Από την χειρότερη Βουλή που γνώρισε μεταπολεμικά αυτός ο τόπος, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε πολλά πράγματα. Έχουμε όμως , τουλάχιστον, την απαίτηση οι «Πατέρες του Έθνους» να μην υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, είτε ως κομματικά σύνολα είτε ως μονάδες. Να μην υπερβαίνουν δηλαδή τον κοινά αποδεκτό, για την λειτουργία της δημοκρατίας , σεβασμό προς την απλή λογική και την κοινή νοημοσύνη .
Αναφέρομαι στην συζήτηση που έχει ανοίξει εδώ και μήνες για την δυνατότητα εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή, με 180 ψήφους. Πρόκειται για συζήτηση που έχει σαν βάση την παρανοϊκή και ανεύθυνη στρέβλωση του Συντάγματος, που επιδιώκει την επίτευξη της μέγιστης δυνατής συναίνεσης για την εκλογή του Ανώτατου Πολιτειακού Παράγοντα. Μια στρέβλωση που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με επιταγή του Συντάγματος που ορίζει ότι οι εκλογές γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια, εκτός και αν υπάρχει η ανάγκη αντιμετώπισης «εθνικού θέματος εξαιρετικής σημασίας». Και επειδή ζω σε αυτή τη χώρα και δεν με εγκατέλειψε η μνήμη μου, θυμάμαι ότι ως «εθνικό θέμα» στη σχετική συζήτηση στη Βουλή αναφέρθηκε η απειλή εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της χώρας , η οικονομική κατάρρευση ή και η κήρυξη πολέμου. Αν λοιπόν επιθυμούν να γίνουν εκλογές για ένα τέτοιο θέμα, ας το θέσουν με παρρησία στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ας μη χρησιμοποιούν την προεδρική εκλογή, η οποία έχει σκοπό να ενώσει το λαό και όχι να τον διχάσει, για κομματικά συμφέροντα.
Η Κυβέρνηση στηρίζεται στην δεδηλωμένη πλειοψηφία της Βουλής και αυτή πρόσφατα εκφράστηκε με την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης. Το ότι και στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε το ίδιο πρόσχημα για προσφυγή στις κάλπες, δεν είναι επιχείρημα για την επανάληψή του. Διότι με τον τρόπο αυτό θα έχουμε εκλογές κάθε τέσσερα και ενδιάμεσα κάθε πέντε χρόνια . Και δυστυχώς η ιστορία απέδειξε ότι όσοι εκβιάζουν για εκλογές τιμωρούνται και μαζί με αυτούς και ο ίδια η χώρα. Άλλη θα ήταν η πολιτική μοίρα του Γιώργου Παπανδρέου και η κατάσταση της χώρας μας, εάν δεν προκαλούσε τις εκλογές του 2009, που τις κέρδισε μεν, αλλά παρέλαβε μια «βόμβα» που έσκασε στα χέρια του. Εάν είχε επιδείξει σωφροσύνη και επέτρεπε στον Κώστα Καραμανλή (που ευθύνεται για το μεγαλύτερο μέρος του χρέους), να εφαρμόσει την πολιτική λιτότητας που ήδη είχε εξαγγείλει, ίσως να μην ήταν απαραίτητη η προσφυγή στο ΔΝΤ και σε κάθε περίπτωση δεν θα είχε αναλάβει ο ίδιος το πολιτικό κόστος της πτώχευσης της χώρας.
Σήμερα και μετά από πέντε χρόνια θυσιών του ελληνικού λαού, πλησιάζουμε στο τέλος των σκληρών μέτρων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα επανέλθουμε στους «Παραδείσους» που μας υπόσχεται η Αντιπολίτευση. Είναι λοιπόν απαραίτητη η πολιτική σταθερότητα, από την οποία, είτε μας αρέσει είτε όχι, εξαρτάται η επιστροφή στις αγορές για την χρηματοδότηση της οικονομίας. Μόνον ανεύθυνοι και άφρονες θα επέλεγαν να σύρουν τη χώρα σε περιπέτειες, μόνο και μόνο για να αναλάβουν την εξουσία, χωρίς μάλιστα να έχουν μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση για την επόμενη μέρα. Και επειδή τις πολιτικές αποφάσεις τις καθορίζει η συγκυρία, ας μας πουν οι υπεύθυνοι πολιτικοί που επιθυμούν τις εκλογές, αν συνεκτίμησαν το εκρηκτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται στη γειτονιά μας και αν θα πρέπει να μείνει ακέφαλη η χώρα για 2-3 μήνες, με δεδομένη την επανάληψη των εκλογών, λόγω πιθανότατης αδυναμίας ύπαρξης κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Φαντάζομαι μάλιστα την αμηχανία του Προέδρου της Δημοκρατίας, όταν μετά την αποτυχία σχηματισμού Κυβέρνησης από τα δύο πρώτα κόμματα που θα λάβουν τις σχετικές διερευνητικές εντολές, θα επιδώσει την εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης στην υπόδικη Χρυσή Αυγή, που πιθανόν να αναδειχθεί τρίτο κόμμα, μέσα στις συνθήκες του λαϊκισμού, του ανορθολογισμού , της απαξίωσης των δημοκρατικών κομμάτων και της πόλωσης , που θα επικρατήσουν κατά την προεκλογική περίοδο.
Το δυστύχημα είναι ότι μεταξύ αυτών που δήλωσαν ότι δεν θα ψηφίσουν υπέρ της εκλογής, ανεξάρτητα από το πρόσωπο του υποψήφιου Προέδρου, είναι και το κόμμα της ΔΗΜΑΡ, αυτού που απέμεινε , μετά την αποχώρηση των βουλευτών της μεταρρυθμιστικής τάσης. Της ΔΗΜΑΡ, που αποφάσισε ξαφνικά να εγκαταλείψει την στάση της υπεύθυνης Αριστεράς και να συμπαραταχθεί με αυτό το ετερόκλητο μέτωπο του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων καιροσκόπων ανεξάρτητων βουλευτών, που ελπίζουν στην προσωπική πολιτική τους διάσωση.
Ο Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης είναι ένας πολιτικός για τον οποίο έτρεφα απεριόριστη εκτίμηση, ιδιαίτερα όταν αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ του λαϊκισμού, διασώζοντας την ύπαρξη της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς της ευθύνης και ως αποδέκτης της πολιτικής υποθήκης δύο αγαπημένων φίλων του χώρου, του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και του Νικήτα Λιοναράκη.
Παρότι μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012 αρνήθηκε να συμπράξει σε μια Κυβέρνηση συνεργασίας , με συνέπεια να προκαλέσει την δεύτερη άσκοπη εκλογική αναμέτρηση, η οποία δημιούργησε ένα δυσμενέστερο πολιτικό τοπίο, σε βάρος των δυνάμεων του ορθολογισμού , η ένταξη της ΔΗΜΑΡ στο τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα του Ιουνίου, ανακούφισε τους πολίτες που επιθυμούσαν την συνεννόηση για την έξοδο από την κρίση και εξάλειψε τις επιφυλάξεις μου .
Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι γνωστά. Η συμμετοχή στις κυβερνητικές ευθύνες ήταν «καχεκτική» και τα υπουργεία που ανέλαβαν τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ, δεν ήταν από εκείνα που προωθούσαν πρόθυμα τις μεταρρυθμίσεις. Τελικά το πολιτικά ατυχές κλείσιμο της ΕΡΤ, προσέφερε στον Φώτη Κουβέλη το πρόσχημα για την «ηρωική» έξοδο από την Κυβέρνηση. Έτσι η ΔΗΜΑΡ προσχώρησε στην αντιπολίτευση, μεταθέτοντας το πολιτικό κόστος της κυβερνητικής σταθερότητας , στην οποία συνέχιζε υποκριτικά να ομνύει, στο ΠΑΣΟΚ και στον Βαγγέλη Βενιζέλο, τον οποίο ταυτόχρονα μέμφονταν που συνέχιζε να συμμετέχει στην Κυβέρνηση. Ο απόλυτος παραλογισμός. Ήταν το πρώτο πολιτικό «αμάρτημα» του Κουβέλη, που προκάλεσε σοκ στους υποστηρικτές και ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ, οι οποίοι προσέβλεπαν σε μια αριστερή δύναμη σταθερότητας .
Ακολούθησε η «πρωτοβουλία των 58» που γέμισε ελπίδες τους πολίτες της Κεντροαριστεράς για ένα νέο ξεκίνημα, κάτι που το έδειχναν όλες οι μετρήσεις της κοινής γνώμης, δίνοντας στο νέο σχήμα ποσοστά που άγγιζαν το 25%. Ήμουν στην συγκέντρωση του Ακροπόλ και έζησα από κοντά την ευφορία και τον ενθουσιασμό των πολιτών, στους οποίους πλειοψηφούσαν οι προερχόμενοι από την ανανεωτική αριστερά , με αρκετά στελέχη της ΔΗΜΑΡ ανάμεσά τους. Τα στελέχη αυτά δέχθηκαν την επομένη την ψυχρολουσία της επιτίμησης του κ. Κουβέλη και υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν από την Πρωτοβουλία, η οποία έχασε στη συνέχεια την δυναμική της. Το κενό πολιτικής που δημιουργήθηκε, όπως συμβαίνει πάντα στη φύση, το κάλυψε ευφυώς ο Σταύρος Θεοδωράκης και το Ποτάμι…
Το δεύτερο αυτό πολιτικό «αμάρτημα» του Φώτη Κουβέλη σκόρπισε απογοήτευση στην παράταξη και στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, που προσπάθησε να ανασυνταχθεί στο πλαίσιο της «Ελιάς» , με τα γνωστά ενθαρρυντικά , αλλά χωρίς συνέχεια εκλογικά αποτελέσματα. Τις συνέπειες όμως της ανεξήγητης και χωρίς πολιτική ευθυκρισία συμπεριφοράς του Φώτη Κουβελη, την πλήρωσε το ίδιο του το κόμμα, με την εξαφάνισή του στις ευρωεκλογές.
Ούτε όμως αυτή η πανωλεθρία του έγινε μάθημα. Έπειτα από ανεξήγητες για υπεύθυνο πολιτικό παλινωδίες ανάμεσα στο «παραιτούμαι» και στο «παραμένω», ανάμεσα στο «θα συζητήσω για τη δημοκρατική παράταξη» και στο «δεν συζητάω με το ΠΑΣΟΚ, παρά μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ», επέλεξε να δηλώσει ότι δεν θα ψηφίσουν αυτός και οι εναπομείναντες βουλευτές του υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και ότι «οι εκλογές θα είναι λύτρωση(;) για τον λαό». Αυτό ήταν το τρίτο από τα «αμαρτήματα» του Φώτη Κουβέλη που θα καταγραφούν στην ιστορία σαν ολέθρια σφάλματα ενός πολλά υποσχόμενου πολιτικού, που πριν «αλέκτωρ λαλείσαι τρις» διέψευσε τις προσδοκίες.
Και εάν το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», το «τρις εξαμαρτείν», τίνος ανδρός είναι;
Του Γιάννη Λασκαράκη
Â
