Ο Γιάννης πέρασε τα πενήντα και ομάδα δεν άλλαξε ποτέ, θρύλος και ξερό ψωμί Κατσέλη. Ακολουθεί αυτή την ιδέα με υπερηφάνεια από την παιδική του ηλικία και ποτέ δεν σκέφτηκε να εγκαταλείψει τον ιστορικό σύλλογο που χρόνια τώρα χαρίζει χαρά και ρίγη συγκινήσεως σε όλα τα στίφη των διανοουμένων οπαδών του. Όπου κι αν παίξει ο Ολυμπιακός το μυαλό του Γιάννη τον ακολουθεί νοερά κι αν μάλιστα το δείξει και η τηλεόραση ο Γιάννης θα είναι πιστός στο καθήκον του καθισμένος μισή ώρα πριν την έναρξη μπροστά σε μία συσκευή υψηλής ευκρίνειας Samsung. Κορέας.
Θα δεί, θα επεξεργαστεί, θα κρίνει και θα σχολιάσει ακόμη και το ευθύβολο σούτ, και την προσποίηση αλλά και το τακουνάκι του μαύρου Ουγκαντέζου που επάξια εκπροσωπεί τα οράματα και τα ιδεώδη της ψαραγοράς του Κερατσινίου. Ααα, εμείς εμβαθύνουμε, αναλύουμε, διεισδύουμε σε κάθε φάση και κάθε κόρνερ, τίποτα δεν μένει σκοτεινό εκτός από το πλήρες περιεχόμενο του κρανίου. Ο Γιάννης χάρηκε πάρα πολύ με την τελευταία νίκη του Ολυμπιακού και με πληροφόρησε περιχαρής πως χάνοντας ο Παναθηναϊκός από την Μπρύζ εμείς πήραμε τα εφτάμιση εκατομμύρια. Έφτασε σε σημείο να ταυτοποιήσει τον εαυτό του με τον ταμία του Ολυμπιακού, υπερηφανεύτηκε για τα λεφτά που θα έπαιρνε ο Μαρινάκης. Αυτές είναι οι επιτυχίες της προπαγάνδας, άλλος να παίρνει τα λεφτά και άλλος να χαίρεται. Οπερ έδει δείξαι πως αποβλακώνουμε τις μάζες μέχρι και του τελευταίου κυττάρου της παρεγκεφαλίδας.
Εγώ τώρα, ως υπερήφανος θιασώτης του επίσης ιστορικού Παναθηναϊκού που ως γνωστόν έφτασε μέχρι το Γουέμπλευ επιτυγχάνοντας θρίαμβο μεγαλύτερο κι από αυτόν του Αλβανικού πολέμου, θέλησα να τον μεταπείσω και να ακολουθήσει τη δόξα και τα ιδεώδη των μαζών του Παναθηναϊκού που ανήκει στον φιλόσοφο και ποιητή κύριο Αλαφούζο. Του έταξα κουλούρι με σουσάμι αλλά ο Γιάννης εκεί, βράχος στην πνευματική υπεροχή του υπέρβαρου προέδρου του Ολυμπιακού. Αναγκάστηκα να φθάσω μέχρι παγωτό χωνάκι και τελικά μέχρι διαρκείας εισιτήριο ανάμεσα στους επισήμους ταγούς των μεγάλων στόχων του Παναθηναϊκού. Δυστυχώς οι προσπάθειές μου καθημερινά απέβαιναν άκαρπες, το λαμπερό άρμα του Πειραϊκού συλλόγου μαγνήτιζε το βλέμμα και την ψυχή του Γιάννη. Έφτασα σε σημείο να στείλω την αίτηση ποδοσφαιρικής μετάνοιας στον κ. Περιφεριάρχη με παρακλητικό σημείωμα να διαβιβασθεί στον Υπουργό αθλητισμού κ. Κοντωνή. Αν πάλι δεν είχαμε αίσια αποτελέσματα να πάει η αίτηση στον Πρωθυπουργό και εκείνος να την θέσει υπ όψιν του υπουργικού συμβουλίου. Θέλαμε τον Γιάννη στις τάξεις του Παναθηναϊκού, έστω χάνοντας και δύο νησιά του Αιγαίου.
Ο Γιάννης όμως εκεί, έβλεπε τον Καρεμπέ και τον Σιδέρη να αλλάζουν πασούλες με τον άσσο των άσσων Μιραλάς και είχε κόψει ακόμη και το βραδυνό φαγητό. Το μεσημέρι έτρωγε καλά κι ανέβαζε θερμίδες, μην τον χάσουμε κι όλας. Εδώ τον παζαρεύαμε και για γαμπρό, δεν ήταν σωστό να μην τον ξαναδούμε, ήταν και Ολυμπιακός από τα προνήπια, το δίκιο να λέγεται.
Εν πάσει περιπτώσει εγώ σαν ιερέας των ιδεών του Ρότσα και του Φυλακούρη έκανα το καθήκον μου τόσο στην πλάζ που έβλεπα τον Γιάννη όσο και κατά την διαδρομή με το τραίνο. Tου μιλούσα για τα μεγάλα οράματα του συλλόγου μας, νόμιζα θα ανανήψει, αποτέλεσμα μηδέν. Και ξέρεις, ετοιμάζαμε ολόκληρη γιορτή με δημοτικά τραγούδια και δέκα αρνιά στη μέση της πλατείας, δυστυχώς ο Γιάννης παρέμεινε αμετάπειστος στην ομάδα του όπως ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες. Βλέπεις η ομάδα που υποστηρίζεις είναι ένα είδος θρησκευτικού Βραχμανισμού. Μ αυτή τη θρησκεία γεννηθήκαμε, με την θρησκεία του Ολυμπιακού θα πεθάνουμε. Φύλλο αλλάζουμε, ομάδα δεν αλλάζουμε.
Νοσοκόμες στα Νοσοκομεία θα προσλάβουμε όταν τις χρειασθούμε, τώρα είναι νωρίς ακόμα, άμα πήξει το μυαλό μας θα προσλάβουμε.
Με τέτοια σταθερά μυαλά πορεύεται η σύγχρονη Ελλάδα προς τα Ευρωπαϊκά κύπελλα τα οποία θα γεμίζουμε με το αθάνατο κρασί του είκοσιένα για να πίνουν οι οπαδοί από τα δώδεκα και να μην ξέρουνε πού βρίσκονται και πού πατάνε. Ισχύς μου η βλακεία των μαζών. Αμήν ο Θεός να δώσει. Και δίνει ανεπιφύλαχτα.
Φοίβος Ιωσήφ
