Το όνομα δεν θέλει καμία συζήτηση ότι είναι Ελληνικό. Είναι το τέταρτο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου μετά την Σαρδηνία, την Σικελία και την Κύπρο. Λένε πως παλιά λεγόταν πιθανόν Σύρνος από όπου και το νησί των Σειρίνων στην Οδύσσεια του Ομήρου. Το 1786 προσαρτήθηκε στην Γαλλία με το όνομα Corse, τουτέστιν Κορσική. Στην περιοχή Καργκέζε ομιλείται εν πολλοίς η Ελληνική γλώσσα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το νησί είναι γενέτειρα του Έλληνα μεγάλου Στρατιωτικού Καλόμερου που μεταφρασμένο στα Γαλλικά έγινε Βοναπάρτης (Buona Parte).
Στην νήσο Κύρνο είχαν μεταναστεύσει πολλοί Μανιάτες επί τουρκοκρατίας, μεταξύ αυτών και ο παππούς του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Ο Ναπολέων, ειρήστω εν παρόδω, μιλούσε πάρα πολύ καλά Ελληνικά. Το κακό με τους κατακτητές των Ελληνικών νησιών δεν τελειώνει εδώ. Κάτω από την Κορσική βρίσκεται η νήσος Σαρδώ. Το όνομά της πήρε από την Σαρδώ, γυναίκα του Τυρρηνού που μετανάστευσαν εκεί από την Λυδία. Τα μεγαλύτερα ποτάμια της νήσου Σαρδούς είναι τα ποτάμια με τα Ελληνικά ονόματα Τύβουλος, Τέρμος και Θύρσος. Αντιλαμβάνεστε ότι μιλάμε για το Ιταλικό σήμερα νησί της Σαρδηνίας. Υπήρξε και αυτό το νησί μέλος της Ελληνικής επικράτειας στο παρελθόν. Όλα αυτά τα αναφέρω για να ξέρουμε ότι η Ελλάδα δεν ήταν πάντα ψωροκώσταινα και κρατίδιο που απελευθερώθηκε από τους Τούρκους Μογγόλους το 1824. Ήταν κράτος γίγας με δύναμη , οντότητα και κυρίως πρωταγωνιστή γεννεσιουργό πολιτισμό.
Κάτω από την Σαρδώ (Σαρδηνία) βρίσκεται το νησί της Σικελίας. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Ελληνική πόλη Πάνορμον με παράφραση ως Παλέρμο. Στα Ανατολικά του νησιού υπάρχει σήμερα η κωμόπολη Τζιαρντίνι-Νάξος αφού είχε πρωτοαποικιθεί από Νάξιους μετανάστες. Οι Έλληνες ήταν οι ιδρυτές των κυριοτέρων πόλεων και ήλεγχαν το εμπόριο, την ναυτιλία και την οικονομία. Τις Συρακούσες ίδρυσαν οι Κορίνθιοι και την Μεσσήνη οι Χαλκιδαίοι.
Πιο κάτω από την Σικελία βρίσκεται η νήσος Μελίτη της οποίας το όνομα άλλαξαν σε Μάλτα. Οι πρώτοι και πάλι έποικοι και κάτοικοι ήταν οι Έλληνες και ονόμασαν έτσι το νησί για την μεγάλη παραγωγή μελιού που παρουσίαζε. Παντού το ποδαράκι τους πρώτοι το έβαζαν αυτοί οι πονηροί, δαιμόνιοι και θαρραλέοι Έλληνες. Από την μία κατακτούσαν χώρες, επεξέτειναν τα εδάφη τους μαζί με τα μυαλά τους και από την άλλη λάξευαν μάρμαρα και τα μετέτρεπαν σε Αφροδίτη, Δία και Ερμή. Συγχρόνως γεννούσαν τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα και τον Πυθαγόρα. Η έκρηξη της Ελληνικής σκέψης σκέπαζε τον παγκόσμιο ουρανό όχι με σύννεφα αλλά με φώς Ολύμπιο, με φώς γνώσης και συγκρότησης κοινωνίας. Ήταν φυσικό η πρόοδος και το Απολλώνειο λύκος να μισηθούν από τους μιαρούς και ελλειπείς και να καταδολιευθεί το πνεύμα του Ολυμπισμού με φιλάνθρωπα δήθεν αισθήματα και συνθήματα για ταπεινότητα και ποιμνιοποίηση. Οι γιδοβοσκοί πολύ σύντομα μέσα από φιλάνθρωπες υπόγειες διαβάσεις υπονόμευσαν τις πανανθρώπινες ιδέες του Επίκουρου και του Αριστοτέλη και πάτησαν τον πυροδοτικό μηχανισμό κατά της παναθρώπινης Ελληνικής διαφώτισης και αιθέριας ανακούφισης.
Μόνον ένα δεν έχουν καταφέρει ακόμη, να συντρίψουν και να αποκρύψουν την πραγματική ιστορία των Ελλήνων. Θα το προσπαθούν συνεχώς, νοιώθω έντονο το σκοτεινό βλέμμα των αδίστακτων επί του Ελληνισμού.
Φοίβος Ιωσήφ
