«Μετρημένο τόπο έχουν οι σοφοί
Και στα παιδιά δοσμένος είναι ο ίδιος αλλ’
Απέραντος!»
Οδυσσέας Ελύτης
Είναι πάντα τουλάχιστον γοητευτικός ο τρόπος που τα μικρά παιδιά οικειοποιούνται τους ήχους μερικών λέξεων και τους αλλάζουν, τους προσαρμόζουν σε ό,τι κατέχουν κάθε φορά και μας τους προσφέρουν μεταλλαγμένους με βάση την οπτική, την ηχητική, την αισθητική τους ικανότητα.
Αν ξεπεράσουμε τους οποιουσδήποτε διδακτισμούς και σταθούμε στη νέα λέξη που γεννάται μπροστά μας, που γεννά η παιδική εμπειρία σε συνδυασμό με την ανεξάντλητη και ελεύθερη ακόμα φαντασία, θα παραστούμε μπροστά σε μια πραγματική αποκάλυψη!
Θα αποκαλυφθεί έτσι ο υπολογιστής, αυτό το πανίσχυρο εργαλείο, και θα μετατραπεί σε… υπογιο-ληστή. Η κλοπή των ελεύθερων σκέψεών μας, της ηρεμίας μας, της εμβάθυνσής μας σε οποιοδήποτε θέμα ή σχέση, φανερώνεται μπροστά μας από ένα παιδί που φωνάζει ξεκάθαρα «ο βασιλιάς είναι γυμνός!».
Η προσπάθεια -υποτίθεται- να ανταποκριθούμε στις αυξανόμενες απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής και την περίσταση της πανδημίας, αποκαλύπτεται ξεκάθαρα μπροστά μας. Όλο και περισσότερα «νέα», κι ας είναι και ψεύτικα, όλο και περισσότερες τηλεδιασκέψεις, κι ας μην προωθούν την απλή, επίπονη και μοναχική σκέψη, όλο και περισσότερες εικονικές επισκέψεις ή παραστάσεις, κι ας ξεχνάμε σιγά-σιγά την αξεπέραστη και μοναδική πνευματικότητα της καλλιτεχνικής δημιουργίας που κοινωνείται σε ένα θέατρο ή σε ένα μουσείο.
Στην ελληνική μυθολογία διάσημοι ήταν οι ληστές που αντιμετώπισε ο Θησέας στον δρόμο του για την Αθήνα και την αναζήτηση του πατέρα του, του Αιγέα. Ένας ήταν ο Σίνης, που έδενε τους διαβάτες σε δυο πεύκα που λύγιζε, τα οποία όταν τα άφηνε οδηγούσαν στο διαμελισμό του σώματος. Άλλος ήταν ο Σκίρωνας, που έριχνε τους διαβάτες στη θάλασσα, όπου τους έτρωγε μια θαλάσσια χελώνα. Τρίτος ήταν ο Προκρούστης, που έκοβε τα πόδια των ψηλών τα οποία περίσσευαν απ’ το φημισμένο κρεβάτι του ή χτυπούσε τους κοντούς με το σφυρί.
Η μητέρα του Θησέα Αίθρα και ο παππούς του Πιτθέας, τον είχαν συμβουλέψει να πάει στην Αθήνα με το καράβι. Ο Θησέας όμως προτίμησε τον δρόμο της στεριάς, με όλους τους κινδύνους που έκρυβε. Τους αντιμετώπισε όμως και τους νίκησε.
Στον δικό μας δρόμο σήμερα μπορεί να μη βρίσκουμε μυθικούς ήρωες να μας παραστέκονται και να μας βοηθούν με τους ληστές που παραμονεύουν. Ο καθένας μας τουλάχιστον, σαν άλλος Θησέας, ας σηκώσει τον βράχο που του αναλογεί -ας είναι και πετρούλα-, για να ανακαλύψει εκεί τα σημάδια που θα τον βοηθήσουν. Θα τον βοηθήσουν, αν όχι να βρει τον πατέρα του όπως ο Θησέας, τουλάχιστον να βρει και να ακούσει τα παιδιά του και το παιδί μέσα του.
Νατάσα Μιχαηλίδου
Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
