Μια δεκαετία κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης ήταν αρκετή για να ανατρέψει ένα παγιωμένο σύστημα κομματικού διπολισμού. Όχι όμως και ικανή να αποτρέψει μια νέα μορφή του με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.
Η μεγάλη επικράτηση της ΝΔ στις πρόσφατες εκλογές αποτελεί και την ολοκλήρωση ενός κύκλου φθοράς μετά από 10 χρόνια είτε αντιπολίτευσης είτε βασικού εταίρου κυβέρνησης σύντομης διάρκειας και περιορισμένης εμπιστοσύνης. Το αποτέλεσμα την επαναφέρει ξανά στο προσκήνιο ως τον ένα από τους ισχυρούς πόλους που παραδοσιακά επικρατούν στη χώρα μας. Αυτή τη φορά όμως εκφράζει περισσότερο ανοχή και συγκρατημένη προσδοκία παρά αποδοχή και ταύτιση. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός και η οικονομική σταθερότητα είναι αυτά για τα οποία την εμπιστεύτηκαν οι πολίτες και για τα οποία θα κριθεί αυστηρά.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή της δεκαετίας, επένδυσε στην οργή των πολιτών και στην απογοήτευση από τα τότε κραταιά κόμματα. Πέρασε από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση εφαρμόζοντας αυτά τα οποία κατήγγειλε τα προηγούμενα χρόνια. Πρώτα, πειραματίστηκε το 2015 στις πλάτες της χώρας θέτοντας σε κίνδυνο θεμελιώδη πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά κεκτημένα της. Ωστόσο στις εκλογές διατήρησε την εκλογική του δύναμη και φιλοδοξεί να παγιωθεί ως ο 2ος πολιτικός πόλος. Η δυναμική όμως που αποτυπώνεται, βασίζεται στον λαϊκισμό των προηγούμενων χρόνων χωρίς κάποιο σύγχρονο ιδεολογικό ή μεταρρυθμιστικό πρόταγμα.
Κοινό χαρακτηριστικό είναι πως και οι 2 πολιτικοί χώροι από το 2010 και μετά, αντιπολιτεύτηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους με την ίδια ανεύθυνη στάση προτιμώντας να είναι αρεστοί δημιουργώντας ψευδαισθήσεις. Τα οικονομικά προγράμματα «Ζάππειο Ι, ΙΙ, ΙΙ» από την ΝΔ την διετία 2010-2012, παρουσίασαν μια διέξοδο που δεν ανταποκρινόταν στην τότε οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Προτιμήθηκε η δημοφιλής «αντιμνημονιακή» στάση που ενίσχυσε τον ευρωσκεπτικισμό και δυνάμωσε τα πολιτικά άκρα. Εκμεταλλευόμενος το αφήγημα της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδόθηκε στην ίδια τακτική το 2012-2014 η οποία κατέληξε στο περίφημο «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Κύριο πολιτικό χαρακτηριστικό του ήταν οι ούτως ή άλλως ανεδαφικές υποσχέσεις και η ιδεοληπτική του ρητορεία. Η αλλαγή στάσης μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ήταν μια ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα.
Όλες αυτές οι παλινωδίες κόστισαν για τους Έλληνες σε χρηματικό κεφάλαιο, σε βιοτικό επίπεδο, σε ανθρώπινο δυναμικό λόγω μετανάστευσης και σε ψυχικά αποθέματα. Πλέον, η ισορροπία ανάμεσα στην εφαρμογή του δημοσιονομικού πλαισίου και στη στήριξη της εξουθενωμένης κοινωνίας και των μελλοντικών γενιών είναι το κλειδί για μια πολιτική ομαλότητα που έχει ανάγκη η χώρα.
Στέλιος Τσετινές
Πολιτικός Μηχανικός
