Λένε πως τις μεγάλες αποφάσεις για οικονομικές καταστροφές ή για τους πολέμους τις παίρνουν κάποιοι άνθρωποι πλούσιοι και επιφανείς. Πολιτικοί και μεγαλοεπιχειρηματίες. Σωστά, αυτοί έχουν την πολιτική και οικονομική δύναμη να επιβάλουν την θέλησή τους. Τι επιδιώκουν όμως, γιατί αποφασίζουν να γίνει ένας αιματηρός πόλεμος με εκατόμβες νεκρούς νέους κυρίως ανθρώπους;
Λένε πως το κάνουν για τα οικονομικά τους συμφέροντα, το αποφασίζουν για το κέρδος εκατομμυρίων δολαρίων και λιρών. Ίσως, είναι όμως έτσι; Οι άνθρωποι αυτοί είναι πάντοτε τετράπλουτοι, κολυμπάνε στον χρυσό και τις πολυτελείς βίλες ανά τον κόσμο που έχουν στην ιδιοκτησία τους, θέλουν αλήθεια κι άλλα λεφτά, θέλουν να κάνουν τα δισσεκατομύρια τρισεκατομμύρια; Οι καταθέσεις τους και οι θησαυροί τους αρκούν για πενήντα ζωές των εκατόν πενήντα ετών η κάθε μία. Θέλουν κι άλλα χρήματα και σμαράγδια;
Όχι, κατηγορηματικά όχι. Το πρόβλημά τους είναι πέρα από το οικονομικό τους προσδόκιμο και βεληνεκές. Όταν ξυπνάνε το πρωί δεν τους απασχολεί η σωματική τους επιβίωση, τους απασχολεί η αναγνώριση από τους τρίτους αλλά και από τον εαυτό τους. Τους τρώει μέσα τους η ανάγκη τους να αναγνωρίσουν ως σπουδαίον τον εαυτό τους. Οι ανάγκες του ανθρώπου κατατάσσονται σε τρείς κατηγορίες: την αυτοσυντήρηση (το φαγητό), την σεξουαλική ικανοποίηση του ενστίκτου και την αναγνώριση της προσωπικότητάς τους.
Οι άνθρωποι επιδιώκουν την αναγνώριση έναντι οιουδήποτε τιμήματος σε χρήμα, αίμα και δυστυχία. Επί παραδείγματι, ο Χένρυ Κίσιγκερ στην ηλικία των 95 χρόνων δεν μπορεί να απαιτεί κάτι περισσότερο από μισό πιάτο σούπα την ημέρα και δύο πάνες ακράτειας. Κι όμως είναι έτοιμος να στηρίξει με λογικά επιχειρήματα τον βομβαρδισμό μια μεγάλης πόλης με στόχο να αναγνωριστεί το πνεύμα του και η προσωπικότητά του. Η ανάγκη του να τον αναγνωρίσει το περιβάλλον του σαν έναν σώφρονα και νουνεχή άνθρωπο τον κάνει να αποφασίζει για τον θάνατο χιλιάδων νέων. Καμία τύψη, προέχει η αυτοαναγνώρισή του. Θέλει επειγόντως να είναι το κέντρο του ενδιαφέροντος, το θαυμαστό πρόσωπο, αλλιώς πεθαίνει, καταρρέει, ανυπαρκτεί και μπρός στην δική του ανυπαρξία προτιμάει τις σφαγές μικρών παιδιών. Και για μεγαλύτερα δεν θα πούμε όχι.
Βλέπω ανθρώπους σε βαθύ γήρας να εργάζονται πεισματικά ακόμη στην μικρή ή μεγάλη επιχείρησή τους. Το κάνουν για την αναγνώρισή τους, το κάνουν γιατί πέρα από την αναγνώριση δεν έχουν άλλο αντικείμενο ικανοποίησης. Αδυνατούν να σκεφθούν, να αισθανθούν, να διαβάσουν, να περπατήσουν, να αγαπήσουν και εν τέλει να χαρούν μια ανατολή του ήλιου. Η βίαιη αναγνώριση της ύπαρξής τους είναι η μόνη τους χαρά και καταδίκη, και εφ όσον είναι δυνατοί μετατρέπονται σε δήμιο ίσως και μιας ολόκληρης γενεάς.
Εγώ είμαι, λέει το δισεκατομυριούχο ανθρωπάκι, ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Αφού δεν με ξέρεις πάρε πέντε υδρογονοβόμβες στο κεφάλι προς εκμάθηση του μεγέθους μου. Και η ανθρωπότητα εξακολουθεί να αγνοεί το ανθρωπάκι του βομβαρδισμού, και όσο το αγνοεί τόσο εκείνο πολλαπλασιάζει τους βομβαρδισμούς με ύφος βαρύτατο και ένα πούρο Αβάνας στο χέρι. Στο άλλο κρατάει ένα ποτήρι κονιάκ Martell προς επίρρωσιν της εμβριθούς σκέψης του και απόψεώς του ότι η καταστροφή δέκα παιδικών σταθμών πλήρων βρεφών και νηπίων δεν θα πρέπει να σταματήσει τις επιχειρήσεις του νικηφόρου προελαύνοντος στρατού τους. Η δερμάτινη πολυθρόνα Chesterfield, Αγγλικής κατασκευής, η οποία φιλοξενεί την δυσώδη έδρα του, επιβεβαιώνει το ορθόν της σκέψεως και το ορθόν του παχέως εντέρου του κατόχου απείρων μετοχών σοβαρών πολεμικών βιομηχανιών ισοπέδωσης χωριών, πόλεων έως και πρωτευουσών. Venceremos!!
