Θυμάμαι την Άννα Διαμαντοπούλου να έρχεται, πάντα συνεπής, στη Ξάνθη τα πέτρινα χρόνια 2005-2008, ως υπεύθυνη του Πολιτικού Συμβουλίου για την περιοχή. Τη θυμάμαι να έρχεται κατευθείαν, non stop, από το εξωτερικό στην ορεινή περιοχή της Ξάνθης. Τη θυμάμαι εξαντλημένη και ατημέλητη, σπάνιο πράγμα για μια γυναίκα και την Άννα πολύ περισσότερο. Να απαντά πάντα στο τηλέφωνο, αυστηρή αλλά χωρίς ίχνος σνομπισμού. Και μετά, το 2009-2012, τη θυμάμαι στην αρχή στο υπουργείο Παιδείας, σε κατάσταση υπερκόπωσης και εξάντλησης, παράταιρη με το περιβάλλον χλιδής του γραφείου της υπουργού, που επιμελήθηκε ο προκάτοχός της, της ΝΔ. Τη θυμάμαι να μπαίνει στο υπουργικό συμβούλιο έχοντας υπερψηφισθεί το σχέδιο Νόμου για την Παιδεία, σχεδόν από το σύνολο του Κοινοβουλίου και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, με πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, να την χειροκροτούν όρθια. Τη θυμάμαι αργότερα σαν συνεργάτη στο υπουργείο Ανάπτυξης επί κυβέρνησης Παπαδήμου. Άψογη στη συνεργασία της, άψογη συμπεριφορά, αγώνας να προστατεύσουμε ό,τι μπορούσαμε. Και μετά θυμάμαι τη μη εκλογή της τον Μάιο και Ιούνιο του 2012 στην Α΄Αθήνας. Και από τότε μέχρι σήμερα, επτά ολόκληρα χρόνια, διατήρησε την αξιοπρέπειά της, χωρίς να ευτελίζεται με εγωπαθείς ατελείς υποψηφιότητες, με το Δίκτυό της σε λειτουργία για τη συζήτηση των μεγάλων ζητημάτων της χώρας. Μπορώ να θυμηθώ και άσχημα. Την αμφίθυμη θέση της στο Συνέδριο του 2008. Την έφεσή της στις τρόϊκες (τη μια το 2011 με Λοβέρδο και Ραγκούση και την άλλη, πιο πρόσφατα με Ραγκούση και Φλωρίδη). Ίσως και άλλες. Άσχετα με τις όποιες παραφωνίες, που άλλωστε ο καθένας μας έχει υποπέσει, πάντα είχε και έχει το σεβασμό μου και την αναγνώριση από εμένα της προσφοράς της στον πολιτικό μας χώρο. Τιμήθηκε από το ΠΑΣΟΚ αλλά και εκείνη τίμησε το ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα λοιπόν η Άννα κάτι λέει. Κάτι που δεν μας αρέσει. Και όλοι έπεσαν πάνω της. Χαρακτηρισμοί απαξίας, ύβρεις, μηδενισμοί. Για ένα πρόσωπο που εδώ και χρόνια είναι εκτός ΠΑΣΟΚ και ΚΙΝΑΛ αλλά κανείς δεν έδειξε να πολυνοιάζεται γι’αυτό. Διότι δεν γνωρίζω να υπήρξε κάποια προσπάθεια του ΚΙΝΑΛ να αξιοποιήσει ή έστω να τιμήσει την Άννα Διαμαντοπούλου. Κι αν ένας πολιτικός (που ως συνήθως έτσι συμβαίνει) νοιώθει ότι έχει ακόμη να προσφέρει και ο χώρος του τον συνταξιοδοτεί με απαξιωτικό τρόπο, έχει απολύτως το δικαίωμα να συζητά και να προσεγγίζει χώρους που αντίθετα του δείχνουν σεβασμό και τιμή.
Θέλω λοιπόν να δηλώσω την αντίθεσή μου σε όποιους και με όποιον τρόπο απαξιώνουν πρόσωπα που προσπάθησαν, με τον κατ’ αυτούς ορθό τρόπο, για την παράταξη. Ακόμη και αν διαφώνησα πάντα μαζί τους, όπως με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Διότι ο κ.Βενιζέλος είχε την πεποίθηση (αξίωση κατά την κυρία Γεννηματά) ότι θα τεθεί πρώτος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Πέραν όμως των τυχόν ελαττωμάτων του, σίγουρα δεν είναι αφελής. Προφανώς κάποιοι από την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ του καλλιέργησαν αυτή την εντύπωση. Και του σέρβιραν κάτι άλλο σε χρονική στιγμή που δεν είχε τα περιθώρια άλλων πολιτικών επιλογών, ακόμη και αυτής της εκλογής με σταυρό. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου συνιστά πολιτική ατιμία. Δεν χάρηκα με την αντιμετώπιση Βενιζέλου από την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Διότι για ακόμη μια φορά ο πολιτικός μας χώρος απαξιώνει τους ηγέτες και τα στελέχη του. Σε αντίθεση με τη Δεξιά που πάντα τα προστατεύει. Δεν μπορώ, ενώ βίωσα την άδικη και πλήρη απαξίωση του Γιώργου Παπανδρέου, να επιχαίρω για την πολιτική απαξίωση του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Όπως πολιτική ατιμία είναι να δηλώνεις σύγχρονο κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας και να κάνεις συνέδριο με τους μισούς διορισμένους. Και όταν φτάνεις να εκλέξεις πολιτικό συμβούλιο να σταυροδοτείς 100 %. Αυτό δεν είναι καν δημοκρατικό, έστω συγκεντρωτικό, κόμμα. Για ανοιχτό κόμμα ας μην μιλήσουμε. Ήταν όνειρο και πάει. Κι ο Νίκος Ανδρουλάκης πρέπει να καταλάβει ότι αρχηγός δεν γίνεσαι με κλαψουρίσματα. Όταν έχουμε τέτοιου επιπέδου παρεκτροπές συγκρούεσαι εκεί και τότε. Αλλιώς είσαι απλά συνένοχος.
Μπορείτε να μην ψηφίσετε (άλλωστε ελάχιστοι διεκδικούν την ψήφο σας) την Άννα Διαμαντοπούλου, τον Μιχάλη Χρυσοχοίδη, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Δημήτρη Ρέππα, τον Θόδωρο Πάγκαλο, τον Χάρη Καστανίδη, τον Κώστα Σκανδαλίδη, τον Κώστα Λαλιώτη, τον Φίλιππο Πετσάλνικο, τον Απόστολο Κακλαμάνη, τον Ανδρέα Λοβέρδο, την Βάσω Παπανδρέου, τον Γρηγόρη Νιώτη και τον Γιώργο Παπανδρέου ή τον Κώστα Σημίτη (συγγνώμη προς όσους δεν μνημονεύω όπως μου έρχονται στο νου) ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΔΟΠΑΤΑΤΕ.
Γι’ αυτό λοιπόν σας γράφω σήμερα. Γιατί δεν είναι στραβός ο γιαλός. Απλά στραβά αρμενίζουμε. Και το ένστικτο των δημοκρατικών πολιτών λειτουργεί και εντοπίζει το στραβό αρμένισμα. Ξέρω ότι θα μου πούνε «άσε να τελειώσουν οι εκλογές». Τότε όμως θα τσιρίζουν όλοι. Με σκοπιμότητες. Γι’αυτό αναλαμβάνω το κόστος να τα πω πριν. Κι ας τ’ακούσω. Πρώτη φορά είναι;
Σωκράτης Ξυνίδης
