Χαμός εδώ, χαμός σ’ εκείνο το μαγαζί, δεν βρίσκεις τραπέζι να κάτσεις. Μα έκλεισε, γιατί; Αφού δούλευε…..
Κάποια στιγμή πρέπει να αποτυπωθεί η αλήθεια και η αλήθεια απέχει παρασάγγας από αυτό που νομίζουμε ή θέλουμε να νομίζουμε και αποτυπώθηκε με τον πιο εύγλωττο τρόπο από τον συνάδελφο κύριο Χρήστο Μιχαλακίδη στην προχθεσινή του συνέντευξη.
Οι καταστηματάρχες της εστίασης και σε αυτόν τον όρο βάζω όλα τα επισιτιστικά επαγγέλματα(Καφέ Μπαρ, εστιατόρια, κέντρα διασκέδασης, ψητοπωλεία) υποφέρουν και εννοώ κάθε λέξη του ρήματος αυτού. Συντηρούν προσωπικό με ανυπέρβλητες δυσκολίες γιατί δεν γίνεται διαφορετικά, άλλωστε πόσες βάρδιες μπορεί να υποστηρίξει ένας επαγγελματίας της εστίασης, με προσωπική χειρωνακτική και πνευματική εργασία; Ένας εργαζόμενος για κάθε επιχείρηση κοστίζει: μισθό, ένσημο, Δώρο Πάσχα, Δώρο Χριστουγέννων, Επίδομα Αδείας, τα αντίστοιχα ένσημα, Φόρο Μισθωτών Υπηρεσιών αλλά και Κατασκηνώσεις…
Όλα αυτά αναλύονται για να ξέρουμε στην πραγματικότητα ποιο είναι το συνολικό εργοδοτικό κόστος.
Σωματική εργασία για τον επαγγελματία της εστίασης σημαίνει χειρωνακτική εργασία την οποία κάνουμε εξ’ ολοκλήρου εμείς, αλλά και πνευματική εργασία καθώς και τις λίγες ώρες που μπορεί να βρισκόμαστε σπίτι μας, το μυαλό μας είναι ακατάπαυστα στις επιχειρήσεις μας, οι οποίες δεν έχουν κανένα ωράριο, δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος του ωραρίου μας, και εδώ έρχομαι να προσθέσω τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, οι όποιοι και αν είναι αυτοί, ό,τι όνομα και αν έχουν. Οι ελεγκτικοί Μηχανισμοί πρέπει να υπάρχουν, αυτό είναι μια καθολική παραδοχή, μια κοινωνία δεν μπορεί να ζει σε καθεστώς ανομίας, ούτε σε καθεστώς απόλυτης αναρχίας, ως προέκταση αυτών η έλλειψη ελέγχων πάσης φύσεως δημιουργούν αθέμιτο ανταγωνισμό. Δεν είναι όμως δυνατόν τα ευρύτερα επισιτιστικά επαγγέλματα να βιώνουν καθημερινά έναν «παρά φύσιν βιασμό» τόσο οι επιχειρήσεις μας ως οικονομικές οντότητες στην απαίσια Ελληνική οικονομία όσο και εμείς οι ίδιοι ως πληβείοι σ’ ένα κόσμο νόμιμων πολιτών. Δεν είμαστε οι εγκληματίες της Ελληνικής οικονομίας, ούτε το εξιλαστήριο θύμα ορισμένων. Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Ο συνάδελφος ήταν ξεκάθαρος: ο χώρος του καφέ ξεκίνησε με 8% ΦΠΑ και βρέθηκε αναίμακτα στο 24%. Η δολοφονική αύξηση του ΦΠΑ από το πολύτιμο 13% στο 23% και μετέπειτα στο 24% τερμάτισε οποιαδήποτε διάθεση για παραγωγική εργασία. Η πλειοψηφία των συναδέλφων έχει απορροφήσει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου όλες τις αυξήσεις του ΦΠΑ αναγκάζοντας μας σε ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση των εισοδημάτων της ευρύτερης εστίασης που προσπαθεί να βιοποριστεί όπως εσύ, Ναι εσύ, στον καθένα αναφέρομαι, είτε είσαι ιδιωτικός υπάλληλος είτε δημόσιος υπάλληλος, είτε ελεύθερος επαγγελματίας, οποιουδήποτε κλάδου που καθημερινά ζεις με την αγωνία του βιοπορισμού σου και της οικογένειας σου αλλά και την βιωσιμότητα της επιχείρησης σου που με τόσο κόπο και ρίσκο κατάφερες να δημιουργήσεις ή να διαδεχθείς.
Η συστημική ενημέρωση έχει οδηγήσει τον καταναλωτή να θεωρεί τον επιχειρηματία των ευρύτερων επισιτιστικών οικονομικό δολοφόνο και ο,τι αντίκτυπο αυτό έχει τόσο στην επιχειρηματική οντότητα όσο και στην κοινωνική του, ως κοινωνικό ον μιας οργανωμένης κοινωνίας, για να τελειώσει αυτή η ποινικοποίηση του επαγγέλματος μας, θέτων προ των ευθυνών τους και ΕΜΟΥ όλη την κοινωνία για την αξιοπρεπή επιβίωση των εργαζομένων και των επιχειρηματιών της εστίασης. Γιατί εργαζόμενοι είμαστε όπως και εσείς. Δεν είμαστε εφοπλιστές όπως τεχνηέντως έχει δημιουργηθεί αυτή η εικόνα προς τα έξω, δεν έχουμε αργίες, Κυριακές, Σάββατα, οικογενειακές συνεστιάσεις, Καρναβάλια, Πάσχα, Χριστούγεννα και ο,τι πολύτιμο έχει κρατήσει ως σήμερα την Ελληνική κοινωνία όρθια.
Είμαστε όλοι κοινωνοί μας αρρωστημένης στοχοποίησης για τα ευρύτερα επισιτιστικά και ας μου επιτραπεί, έχει γίνει εμμονή. Θέλω να πιστεύω στο υπέρτατο αγαθό του Έλληνα, το λεγόμενο φιλότιμο, ότι επιτέλους Έλληνας δεν θέλει να καταστρέψει συντοπίτη του, όχι δεν είμαι ρομαντική για να σας προλάβω, είμαι ένας νέος άνθρωπος που διάλεξα το επάγγελμα μου, το οποίο προσφέρει όχι μόνο τουρισμό, στην κοιτίδα αυτού, αλλά και θέσεις εργασίας που τόσο ανάγκη έχει η ταλαιπωρημένη οικονομία μας. Σταματήστε επιτέλους να μας βλέπετε «νούμερα για τα νούμερα», κανέναν μακροπρόθεσμα δεν βοήθησε να αναρριχηθεί στις πλάτες των άλλων. Καριέρες δεν φτιάχνονται στις πλάτες μας. Επικαλούμαι την εντοπιότητα και μη ορισμένων που έχουν εκτελεστική εξουσία για να προστατέψω τις επιχειρήσεις μας που μαστίζονται βάναυσα από την στοχοποίηση. Δεν θα χρησιμοποιήσω σ’ αυτή μου την επιστολή συνδικαλιστικό λόγο ούτε τις κορώνες αυτού, οι συνάδελφοι συμπεριλαμβανομένης και της γράφουσας έχουν ανάγκη από ουσιώδη υποστήριξη για την βιωσιμότητα των επιχειρήσεων μας και με τον όρο αυτό δεν εννοώ μόνο το οικονομικό σκέλος αλλά κυρίως το ψυχολογικό. Και από αυτό πιστέψτε με οι αποθήκες όλων μας έχουν αδειάσει.
Κλείνοντας, θα επικεντρωθώ στην αναφορά του κυρίου Χρήστου Μιχαλακίδη « στην επιχείρηση μου απασχολούνταν 17 άτομα ήτοι 17 οικογένειες» οι οποίες με το αναγκαστικό κλείσιμο της επιχείρησης του είναι πλέον άνεργες. Σκέψου πριν ολοκληρώσεις την ανάγνωση της επιστολής μου, ότι μέσα σε αυτούς συμπεριλαμβανομένου και του συναδέλφου επιχειρηματία, θα μπορούσαν να είναι ο φίλος σου, ο αδελφός σου, ο γείτονας σου, θα μπορούσες να είσαι ΕΣΥ ο ίδιος.
Με απεριόριστη εκτίμηση και πίστη σε όλους τους συντοπίτες μου για το κοινό καλό αυτού του τόπου που λέγεται Ξάνθη, η πρόεδρος του Σωματείου Επαγγελματιών με Καταστήματα Υγειονομικού Ενδιαφέροντος και Πρόεδρος Ο.Ε.Β.Ε. Νομού Ξάνθης Μαρία Σ. Τσιακίρογλου.
Μαρία Τσιακίρογλου
