Μία επίκαιρη προσέγγιση για το θέμα του 12% από το συνεργάτη μας Ι. Κυμιωνή
Α. Την τελευταία τετραετία (τουλάχιστον) στην γεωγραφική και πάντα καλλίπυγο περιφέρεια της Δυτικής Θράκης, του ομορφότερου τμήματος της Χώρας μας, «αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν» γύρω από το πάντα ανοικτό, νομικώς και πολιτικώς, ζήτημα της καταβολής από το Ελληνικό Δημόσιο της νομοθετημένης οφειλής του (ήδη από το 2010!) προς τις Επιχειρήσεις της περιοχής εκ της περίφημης «επιδότησης 12%» ως κρατικού αναπτυξιακού κινήτρου στο μισθολογικό κόστος των Επιχειρήσεων.
Φλυαρίες, αδυναμία επικέντρωσης στο ζητούμενο, ατελείωτες συζητήσεις, χασομέρια, ακριβοπληρωμένες «μελέτες», ταξίδια φιλοφρονήσεων στην Αθήνα, ηχηρές δηλώσεις και υποσχέσεις ενόψει πολλαπλών Εκλογών στα Επιμελητήρια και στην Επικράτεια, δικαστικές αγωγές και αντιδικίες, παραγοντισμοί, πολιτικαντισμοί και στο τέλος πάντα η συμπαθής και γνώριμα οικεία φιγούρα από την κλασσική Ελληνική Ταινία «Στουρνάρη 238» του περίφημου Βουλευτή Καλοχαιρέτα να αναφωνεί επιτακτικά και καθησυχαστικά προς όλους εμάς … «Ε-τε-λεί-ω-σε!». Τι καινούριο έχει προκύψει όμως τελευταία;
Β. Για να έχει μία πλήρη εικόνα του ζητήματος το πολυπληθές απαιτητικό, επιχειρηματικό και απλό, κοινό των αναγνωστών του ΕΜΠΡΟΣ (είναι γνωστό άλλωστε ότι στην ποδιά της Εφημερίδας της Πόλης μας η Wall Street Journal, η Times του Λονδίνου, η Suddeutsche Zeitung, αλλά και η «Λαϊκή Ημερησία» του Πεκίνου, σφάζουν … παλληκάρια!), ας παρατεθεί επιγραμματικώς το πλαίσιο του «12%».
Με τις διατάξεις των άρ. 21 Ν.1767/06.04.1988 (Α’ 63) και άρ. 32 Ν. 1836/14.03.1989 (Α’ 89), όπως εξειδικεύθηκαν διά της Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ) ΥΑ 31370/01.09.1988 (Β’ 670) και άλλων συναφών, θεσπίσθηκε ως αναπτυξιακό κίνητρο των ιδιωτικών παραγωγικών επενδύσεων η επιδότηση του μισθολογικού κόστους εργασίας κατά 12% στις εγκατεστημένες στην Δ’ Ζώνη του Αναπτυξιακού Νόμου 1262/1982 βιομηχανικές, βιοτεχνικές και μεταλλευτικές Επιχειρήσεις – και μόνο σε αυτές.
Η επίμαχη επιδότηση θα καταβαλλόταν από το Ελληνικό Δημόσιο διά του Κρατικού Προϋπολογισμού στον ΟΑΕΔ και ο ΟΑΕΔ με την σειρά του διαχειριζόμενος ταμειακώς θα διένειμε διά των Τοπικών Υπηρεσιών του (ΚΠΑ2) για πρακτικούς λόγους την οικονομική ενίσχυση. Η επιδότηση του κόστους εργασίας αποτελεί – έως και σήμερα! – έργο του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) με κωδικό 1996ΣΕ03400000 και υπάγεται στην ΣΑΕ 034, ενώ δεν προ-καταβάλλεται από τον Ετήσιο Προϋπολογισμό ΟΑΕΔ σε δωδεκάμηνη βάση αποδιδόμενη έστω κατόπιν απολογιστικά από τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Σε αντίθετη περίπτωση μία τέτοια καταβολή από τον ΟΑΕΔ θα αποτελούσε απαγορευόμενη από το Σύνταγμα (άρ. 80 παρ. 1) χορηγία άνευ προηγούμενου οργανικού ή άλλου ειδικού νόμου.
Εφ’όσον εγκριθούν οι σχετικές πιστώσεις από το αρμόδιο Υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης και μεταφερθούν από το Υπουργείο Εργασίας στον Ετήσιο Προϋπολογισμό του ΟΑΕΔ, ενημερώνονται οι αρμόδιες Υπηρεσίες του Οργανισμού, για να καταβάλλουν την επιδότηση στις αιτούμενες και δικαιούχες Επιχειρήσεις. Για την Ιστορία, το Ελληνικό Δημόσιο κατέβαλε στον ΟΑΕΔ τα σχετικά ποσά τελευταία φορά το … 2009 (!) και έκτοτε λόγω Κρίσης και Ύφεσης στην Χώρα «άκρα του τάφου σιωπή!» – όταν ακριβώς οι Επιχειρήσεις τα χρειάζονταν όσο τίποτα άλλο ! Ωστόσο ο ΟΑΕΔ ήδη από το 2014 (εν όψει συμπλήρωσης της κατά Νόμον παραγραφής), αλλά ιδίως από το 2016, έχει ενημερώσει τα συναρμόδια Υπουργεία, τις Υπηρεσίες ΟΑΕΔ και τις ενδιαφερόμενες Επιχειρήσεις για την αδυναμία καταβολής από τον ίδιο ελλείψει νομοθετικής διάταξης.
Το τελευταίο πλήγμα επήλθε από το Ελληνικό Δημόσιο διά της ΚΥΑ [Υπουργοί Ανάπτυξης και Εργασίας] 13311/273/21.03.2016 (Β’ 997), η οποία κατήργησε τις σχετικές ΚΥΑ, που είχαν εκδοθεί κατ’ εξουσιοδότηση των Ν. 1767/1988 και Ν.1836/1989 για την διαδικασία υποβολής των αιτήσεων και την καταβολή της επιδότησης, χωρίς να καταργήσει όμως τους σχετικούς Νόμους και διατηρώντας στις Επιχειρήσεις την συναφή αξίωση (!) : καθαρώς νεοελλαδικόν το τελευταίον !
Γ. Εν μέσω κλαυθμών και οδυρμών, «επαφών» και αναζήτησης «πολιτικής λύσης» (όχι για τους υδρογονάνθρακες της Κυπριακής ΑΟΖ, αλλά) για τα δικαίως αξιούμενα, ομολογουμένως μεγάλα, ποσά των επιδοτήσεων του 12% «νέο άστρο ανέτειλλε» στο άρ. 41 Ν. 4609/25.04.2019 (Α’ 66). Ο Νόμος αυτός τιτλοφορούμενος φερέλπιδα «Ελληνική Αναπτυξιακή Τράπεζα και προσέλκυση Στρατηγικών Επενδύσεων και άλλες διατάξεις» είχε – τι πρωτότυπο!… – και άλλες διατάξεις! Εκεί ξάφνου περιέλαβε το άρ. 41 με τον πολλά υποσχόμενο τίτλο «Ενισχύσεις σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις» (ΜμΕ). Αμα τη πρώτη αναγνώσει όμως οι «άλλες διατάξεις» μετατράπηκαν σε … «allien διατάξεις» και έτσι στο άρθρο αυτό προβλέπεται ενίσχυση, βαρύνουσα τον προϋπολογισμό του ενάριθμου έργου του ΠΔΕ κατά συνολικό ποσό 150 εκ. ευρώ ετησίως, σύμφωνα με την διαδικασία κρατικών ενισχύσεων ήσσονος σημασίας (de minimis) υπό μορφή «επιχορήγησης» (και όχι «επιδότησης»- προσοχή!) ποσού 6.000 έως 200.000 ευρώ το έτος υπολογιζόμενη σε συνάρτηση με το συνολικό μισθολογικό κόστος της ενδιαφερόμενης ΜμΕ.
Αρμόδιο για την εποπτεία υλοποίησης της εν λόγω δράσης είναι το Τμήμα Αναπτυξιακού Σχεδιασμού της Διεύθυνσης Αναπτυξιακών Νόμων της Γενικής Διεύθυνσης Ιδιωτικών Επενδύσεων του Υπουργείου Οικονομίας και Ανάπτυξης. Δικαιούχοι της επιχορήγησης εκ της διάταξης είναι ΜμΕ με ετήσιο μεικτό μισθολογικό κόστος τουλάχιστον 30.000 ευρώ, που δραστηριοποιούνται – κατά την διατύπωση του Νόμου – σε «συγκεκριμένες, λιγότερο αναπτυγμένες, περιοχές, στους τομείς της βιομηχανίας, των Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνίας (ΤΠΕ), εφοδιαστικής αλυσίδας και δημιουργικής [sic] βιομηχανίας». Όλα τα παραπάνω τελούν ωστόσο υπό την αίρεση εκδόσεως Απόφασης του Υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης, που θα καθορίζει και τα κριτήρια επιλογής των περιοχών, όσο και τον Φορέα Διαχείρισης της δράσης – η Απόφαση ΔΕΝ έχει εκδοθεί έως σήμερα.
Δ. Είναι νωρίς ελλείψει στοιχείων πριν από όλα σε εμάς τους καλόπιστους και καλοπροαίρετους να κρίνουμε, να συγκρίνουμε, να επικρίνουμε και να κατακρίνουμε τυχόν την στόχευση, προεκλογική ή άλλη, και την επίσπευση της ψήφισης της διάταξης αυτής – θα το κάνουμε προσεχώς. Πάντως prima facie μάλλον απογοητεύει λόγω της έλλειψης γεωγραφικού εντοπισμού και δημιουργεί μειωμένες επιχειρηματικές προσδοκίες λόγω του χαμηλού ύψους των διατιθέμενων χρηματικών ποσών στις δικαιούχες Επιχειρήσεις όλης της Επικράτειας χωρίς ιεράρχηση και αξιολόγηση των ενισχυόμενων Κλάδων της Εθνικής Οικονομίας, ενώ η συμβατότητα και η κανονιστική συμμόρφωση με τις κοινοτικές υποχρεώσεις περί καταπολέμησης των κρατικών ενισχύσεων μάλλον πρέπει να διερευνηθεί σε βάθος περαιτέρω, για να μην αναφερθεί το και πάλι νεοελλαδικόν, ότι η αρμοδιότητα ανατίθεται σε Γενική Διεύθυνση της Κεντρικής Υπηρεσίας Υπουργείου, όταν υπάρχει από… δεκαετίες αυτοτελής Γενική Γραμματεία Ιδιωτικών Επενδύσεων (!), που αποκλείεται (;) από την όλη (;) διαδικασία.
Πάντως αυτό το ωραίο, η διάκριση κατά Νόμον της «βιομηχανίας» από την «δημιουργική βιομηχανία», δεν θυμίζει κάτι από την ρομαντική περίοδο της μπαρουφάκειας «δημιουργικής ασάφειας»; Αυτονόητο, Γουώτσον…
Ιωάννης Ελ. Κυμιωνής,
Δικηγόρος ΔΣΑ – ΝΥ ΟΑΕΔ
*Αυτονόητο είναι ότι οι απόψεις του γράφοντος είναι προσωπικές
