«Κάθε μήλο προέρχεται από τη δική του μηλιά», είπε ο πατέρας της Θανάσης στην παρουσίαση της συλλογής
Την Πέμπτη το απόγευμα στο καφέ «Φίλοιστρο» παρουσιάστηκε η νέα ποιητική συλλογή της Μαρίας Μουσοπούλου με τίτλο «Βλέμμα Ένδον». Φίλη της ποίησης, της τέχνης και της ίδιας της Μαρίας παραβρέθηκαν στην εκδήλωση, όπου μίλησαν για τη νέα ποιητική συλλογή ο Θανάσης Μουσόπουλος, φιλόλογος-συγγραφέας-ποιητής και η Βασιλική Στρώλη, ιστορικός και υπεύθυνη στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής Φιλαναγνωσία.
Στην εισαγωγή του ο κ. Μουσόπουλος σημείωσε: «Φαίνεται ότι κάθε μήλο προέρχεται από τη δική του μηλιά. Όμως, όταν ζεις σε έναν μηλεώνα, είναι φυσικό να επηρεαστείς. Στο σπίτι που μεγάλωσα, είχαμε κάποια βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά, συχνά γίνονταν συζητήσεις για ιστορικά και λογοτεχνικά θέματα. Ο πατέρας μάς αφηγούνταν στο μεσημεριανό τραπέζι κεφάλαια από τους Άθλιους του Ουγκώ. Και εγώ και η αδελφή μου, τέσσερα χρόνια μικρότερη, που μας άφησε πριν λίγους μήνες, η Ευγενία, μετά την εφηβεία έγραφε ποιήματα, ωραία. Κάποια δημοσιεύτηκαν στα «Θρακικά Χρονικά». Ετοιμάζουμε βιβλίο με όλα όσα βρήκαμε. Και εγώ έγραφα από τότε που θυμάμαι κυρίως ποιήματα, γιατί βαριόμουν τα μεγάλα πεζογραφήματα. Χαίρομαι που η κόρη της πρώτης μου ξαδέλφης Έλενα Ψαραλίδου Φιλιππιτζή γράφει τόσο ωραία ποίηση. Και η Μαρία, ζώντας στο περιβάλλον μας, στον δικό μας μηλεώνα, πέρα από το ότι από μικρή έχει κλίση στις καλές τέχνες, θεωρώ πολύ σημαντικό που γράφει ποίηση και την εκδίδει. Γιατί είναι, νομίζω, διαφορετικό το «γράφω» από το «εκδίδω». Το βήμα ανάμεσα στα δύο είναι πολύ μεγάλο – άλμα. Αποκτάς αυτοπεποίθηση και εκτίθεσαι. Θα μου επιτρέψετε να προσθέσω ότι έχει σημασία το μέγεθος της απόστασης (το διάστημα επώασης) ανάμεσα στο «γράφω» και στο «εκδίδω». Η απόσταση αυτή στην ποίηση της Μαρίας ποικίλλει, μάλλον περνάει πολύς καιρός ώσπου να αποφασίσει να εκδώσει. Κάποιες φορές υπάρχει μια έκρηξη δημιουργικότητας. To 2014 στις εκδόσεις του φίλου Μιχάλη Σπανίδη εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρίας με τίτλο «… σαν βροχή…», σελ. 28, περιέχει δεκατρία ποιήματα, από τα οποία τα οκτώ είναι άτιτλα ή φέρουν ως τίτλο αριθμό και τα υπόλοιπα έχουν τίτλος αρχαιόπρεπους κατά κανόνα : Πανδώρα, Ελένη, Ανοιξιάτικη μπόρα, Ο τυφλός με το λύχνο, Πανάρχαιη αντιδικία. Στις ποιητικές της συνθέσεις γίνεται αναφορά στην επική ποίηση και στη μούσα της έμπνευσης. Γενικά υπάρχει μια τάση για συνθέσεις και πολύστιχα ποιήματα με ελεύθερο στίχο και ρυθμό, θερμή γλώσσα και εικονογραφία ομηρικής αφετηρίας».
Από την πλευρά της β κ. Στρώλη, που γνώρισε τη Μαρία Μουσοπούλου σε κάποιες βραδιές «συγγραφικές», σημείωσε, μεταξύ άλλων, «η Μαρία εναποθέτει το συναίσθημα στο χαρτί και στο μεταφέρει με έναν πολύ δικό της τρόπο, με απλό λεξιλόγιο ( που είναι πολύ σημαντικό αυτό και το συναντούμε στη σύγχρονη ποίηση ευτυχώς), ώστε το κοινό να έρθει σε επαφή με τις εικόνες που δημιουργεί μέσα από κάθε της στίχο. Θυμίζει μια αλήθεια ανάμεσα στη Γώγου που συνομιλεί με την Sexton και μαζί συναντούν την Bishop, χωρίς να επιδιώξω καμία ταύτιση. Η ταύτιση έρχεται ανώδυνα όταν συνειδητοποιείς πως και αυτές οι ποιήτριες, όπως και η Μαρία ξεγυμνώνονται, ξεκοκαλίζονται μπροστά σου, δεν τους αφορά σε πρώτο επίπεδο να επικοινωνήσουν μαζί σου, αλλά για να ξορκίσουν τα δικά τους πάθη, να τ’ αποτινάξουν από πάνω τους. Η ποίηση της Μαρίας κλείνει μέσα της το θάρρος που δεν έχουμε εμείς ώστε να ειπωθούν εκείνα που δεν θα λέγαμε ποτέ, μέσα σε κάθε λέξη, κατορθώνει να μηδενίσει το δικό της εγώ και ο αναγνώστης να δει μέσα από το έργο της το δικό του» και προσθέτει καταληκτικά: «στην ποίησή της η απουσία, η αναμονή και η απώλεια παίρνουν μορφή, οι λέξεις γίνονται εικόνα: ένα παράθυρο με ένα χέρι. Έτσι φανταζόμουν κι εγώ την αναμονή μα δεν έβρισκα τα κατάλληλα λόγια για να την εκφράσω. Η Μαρία δίχως καμία προσπάθεια μας τοποθετεί στους χώρους της και την ευχαριστούμε γι’ αυτό».
Ποιήματα με… Βλέμμα ένδον
V
Είμαστε και κάτι ποιητές
που έχουμε κάνει τον πόνο
επάγγελμα προσοδοφόρο
Γράφουμε για την απουσία,
την προδοσία, την ντροπή
σαν να είναι παλιές μας
συμμαθήτριες και φίλες.
Πόσο γελιόμαστε όμως!
Πόσο γελιόμαστε!
Γινόμαστε εμείς, μέσα στα
προτάγματα των καιρών μας
νταβατζήδες τελικά της ψυχής μας!
ποιητικόν
Γράφω άναρχα,
χαλάω τον ποιητικότατον
ρυθμό της πλουσιότατης ελληνικής γλώσσας,
αλλά δε με νοιάζει.
Με νοιάζει πιο πολύ
να μάθει όλος ο λαός ότι
είμαστε όλοι ποιητές,
γιατί ποιούμε,
αν όχι με σοφία,
τουλάχιστον με καλή προαίρεση…
Φίλε αναγνώστη
Συχνά έχω παρατηρήσει
παρεξηγούν τα ποιήματά μου,
ή αλλιώς πονήματα.
Δε γράφω φίλε αναγνώστη
ούτε για να με θαυμάσεις
ούτε για να με κρίνεις.
Γράφω για μένα,
εσύ προκύπτεις ίσως
κάποιες φορές
συνοδοιπόρος στη διαδρομή…
