Στο στρατό μας πήγαιναν στο πεδίο βολής, έβαζαν έναν χάρτινο στόχο στα εκατό περίπου μέτρα, μας έδιναν ένα όπλο Μ1 της εποχής εκείνης και μας έλεγαν να προσεγγίσουμε όσο ήταν δυνατόν περισσότερο το κέντρο του στόχου. Εμείς προσπαθούσαμε και πετυχαίναμε, άλλοι την κεντρική κουκίδα, άλλοι λίγο πιο έξω και άλλοι αστοχούσαν. Αυτοί που δεν πετύχαιναν καθόλου τον ευμεγέθη στόχο ήταν οι αυριανοί πετυχημένοι στη ζωή.
Θα αποδείξουμε πως όσο λιγότερο πλησιάζεις τον κεντρικό στόχο τόσος περισσότερος είναι ο θαυμασμός της κοινωνίας. Αν για παράδειγμα οργανώσεις μία έντιμη δουλειά που να σου δίνει ευπρεπώς τα προς το ζείν, σου εξασφαλίζει μία άνετη κατοικία, ένα μέτριο αυτοκίνητο και σου δίνει τον απαραίτητο χρόνο να μελετήσεις τις σκέψεις των μεγάλων φιλοσόφων της ιστορίας, η κοινή λογική λέει πως θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Αυτό λέει η λογική και επιτάσσει η συγκροτημένη σκέψη σώφρονος ανθρώπου.
Αν αντίθετα έχεις μία πετυχημένη δουλειά που να σου δίνει είκοσι σπίτια στα ωραιότερα μέρη του κόσμου, δέκα πανάκριβα αυτοκίνητα, είκοσι καμαριέρες, δεκαπέντε κηπουρούς, δώδεκα σοφέρ, οκτώ γκρούμ και πρόσκληση για την κάθε δεξίωση του Υπουργείου και της Πρεσβείας πιθανόν να λείπει κάτι σημαντικό για να καλύψεις όλες τις εσωτερικές σου επιδιώξεις. Μπορεί να τα έχεις όλα αλλά να σου λείπει ο άυλος χρόνος, το μη αγοράσιμο αυτό προϊόν που σε κάνει να ξεχωρίζεις την ποιότητα της χαράς από την διασκέδαση και την κοινωνική καταξίωση. Εκεί ακριβώς είναι το μεγάλο κενό, η μεγάλη απόσταση μέχρι να ακουμπήσεις το απαλό γαλάζιο, το τρυφερό βελουτέ τριαντάφυλλο και να μυρίσεις το βρεμένο χώμα κάτω από την βελανιδιά μετά την μπόρα.
Είναι πολύ πιθανόν να μην προλαβαίνεις να σηκώνεις τα τηλέφωνα από τις κλίσεις επιφανών και πλουσίων αλλά να μην σου δόθηκε ποτέ καιρός να διαβάσεις την εξαδέλφη Μπέττυ του Μπαλζάκη να εντρυφήσεις στην ψυχή του Ρασκόλνικωφ πρίν την δολοφονία της γριάς τοκογλύφου στο ‘’έγκλημα και τιμωρία’’.
Οι άνθρωποι είναι γεννημένοι με δύο κατάρες, την κατάρα του φόβου και την κατάρα της μη αντίληψης ότι πολεμούν τον φόβο μέσα από περισσότερο φόβο. Αντί να θεραπεύουν την νόσο της ασθενούς ψυχής τους δίνουν περισσότερη αρρώστια, την επιβαρύνουν με περισσότερο άχθος και αμφιβολία. Τι νομίζετε πως κάνει κάποιος που ενώ μπορεί και έχει 40 εκατομμύρια μετρητά χρήματα, προσπαθεί να κερδίσει ακόμα περισσότερα. Αγωνιά, υποφέρει, φοβάται και τελικά φθάνει στο στόχο του περισσότερου κέρδους χωρίς να έχει μειώσει την φοβία του ούτε κατά ένα ψυχίο αγωνίας και υπέρτασης. Ο Ντοστογιέφσκι στους Δαιμονισμένους του είναι σαφής: ‘’Φόβος, η κατάρα των ανθρώπων’’.
Τελικά, ο άνθρωπος, όσο ανεβαίνει οικονομικά τόσο καλλίτερος γίνεται στον κωμικό του ρόλο στην ξεκαρδιστική ατραξιόν ‘’μια ζωή γεμάτη φόβο και γέλιο’’. Πρωταγωνιστεί καλλίτερα παντός άλλου στην τραγική κωμωδία με θέμα την δική του ζωή. Αποκτά μετοχές, σπίτια, πισίνες αυτοκίνητα, χρυσαφικά και γίνεται ολόιδιος με κείνον που προτιμά να κοιμάται πάντα στο δικό του κρεβάτι αλλά έχει σαν απόθεμα άλλα πενήντα κρεβάτια στο σπίτι του, στα οποία δεν θα ξαπλώσει ποτέ. Πως αλλιώς θα εντυπωσιάσει τον τεράστιο εγωισμό του;
‘’Τω καλώ λύπη πρόσεστιν’’, ο εγωισμός φέρνει λύπη, επιβεβαιώνει ο μεγάλος μας τραγικός. Μα με τους τραγικούς θα ασχολούμαστε τώρα; Πιο ευχάριστη είναι η κωμωδία της μικρότητάς μας. Αυθόρμητο γέλιο. Όλη μας την ζωή προσπαθούμε να φθάσουμε τον κοντορεβυθούλη. Που θα πάει, θα τα καταφέρουμε!
Ετσι απλά μου ήρθαν αυτές οι σκέψεις, με αφορμή τα εκατομμύρια που πληρώθηκαν τούτες τις μέρες για τις τηλεοπτικές άδειες. Κατέθεσαν οι υποψήφιοι ποσά που θα ζούσαν γενεές ολόκληρες για εκατονταετίες προκειμένου να κρατήσουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων γύρω από το κάτωχρο και κάτισχνο προσωπείο τους. Και δεν θα το κρατήσουν, θα το χάσουν. Θα ξοδέψουν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα, με μηδενική πάντα αυτοαναγνώριση. Σαν ευθυμογράφος τους εύχομαι να αγοράσουν άλλες δέκα χιλιάδες κατσαρόλες για το σπίτι τους, το κατσαρολικό πάντα αντιμετωπιζόταν με ιδιαίτερη ευλάβεια από τους λάτρεις του χιούμορ. Ιδιαίτερα το τηγάνια των 30 εκατοστών με επίστρωση τεφλόν. Ανθεκτικότατα.
Φοίβος Ιωσήφ
