Επιτομή του παραλογισμού και της αυθαιρεσίας
Αυτή η ιστορία του Πόρτο Άβδηρα ή όπως συνηθίσαμε να το λέμε Τουριστικό Αβδήρων είναι η επιτομή της παραλογισμού και της αυθαιρεσίας που διέπει τις συναλλαγές μεταξύ δημοσίου και ιδιωτών. Είναι μια ιστορία που πραγματικά αποθαρρύνει οποιονδήποτε να μπει στη διαδικασία να εκμισθώσει ακίνητο της ΕΤΑΔ και να επενδύσει. Δεν φτάνει που του νοίκιασαν ένα ακίνητο που είχε «βάρη» και εμπλέκονταν και άλλη δημόσια υπηρεσία και έπρεπε να γίνει τακτοποίηση από τον μισθωτή! Δεν φτάνει που πέρασε τα μισά από τα χρόνια της μίσθωσης στα δικαστήρια για να τα ξεμπλέξει, του ζητούν και τα μισθώματα (11.000 ετησίως) για τα χρόνια αυτά! Και όταν επιτέλους το έφτιαξε και ίσα που πρόλαβε να το ανοίξει για δύο καλοκαίρια μόνο, δεν του κάνουν παράταση της μίσθωσης που έληξε τον Ιανουάριο, εν μέσω πανδημίας , όπως γίνεται σε ανάλογες περιπτώσεις και αντ’ αυτού του κάνουν έξωση! Όλη αυτή η ιστορία είχε πολύ βλαπτικές επιπτώσεις και όχι μόνο οικονομικές που ήταν υπέρογκες για τον ιδιώτη. Είναι φυσικό όταν επενδύεις χρήμα και χρόνο και θέλεις να φτιάξεις κάτι που για σένα είναι έργο ζωής, αλλά και δίνει ζωή σ’ ένα τόπο που νοιάζεσαι και αγαπάς, όταν σε συμπεριφέρονται μ’ αυτό τον άδικο τρόπο να ψάξεις να βρεις το δίκιο σου! Είναι μονόδρομος πλέον για τον ιδιώτη να στραφεί εναντίον της ΕΤΑΔ δικαστικά και θα έχει μαζί του και όλη την κοινωνία των Αβδήρων και όχι μόνο …
Μ.Ξ.
Τιμή και δόξα στου ήρωες της μάχης του Οχυρού του Εχίνου
80 χρόνια συμπληρώθηκαν χθες από τη μάχη των Οχυρών, στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα απέναντι στη Γερμανική εισβολή του 1941.
Το Οχυρό του Εχίνου, στην ορεινή Ξάνθη, μαζί με τα άλλα οχυρά της Γραμμής Μεταξά, τα ελληνικά στρατεύματα στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο σφυροκοπούνταν για τρεις συνεχόμενες μέρες από τα ναζιστικά στρατεύματα, τα οποία υπερτερούσαν αριθμητικά και εξοπλιστικά.
Μπορεί αυτή η άνιση μάχη να έληξε με νίκη της Γερμανίας, ωστόσο έχει καταγραφεί ως μία από τις σπουδαιότερες πολεμικές αναμετρήσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κι αυτό γιατί μια χούφτα Έλληνες υπερασπίστηκαν με ηρωισμό και αυτοθυσία τις «Μακεδονικές Θερμοπύλες», στο Ρούπελ και στα υπόλοιπα οχυρά της λεγόμενης «Γραμμής Μεταξά», απέναντι στις σιδηρόφρακτες ναζιστικές ορδές.
Ήταν αυτοί που δεν δίστασαν να πουν στους Γερμανούς την ιστορική φράση: «Τα οχυρά δεν παραδίνονται. Καταλαμβάνονται». Έτσι απάντησε ο αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος, διοικητής του οχυρού Ρούπελ, όταν ο εχθρός τού ζήτησε να εγκαταλείψει τον αγώνα και να παραδώσει το συγκρότημα. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι η «Μάχη των Οχυρών», σε συνδυασμό με τη «Μάχη της Κρήτης» που ακολούθησε, διατάραξαν τον σχεδιασμό του Χίτλερ για τη σχεδιαζόμενη επίθεση στη Ρωσία, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα για τη ναζιστική Γερμανία.
Μ.Ξ.
