Δεν μπορώ να αναπνεύσω
01
Μπιρικόκος: Πατέρα, η δασκάλα είπε ότι έχω περιβαλλοντική στέρηση. Τι να της πω;
Καραγκιόζης: Όλο δύσκολα μου βάζετε. Πώς το κατάλαβε;
Μπιρικόκος: Δεν το κατάλαβε εκείνη, εγώ το κατάλαβα.
Καραγκιόζης: Τι κατάλαβες;
Μπιρικόκος: Ότι μετά την καραντίνα, δεν μπορώ να προσαρμοστώ στο περιβάλλον του σχολείου.
Καραγκιόζης: Δηλαδή τι κάνεις;
Μπιρικόκος: Κοιτάζω την δασκάλα και την φαντάζομαι χωρίς μάσκα. Βλέπω τα άλλα παιδάκια που πλένουν συνέχεια τα χέρια τους και σκέφτομαι το νερό. Μπερδεύω τις λέξεις.
Καραγκιόζης: Αυτό είναι σοβαρό.
Μπιρικόκος: Σοβαρά, πατέρα; Θέλω να πω «σκόρδα» και λέω «Τσιόδρα». Θέλω να πω «καραντίνα» και λέω «καντίνα». Δεν έχω συνηθίσει και τις αποστάσεις. Θέλω να πω κάτι στο αυτί του διπλανού μου αλλά φωνάζω γιατί δεν είναι διπλανός μου.
Καραγκιόζης: Κάνεις κι άλλα περίεργα;
Μπιρικόκος: Ε, να σκεφτώ… Δεν μπορώ να σκεφτώ με την νέα κανονικότητα.
Καραγκιόζης: Πώς σκέφτεσαι, με την παλιά;
Μπιρικόκος: Έχω στέρηση σκέψης. Δεν σκέφτομαι. Κατάλαβα ότι φταίει το περιβάλλον για όλα.
Καραγκιόζης: Τουλάχιστον πες στην κυρία σου ότι έχεις περιβαλλοντική συνείδηση.
Μπιρικόκος: Πατέρα, τι είναι η συνείδηση;
02
Διονύσιος: Γιατί κλαις, Καραγκιόζο, με μαύρο δάκρυ;
Καραγκιόζης: Αφορίσανε, Νιόνιο, τη ραπ. Και τώρα τι θα γίνω;
Διονύσιος: Γιατί, ήταν άλλη θρησκεία;
Καραγκιόζης: Δεν ξέρω. Τώρα γίνεται η νεκροψία.
Διονύσιος: Ποιανού;
Καραγκιόζης: Εκείνου που την έφτιασε.
Διονύσιος: Πώς ήταν;
Καραγκιόζης: Ήταν μαύρος σαν το δάκρυ μου.
Διονύσιος: Καλά εκάμανε, Καραγκιόζο, γιατί εφτούνη η θρησκεία βγαίνει κατευθείαν από τα ραπανάκια, που φυτρώνουν όπου-όπου κι έπρεπε να τα ξεκωλώσουν.
Καραγκιόζης: Τι φταίνε τα ραπανάκια;
Διονύσιος: Είναι φυτά, Καραγκιόζο.
Καραγκιόζης: Και δεν μας θέλουν φυτά;
Διονύσιος: Όσκε, μας θέλουνε ενεργούς πολίτες.
Καραγκιόζης: Μα δεν μου έμεινε και τίποτα άλλο. Αν δε φάω ραπανάκια και δεν χορέψω ραπ, πώς θα ενεργηθώ;
03
Καραγκιόζης: Τι κάνετε εκεί, παιδιά μου, γονατιστά;
Κολλητήρης: Βοηθάμε το περιβάλλον.
Καραγκιόζης: Πώς το βοηθάτε;
Κοπρίτης: Η κυρία μας, είπε, ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για το περιβάλλον, σήμερα που είναι η παγκόσμια ημέρα του.
Καραγκιόζης: Μόνο σήμερα θα κάνετε;
Μπιρικόκος: Τι, πατέρα; Κάθε μέρα την ίδια δουλειά θα κάνουμε;
Καραγκιόζης: Και τι κάνετε;
Κολλητήρης: Ψάχνουμε να βρούμε το κουκούτσι για να το φυτέψουμε.
Καραγκιόζης: Ποιο κουκούτσι;
Μπιρικόκος: Αυτό που βγάζει το μυαλό, πατέρα.
Καραγκιόζης: Δεν έχετε κουκούτσι μυαλό;
Κολλητήρης: Αυτό μας είπε κι η κυρία μας.
Μπιρικόκος: Θα το βρούμε, θα το φυτέψουμε και θα δώσουμε και σε άλλους που έχουν ανάγκη.
Καραγκιόζης: Πρέπει και να το ποτίζετε.
Κολλητήρης: Αυτό δεν μας το είπε η κυρία μας.
04
Κολλητήρης: Πατέρα, η κυρία μας, είπε, όταν βγαίνουμε στον δρόμο να μην βγάνουμε ανάσα γιατί θα μας ρίξουν τα δακρυγόνα. Τι είναι τα δακρυγόνα;
Καραγκιόζης: Όταν παιδάκι μου, το δάκρυ φτάνει μέχρι το γόνα.
Κολλητήρης: Δηλαδή, πατέρα, ήθελε να πει, να μην ανασαίνουμε και να μην κλαίμε;
Καραγκιόζης: Ναι, παιδάκι μου.
Μπιρικόκος: Αυτό, πατέρα, τι κανονικότητα είναι;
Καραγκιόζης: Δακρύβρεχτη.
Κολλητήρης: Άρα, πατέρα, υπάρχουν πολλές κανονικότητες.
05
Καραγκιόζης: Νιόνιο, σέρνεσαι. Πού πας;
Διονύσιος: Πάω κατευθείαν στην κόλαση.
Καραγκιόζης: Έχεις πρόσκληση;
Διονύσιος: Όσκε, πάω μοναχός μου για να δείξω μεταμέλεια, να μου αναγνωρίσουν ελαφρυντικά και να κάνω το αγροτικό μου σε καλό πόστο.
Καραγκιόζης: Τι πόστο;
Διονύσιος: Θα κάνω τον καταραμένο όφι. Τον γνώρισα σε στάση της γιόγκας.
Καραγκιόζης: Και πας σέρνοντας;
Διονύσιος: Το ‘χα τάμα.
