«Εσείς είστε τα τόξα απ’ όπου τα παιδιά σας σα ζωντανά βέλη θα τιναχτούν μπροστά»
Χαλίλ Γκιμπράν
Η αγάπη μιας μητέρας προς το παιδί της μπορεί να εξηγηθεί ψυχρά και βιολογικά ως ανάγκη του ανθρώπινου είδους να συνεχίσει την πορεία του, να διαιωνιστεί. Τον ρόλο όμως αυτόν, μαζί με το καθήκον της επιτυχημένης ανατροφής, μπορεί να τον αναλάβουν ένας μπαμπάς ή θετοί γονείς ή θείοι, θείες, γιαγιάδες, παππούδες.
Όπως και να ‘χει ένα μικρό παιδί έχει ανάγκη από έναν μεγάλο, για να τον μιμηθεί, έναν μεγάλο για να αγαπηθεί και να ανθίσει.
Κανένας γονιός ή κηδεμόνας δεν μπορεί να πει ότι έκανε τα πάντα σωστά για το παιδί του. Κάθε γονιός και κηδεμόνας μπορεί να πει ότι έκανε τα πάντα για το παιδί του, αν έδωσε ατέλειωτη αγάπη και όρια.
Το να κάθεσαι σιωπηλός, δίπλα σε ένα παιδί, να του παραστέκεσαι με αυτήν την αγάπη και την περιορισμένη ελευθερία, να το βλέπεις να μεγαλώνει και να μαθαίνει τη ζωή, είναι από μόνο του ένα θαύμα. Το να διατηρείς ταπεινά και ανοιχτά τα αυτιά και τα μάτια σου, για να συνεχίσεις κι εσύ ο ίδιος να μαθαίνεις από τα παιδιά, να παίζεις μαζί τους, είναι το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής.
Όπως το θαύμα της χαράς, όταν μια μαμά χαριτολογώντας μαθαίνει στο παιδί της ότι αυτό το λουλούδι που της χαρίζει συνέχεια λέγεται όχι μαργαρίτα αλλά… μαμαρίτα! Και όχι μόνο το μαθαίνει έτσι το παιδί αλλά το επαναλαμβάνει στο σχολείο του, με τη βεβαιότητα που του δίνει η μητρική αγάπη και σιγουριά!
Ψυχρά και βιολογικά αυτή η αγάπη δεν μπορεί να μεταδοθεί μέσα από οθόνες και τηλεφωνικά καλώδια. Ψυχρά και επιστημονικά η απόσταση δε νικιέται. Ψυχρά και βιολογικά το θαύμα δεν εξηγείται.
Ευτυχώς όμως, (ευτυχώς!) που δεν είμαστε μόνο ψυχρά και βιολογικά όντα! Ευτυχώς έχουμε μέσα μας την τέχνη, την όποια τέχνη και ένα πνεύμα θείο, άσχετα αν δεν τα έχουμε αναζητήσει όλοι. Αρκεί να τα πιστέψουμε και να δουλέψουμε γι’ αυτά. Και τότε καμιά απόσταση, κανένας ιός, καμιά απαγόρευση δεν είναι αρκετή, για να περιορίσει την αγάπη, το όνειρο, την όποια τέχνη, τη ζωή μας.
«Αν δε μου ‘δινες την ποίηση, Κύριε, δε θα ’χα τίποτα για να ζήσω» (Ν. Βρεττάκος).
Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στους συνανθρώπους μας, που αποκομμένοι απ’ τους δικούς τους ανθρώπους, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον ακατονόμαστο ιό. Ας λειτουργήσει σαν άλλο βέλος, που θα τους φέρει ολοζώντανα μπροστά τους το όνειρο και την αγάπη που τόσο απλόχερα έδωσαν! Σιδερένιοι!
Νατάσα Μιχαηλίδου
Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
