Δε μπορώ ν’ αναπνεύσω
Μπαρμπαγιώργος: Καραγκιόζη παιδί μου, κορώνα μου, ανεψούδι μου, είμαι πολύ περήφανος για σένα.
Καραγκιόζης: Μα εσύ, μπαρμπούλη μου, με έχεις στουμπολογήσει χίλιες φορές.
Μπαρμπαγιώργος: Για το καλό σου το ‘καμα. Να σου πω, παιδί μου, έχεις μετρήσει τις φορές που σ’ έχω στουμπολογήσει;
Καραγκιόζης: Όχι εγώ. Η καμπούρα μου.
Μπαρμπαγιώργος: Και σου το είπε;
Καραγκιόζης: Αυτά τα πράγματα δεν κρύβονται.
Μπαρμπαγιώργος: Τώρα τα πράγματα αλλάζουν. Έχουμε νέα κανονικότητα κι εσύ φαίνεται να έβαλες μυαλό.
Καραγκιόζης: Πώς το κατάλαβες, μπάρμπα μου;
Μπαρμπαγιώργος: Εσύ δεν οργάνωσες τη δεξίωση για το παρακράτος;
Καραγκιόζης: Εγώ, μπάρμπα μου.
Μπαρμπαγιώργος: Κατέβα να σε φιλήσω.
Καραγκιόζης: Γιατί, μπάρμπα μου;
Μπαρμπαγιώργος: Γιατί παιδάκι μου, για να σε εκτιμήσει το κράτος, πρέπει να τα πας καλά με το παρακράτος.
Καραγκιόζης: Τα πάω… τα πάω.
Μπαρμπαγιώργος: Κι εγώ θέλω να τα πάω γιατί από το κράτος δεν περιμένω τίποτα.
Καραγκιόζης: Θα φροντίσω εγώ μπαρμπούλη μου να τα πας.
Μπαρμπαγιώργος: Φρόντισα εγώ παιδάκι μου. Σου ‘φερα να του δώσεις, από μένα, τουλουμοτύρι, γιαούρτι και μυζήθρα. Κι από τη θεία σου τη Γιαννούλα πίτες που έφτιασε με τα χεράκια της.
Καραγκιόζης: Φέρ’ τα, μπαρμπούλη μου. Να ‘ναι καλά το παρακράτος. Θα φάμε καλά απόψε.
