Τις τελευταίες ημέρες, η κοινή γνώμη – ο ανώνυμος πολίτης, δέχεται καθημερινά, πλύση εγκεφάλου από όλα τα συστημικά μέσα ενημέρωσης αναφορικά με την απεργία πείνας ατόμου που καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών για ληστείες, και διεκδικεί το δικαίωμα να φοιτήσει στη Σχολή στην οποία πέτυχε. Ο βομβαρδισμός της κοινής γνώμης για το συγκεκριμένο θέμα, είναι ομολογουμένως αξιοπρόσεχτος και δεκτικός πολλών και λεπτομερών αναλύσεων. Ήταν Φεβρουάριος του 2012 όταν μια ομάδα νεαρών μεταξύ των οποίων και ο απεργός πείνας διέπραξε διπλή ληστεία στο Ταχυδρομείο και στην Αγροτική Τράπεζα Βελβεντού Κοζάνης. Μετά τη σύλληψή τους, προβλήθηκαν κατά κόρον τα κακοποιημένα από την Αστυνομία, πρόσωπα τους με αποτέλεσμα να ξεσηκώσουν θύελλα διαμαρτυριών και δηλώσεων συμπαράστασης στους ληστές από πολιτικά κόμματα, οργανώσεις και μεμονωμένους παράγοντες της δημόσιας ζωής, οι οποίοι, περιορίστηκαν ανεξήγητα να στηλιτεύουν (δικαιολογημένα) την αδικαιολόγητη αστυνομική βία, αλλά απέφευγαν να κάνουν οιαδήποτε αναφορά στις ανωτέρω εγκληματικές πράξεις, παρά το ότι οι ένοπλοι αυτοί ληστές φέρονταν να είναι και μέλη γνωστής τρομοκρατικής οργάνωσης. Αναρωτιέται κανείς γιατί τέτοια προβολή και διακριτική μεταχείριση υπέρ κακοποιών στοιχείων; Φταίει, μήπως, το όνομα και η καταγωγή του ενός νεαρού (γόνος γνωστής οικογένειας που είχε εμπλακεί σε γνωστή δικαστική υπόθεση ανθρωποκτονίας), ή η ιδιότητα αυτών ως αναρχικών, ή φταίει, τέλος, η κακομεταχείρισή τους, τα πρόσωπα των οποίων προβλήθηκαν δεκάδες φορές και με πρόγραμμα, με αποτέλεσμα να γίνουν πλέον εικόνες βιωματικές σε ολόκληρη την κοινή γνώμη; Ποιό, είναι αλήθεια, το κριτήριο της υπερπροβολής ενός εγκληματία; Ποιά είναι η υποσυνείδητη διάθεση των παραγόντων των ΜΜΕ, οι οποίοι επιλεκτικά τείνουν πολλές φορές να ωραιοποιούν καταστάσεις και εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου; Πόσες φορές συλληφθέντες κακοποιοί έπεσαν θύματα αστυνομικής βίας και ουδείς ενδιαφέρθηκε; Γιατί δεν υπερπροβλήθηκε το πρόσωπο του δράστη που πυροβόλησε πρόσφατα κατά των θαμώνων καταστήματος στον Πειραιά, ή το πρόσωπο του δράστη που βίασε και έκαψε μια κοπέλα; Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τα δημοσιογραφικά ανακλαστικά ως προς το πλασσάρισμα μιας είδησης, ενός εγκλήματος, ενός κακοποιού; Μήπως ο νεαρός έχει όλο το πακέτο, ωραίο πρόσωπο, ωραίο όνομα, έχει ιστορία, έχει μια μητέρα που δηλώνει υπερήφανη για τις πράξεις του γιού της και αίφνης ο δράστης της ληστείας και της αρπαγής, γίνεται «ο φίλος του δολοφονηθέντος Αλέξη», «αυτός που είδε τον φίλο του να πεθαίνει από σφαίρα αστυνομικού» γίνεται ο εγκληματίας από ιδεολογία και όχι από ανάγκη, ή από ροπή προς την παραβατικότητα, ωσάν και έχει μεγάλη σημασία η αιτία που επιλέγεις να ληστέψεις ή να αφαιρέσεις ξένη περιουσία ενεργώντας με βία, με χρήση όπλου. Και η συνέχεια; Αίφνης, ένα μήνα πριν την έκτη επέτειο των επεισοδίων του 2008, επιλέγεται και η απεργία πείνας, του ένοπλου ληστή, ως μέσο πίεσης της κοινής γνώμης για να στηθεί το σκηνικό της κοινωνικής αναταραχής και τα μέσα ξεκινούν από κεί που σταμάτησαν το 2012. Κάποια πρόθυμα πολιτικά κόμματα έσπευσαν να συστρατευθούν στον αγώνα του νεαρού, ο οποίος συνειδητά και νηφάλια από την φυλακή συνεχίζει τον αγώνα ανατροπής της έννομης τάξης, όπως τον διακήρυξε μετά τη σύλληψή του. Ουδείς νομιμοποιείται να χρησιμοποιεί βία είτε είναι αστυνομικός, είτε πολίτης, ουδείς αμφισβητεί το δικαίωμα στη μόρφωση του όποιου κρατουμένου, για αυτά ουδείς διαφωνεί. Όμως, άλλο η επιλεκτική διακριτική μεταχείριση που απολαμβάνει κάποιος ένεκα πολλών (μη νομικά αποδεκτών) λόγων και άλλο η ενιαία μεταχείριση όλων των κρατουμένων. Η καθημερινή μας πρακτική ως δικηγόρων είναι γεμάτη από περιπτώσεις κρατουμένων με ανάλογα και ακόμη σοβαρότερα αιτήματα, οι οποίες, όμως, ουδέποτε έτυχαν ανάλογης προβολής. Πόσοι καρκινοπαθείς υποχρεώνονται να περάσουν τις τελευταίες στιγμές τους μέσα στην φυλακή; Πόσοι βαριά τοξικομανείς, πόσοι ψυχικά άρρωστοι περνούν ανάλογες δοκιμασίες, πόσοι ανήλικοι ή νεαροί εγκληματίες εκτίουν ποινές και ουδείς ενδιαφέρθηκε γι αυτούς; Όπως διάβασα σε ένα άρθρο του Νικου Μελέτη με τίτλο «Φτιαχνουν ηρωες», πράγματι «αλήθεια είναι ότι ο Ρωμανός δικαιούται να ζήσει όσα δεν πρόλαβε ο Γρηγοροπουλος. Ότι πρέπει να έχει, όλα τα δικαιώματα που έχει και ο τελευταίος κρατούμενος. Ότι ισχύσει όμως για τον Ρωμανό να ισχύσει και για κάθε νεαρό κρατούμενο στις φυλακές Ανηλίκων της Αυλώνας. Εκεί που υπάρχουν πραγματικά παιδιά. Που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να ξεφύγουν, να σπουδάσουν και ίσως έκλεψαν για να ζήσουν. Όχι για να κάνουν επανάσταση. Εξάλλου το xbox δεν το έχουν ακουστά. Για αυτά τα παιδιά δεν θα ακούσετε ποτέ τίποτα. Ούτε από κόμματα, ούτε από αρχηγούς. Ούτε θα καεί η Αθήνα γι’ αυτούς. Τέτοιοι ήρωες δεν ταιριάζουν στην εξέγερση τους…». Η ανωνυμία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι επιβαρυντική περίπτωση για οποιονδήποτε κρατούμενο. Για ποιόν άλλον κρατούμενο άραγε υποχρεώθηκε Πρωθυπουργός να συναντήσει τους γονείς του; Ποιος είναι στα αλήθεια ο Ρωμανός και τι ζητά άραγε από το συντεταγμένο κράτος;
Στις 19-2-2012 αυτός ο ένοπλος ληστής και οι φίλοι που συνελήφθησαν στο Βελβεντό Κοζάνης, έδωσαν στην δημοσιότητα επιστολή, επεξηγηματική της στάσης τους η οποία έλεγε τα εξής: «Στο σημείο αυτό θέλουμε να καταστήσουμε σαφές, ότι τα όπλα δεν τα είχαμε για εκφοβισμό, αλλά ως εργαλείο σε περίπτωση συμπλοκής μας με μπάτσους…. Γιατί η ληστεία είναι μία συνειδητά πολιτική πράξη…. Είμαστε αμετανόητοι αναρχικοί και δεν επιζητάμε συμπάθεια, συμπόνια ή κατανόηση επειδή πράξαμε «λάθος» σε ένα «λάθος» κόσμο. Επιδιώκουμε τη διάδοση των προταγμάτων μας και των πρακτικών μας και θα το παλέψουμε μέχρι την τελευταία μας λέξη, μέχρι την τελευταία μας σφαίρα. …Κάθε μας επιθετική πράξη, είναι και μία στιγμή του συνολικού επαναστατικού πολέμου που διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα. Τα χρήματα από αυτή τη ληστεία δεν είχαν προορισμό τον επίπλαστο καταναλωτικό παράδεισο. Είναι απλά το εργαλείο για να κινηθεί κάθε μορφή αγώνα. Από την εκτύπωση προκηρύξεων μέχρι την αγορά όπλων και πυρομαχικών, για τη χρηματοδότηση των παράνομων υποδομών άμυνας και επίθεσης. Από την ενοικίαση των παράνομων σπιτιών μας μέχρι την προμήθεια εκρηκτικών για να τινάξουμε στον αέρα την κοινωνική ειρήνη» Δεν ξέρω αν οι παραπάνω δηλώσεις αξιοποιούνται ή απλά «δικαιολογούνται λόγω μετεφηβικής ηλικίας», ούτε αν το να δηλώνεις πως θα χορτάσεις με το λαρύγγι του Υπουργού συνιστά απλώς πολιτική δήλωση που πρέπει επίσης να μην υπερεκτιμηθεί, πάντως ολόκληρη η μιντιακή προνομιακή μεταχείριση που απολαμβάνει ένας τέτοιος κρατούμενος, πολύ δε περισσότερο η απροκάλυπτη δικαιολόγηση της δράσης του και ο εκβιασμός των θεσμών να αποδεχθούν μια τέτοια παραβατική συμπεριφορά ως δικαιολογημένη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη, όπως θέλει ο ίδιος να τον θεωρούν, συνιστούν κατά την άποψή μου, απίστευτης έμπνευσης θεσμική εκτροπή και μνημείο κοινωνικής παρακμής. Σε αυτήν τη χώρα αναζητείται η κοινή λογική, η σοβαρότητα, που μάλλον έχει χαθεί, και εν τέλει η ανάληψη ευθύνης του καθενός από εμάς για τις πράξεις του, πριν να είναι αργά για τον τόπο μας.
Στέργιου Γιαλάογλου- Δικηγόρου
