Εμπρός για το όνειρο
Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει
είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη…
Διονύσης Σαββόπουλος
Εμπρός! Μου είπε μια φωνή, χτύπησε την πόρτα. (Της εφημερίδας εννοούσε). Και εγώ πήρα το θάρρος του Καραγκιόζη που χτυπάει την πόρτα του σεραγιού. Και την έσπρωξα. Και ω του θαύματος άνοιξε. (Ξέρετε, πολλές φορές το θαύμα θέλει ένα σπρώξιμο για να συμβεί.)
Γιατί σεράι είναι η εφημερίδα, αφού μαθαίνει από πρώτο χέρι όλα τα νέα. Μα Πασάς είναι, και πρέπει να είναι, ο αναγνώστης, που αποφασίζει αν θα την κρατήσει στα χέρια του.
Και το ταξίδι άρχισε…
Στη χώρα του Καραγκιόζη ζούμε. Από τη μία η παράγκα (και είναι πολλές) και από την άλλη το σεράι των αποφάσεων.
Και τα δύο υπάρχουν και μέσα μας. Η παράγκα, ίσως να είναι η καθημερινότητα, που όλο και κάπου μπάζει, και το σεράι, ίσως, ο νους που αποφασίζει.
Ο μπερντές, όπως και να το δεις, είναι ολόκληρη η χώρα, με πάθη, λάθη, αγώνα και αγωνίες. Εμείς είμαστε οι ήρωες της. Ο καθένας μοναδικός, διαφορετικός, που αγωνίζεται για να επιβιώσει.
Είμαστε ένα θέατρο σκιών, από την εποχή της αλληγορίας του σπηλαίου του Πλάτωνα μέχρι τις σκιές μιας εποχής που «όλα τα ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Αξεπέραστα εθνικός ο Σολωμός που το αποτύπωσε διαχρονικά. Και εθνικός σημαίνει παγκόσμιος.
Όπως παγκόσμια είναι τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που τρώει από το βιός του Καραγκιόζη. Και αυτός πάντα ξυπόλητος, δεν φοβάται, δεν υποκύπτει, δεν σιωπά.
Με τη γλώσσα του Καραγκιόζη ας μιλήσουμε μήπως και συνεννοηθούμε. Με λόγια ανάγκης, απλά και ελάχιστα. Γιατί στην εποχή της κάθε οθόνης που ο λόγος φθίνει και αλλοιώνεται, οι αλήθειες πρέπει να ακουστούν με λίγα λόγια. Με ακριβή. Σαν αυτά που ξέρει ο λαϊκός λόγος ή αποτυπώνει ο λόγος των ποιητών.
Και ο Καραγκιόζης ένας λαϊκός ποιητής είναι, που υμνεί τα μικρά της καθημερινότητας, απορεί στα μεγάλα και διαθέτει όπλα μεγάλου βεληνεκούς. Το χιούμορ, τη σάτιρα, την επιμονή, την υπομονή.
Εμπρός λοιπόν! Γιατί οι εφημερίδες έχουν να παίξουν σημαντικό ρόλο στο παρόν και στο μέλλον.
Όταν η τεχνολογία αδυνατεί να εξασφαλίσει το ζην και το ευ ζην των ανθρώπων, η σκέψη, η απλότητα, το όραμα, θα περάσουν υποχρεωτικά από τον γραπτό λόγο που μπορεί να δημιουργήσει κοινωνική συνοχή και να ακολουθήσουν οι πράξεις.
Στόχος μας τα κολλητήρια. Χωρίς παιδιά, χωρίς παιδεία, δεν υπάρχει μέλλον.
Με Δούρειο, και ουσιαστικό, ίππο τον Καραγκιόζη, μπορούμε να πλησιάσουμε κάθε τέχνη.
Τέχνη για την επιβίωση, τέχνη για την αγωγή της ψυχής. Τούτος είναι ο δρόμος που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Τούτο είναι και κείνο που με σώζει και σας γράφω. Σαν ένα γράμμα από τον Καραγκιόζη.
Καθίστε. Θα φάμε, θα πιούμε και θα σκεφτούμε, μήπως και σηκωθούμε απ’ τον καναπέ και ζήσουμε.
Αυτά δεν έχουμε ανάγκη;
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
