Δέκα παρά δέκα. Το κουδούνι χτυπάει. Είναι η ώρα για το πρώτο διάλειμμα σ’ όλα τα σχολειά, παντού στη χώρα. Ευκρινής, ξεκάθαρος ο ήχος όπως πάντα χρόνια τώρα, σκορπιέται τριγύρω στις τυχερές γειτονιές. Σαν ένα σύνθημα-απ’ τα λιγοστά αξιοπρόσεχτα-για τη συνέχεια, απαρατήρητο όμως μέχρι τώρα μέσα στη φούρια μιας βέβαιης καθημερινότητας. Σαν ένα σύνθημα για μιαν υπόσχεση ανώτερη και διακυβευμένη μαζί στις μέρες μας.
Τυχερές οι γειτονιές τριγύρω μα τούτο το κουδούνισμα κάπως αλλιώς ακούγεται, κάτι άλλο έχει. Ακριβώς στην ώρα του χτυπάει και ξαναχτυπάει, μα σαν κάτι να του λείπει, κάπως περίεργα εκκωφαντικός ο ήχος του, απλώνεται σε δρόμους, παράδρομους και ανοιχτά παράθυρα που συνορεύουν με την αυλή του Σχολείου και κείνη τη βέβαιη πριν λίγο καιρό υπόσχεση για τ’ αύριο.
Άδειες οι φωλιές και η αυλή γυμνή. Τα πουλιά σκόρπισαν, ζάρωσαν βίαια, σώπασαν.
Το κουδούνι χτυπάει…
Ποιος τ’ ακούει;
Ποιος τρέχει στο άκουσμά του με την αγωνία για τα ρήματα και τα ουσιαστικά, για τα…σύνορα της χώρας, για τον Τρωικό πόλεμο, για το δημοκρατικό πολίτευμα, για την…ευρωπαϊκή αλληλεγγύη..;
Ποιος βιάζεται να μπει στην τάξη, να προλάβει να συμπληρώσει τη μισοτελειωμένη άσκηση στα μαθηματικά..;
Ποιος τρέχει με τη χαρά της νίκης ή την απογοήτευση της ήττας στα παιχνίδια της αυλής..;
Ποιος σκουπίζει το ροδαλό στοματάκι απ’ την γεύση ενός κολατσιού, που ακόμα μοσχοβολάει γονιό, φροντίδα κι αμέτρητη αγάπη..;
Ποιος τρυπώνει ανάμεσα σε κείνο το χαρούμενο σμήνος, σ εκείνη την πολύχρωμη κινούμενη άμμο, να μπει πρώτος, να προλάβει να κρύψει το βιβλίο του διπλανού, να κάνει την ελπιδοφόρα τη ζωογόνα σκανταλιά..;
Ποιος μέσα στην παγκόσμια πρεμούρα να σωθούν οι οικονομίες κατ’ αρχήν και στην ελπίδα ύστερα, να εξολοθρευτεί ο παγκόσμιος μπαμπούλας..;
Το κουδούνι χτυπούσε καιρό τώρα, αντηχούσε σε μιαν άδεια δίχως διαλείμματα, βουβή αυλή και μια μελαγχολία-κι αυτή βουβή-ξεχύνονταν τριγύρω.
Το κουδούνι χτυπάει κι επικοινωνεί το καινούριο, τ’ ανατρεπτικό του μήνυμα. Και μαζί ένας καταθλιπτικός αντίλαλος, με την αγωνία να φτάσει και στους απορημένους τάχα πλανητάρχες, άρχοντες και κλητήρες και να σπάσει εκείνο το τύμπανο που ιστορικά υπηρετεί μονάχα παγκόσμιες σκοπιμότητες…
Χρύσα Μπαΐρα
