Η ισχύς εν τη ενώσει. Πασίγνωστο ρητό και χιλιοειπωμένο. ΄Ελληνες το είπαν, ΄Ελληνες το εφάρμοσαν. Αν μη τι άλλο είμαστε πιστοί στις παραδόσεις μας και στα σουτζουκάκια τα σμυρναίϊκα, ξέρετε εσείς, εκείνα τα κοκκινιστά με την κανέλα, τα πεντανόστιμα. Εμάς ρητά δώσε μας και το μενού το κανονίζουμε μόνοι μας.
Είχα την τύχη προ ημερών να πάω στην Λισσαβώνα. Τι να σας πώ και πώς να σας το περιγράψω, μια πόλη λες και είναι πεθαμένη από σαρανταημέρου. Τεράστιοι λεωφόροι χωρίς κανένα μποτιλιάρισμα, ένα πολύ καλό Μετρό και συγκοινωνίες που σε πήγαιναν από την μία άκρη της πόλης στην άλλη το αργότερο σε ένα τέταρτο, το αργότερο. Ρώτησα για τον πληθυσμό της και μου είπαν πως είναι πεντακόσιες τριάντα χιλιάδες. Ο πληθυσμός της χώρας είναι ισάριθμος με τον δικό μας, δέκα μισό εκατομμύρια. Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Πορτογαλίας, το Πόρτο
σαν λέμε η Θεσσαλονίκη, έχει πληθυσμό διακόσιες τριάντα χιλιάδες κατοίκους. Ααα, σκέφθηκα, γι αυτό δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια μποτιλιαρίσματα στην Λισσαβώνα, ούτε καυσαέρια, ούτε κορναρίσματα και εκνευρισμοί. Ε, ρε, που είναι τα δικά μας τα μεγαλεία, για να πάς από την Κηφισσιά στον Πειραιά τακτοποιείς πρώτα τις υποθέσεις μιάς εβδομάδας. Αν τώρα θες να πάς από την Δραπετσώνα στην Γλυφάδα παίρνεις μαζί σου τουλάχιστον τις πυτζάμες και τα ξυριστικά σου. Φοβερή επινόηση η Αθήνα, σχεδιασμένοι από σοφούς άνδρες για ακόμη σοφώτερους κατοίκους.
΄Όλα στην πρωτεύουσα, υπουργεία, νοσοκομεία, δικηγορικά γραφεία, λυσιατρεία, κορεσμένα νεκροταφεία, εκδοτικοί οίκοι, οίκοι ανοχής και ενοχής, ποδοσφαιρικές ομάδες, ομάδες διαδηλωτών, αναρχιστών, ληστών, γυμνιστών, παιδαιραστών και τοιούτων συναφών. ΄Ολον αυτόν τον συγκεντρωτισμό τον επινόησαν οι πολιτικοί του 1950 και τον στεφανώνουν με δάφνες δόξης οι σημέρινοί συνάδελφοί τους. Τώρα θα οικοδομήσουμε το αεροδρόμιο του Ελληνικού, χρειαζόμαστε επειγόντως κατοίκους, στην Αθήνα κάναμε το μέγαρο Μουσικής, το ίδρυμα Νιάρχου, το Ωνάσειο νοσοκομείο και αν μας τύχει κι άλλος εφοπλιστής κι αυτόν θα τον βολέψουμε κάπου μεταξύ Ομονοίας και Κολοκυνθούς. Σιγά μη φιάξουμε τον Ευαγγελισμό στην Πρέβεζα, σιγά μην πάμε την σχολή Ευελπίδων στην Κεφαλλονιά. Εδώ, όλοι μαζί, σαν μια γροθιά να αντιμετωπίζουμε τους Τούρκους με σθένος και ηδονή λόγω σφιχτής παλάμης.
Η Αθήνα σήμερα μοιάζει περισσότερο με προϊόν έκτρωσης παρά με πόλη ανθρώπων από ομαλό τοκετό. Κατεβαίνουν από τα λεωφορεία στην οδό Αχαρνών, στρίβουν στα παρακείμενα στενά και χάνονται σαν ποντίκια στις άθλιες πολυόροφες πολυκατοικίες σαν να λείπει ο χώρος από τα δάση της Ευρυτανίας, τις ακτές της Μεσσηνίας και τις σπηλιές του Κύκλωπα στη Ροδόπη. Τι κάνουν οι βουλευτές των επαρχιών? Καλά, ευχαριστώ, εισπράττουν τα δεκαχίλιαρα και επιστρέφουν στα χωριά τους για να τους μιλήσουν για τον υψηλό πολιτισμό του πολυπληθούς νομού ΄Αττικής. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, περιμένουν την επανεκλογή τους ως ένα θάμα, που θα βρούν αλλού τέτοιες αμοιβές?
Αν κατέβεις στην Αθήνα για λόγους υγείας θα αντιμετωπίσεις μια κόλαση, αλλά τι πειράζει, οι κολασμένοι για την κόλαση προορίζονται, όχι για τον παράδεισο.
΄Όταν περπατούσα στους τεράστιους δρόμους της Λισσαβώνας ( η οδός ελευθερίας-Avenida da Liberdade– έχει περίπου πλάτος 150 μέτρα και η οδός Πανεπιστημίου μοιάζει μάλλον με παράδρομος) πρότεινα στην γυναίκα μου να μετακομίσουμε στην Πορτογαλία, να ζήσουμε τα στερνά μας εκεί που ζούν άνθρωποι και όχι ποντίκια, να μπορούμε να φθάσουμε ένα νοσοκομείο σε δέκα λεπτά με το λεωφορείο. Εκείνη μου είπε πως θα το σκεφθεί. Περιμένω.
Βλέπετε, στα 1400 περίπου, όταν στην Ευρώπη ξεκινούσε η αναγέννηση, την ίδια ώρα εμείς σκύβαμε τον τράχηλο στους βάρβαρους και πεινασμένους Μογγόλους. Τότε οι Πορτογάλοι ξεχύνονταν για τις μεγάλες κατακτήσεις τους (δεν ξεκίνησαν τους διορισμούς), μπήκαν στα καράβια και άλλος τράβηξε για την Βραζιλία, άλλος για την Μοζαμβίκη και άλλος για το μακρινό Macao. Σήμερα, σε χώρες όπως οι προανάφερθείσες και στην Αγκόλα έχουν μητρική τους γλώσσα τα Πορτογαλικά. Μια νόστιμη κοπέλλα που έτρωγε δίπλα μας μου είπε πως ήταν από την Αγκόλα και πως στην Λισσαβώνα αισθανόταν όπως στο σπίτι της, μιλούσε την γλώσσα της. Το ίδιο μου είπε και ο ταξιτζής που ήταν από την Βραζιλία. Εμείς, ως εξυπνότερος λαός της γής, έχουμε διαδώσει την γλώσσα μας από τα
Εξαμίλια μέχρι το Νευροκόπι. Μετά πιάσαμε όλοι μια θέση στο σιδηροδρομικό δίκτυο Πλαταμώνος- Λιτοχώρου. Σιγά μην τρέχουμε εμείς στα κωλοχώρια της Λουάντα και της Κουριτίμπα. Αφού σας το είπα, είμαστε τετραπέρατοι, δέκα και μισή το πρωί είμαστε όλοι στα σπίτια μας. Ευφυέστατος λαός. ΄Άλλο τώρα αν μας κάθισαν στο σβέρκο 400 χρόνια οι Μογγόλοι, θέλαμε και τους αφήσαμε. Φιλότιμο καημένε, ρωμέικο φιλότιμο!!
Φοίβος Ιωσήφ
