του Γιάννη Λασκαράκη
Η έκδοση των πενταετών ομολόγων, πέρα από την ουσιαστική διαπίστωση ότι το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας αρχίζει να αποδίδει καρπούς, ανέδειξε και μερικές αθεράπευτες παθογένειες της πολιτικής μας ζωής, αλλά και του μιντιακού μας περιβάλλοντος. Έχει βέβαια από καιρό διαπιστωθεί ότι οι δύο αυτοί χώροι αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, με βασικά στοιχεία του αλληλοτροφοδοτούμενου ανορθολογισμού, τον λαϊκισμό και τη συνομωσιολογία.
Η πρώτη αντίδραση των μονίμως αντιδρώντων στις προσπάθειες για την ανάκαμψη της οικονομίας αυτής της χώρας, ήταν η…απογοήτευση για αυτή την επιτυχία, κάτι που με δυσκολία έκρυβαν πίσω από τα «κροκοδείλια δάκρυα» περί υψηλών επιτοκίων που κυμανθήκαν περί του 4,95%. Ενώ δηλαδή μέχρι χθες αποκαλούσαν «τοκογλύφους» τους δανειστές που μας δάνειζαν με μέσο επιτόκιο 2,25% και υπόσχονταν να καταργήσουν το μνημόνιο, μόλις αυτό άρχισε να γίνεται ορατό σε ένα κοντινό μέλλον, θυμήθηκαν ξαφνικά ότι από τα πενταετή ομόλογα θα κερδίσουν …οι κερδοσκόποι, λες και θα μας δάνειζαν για την ψυχή της μαμάς τους…
Τι και αν τους εξηγούν ότι το κόστος της διαφοράς του επιτοκίου θα υπερκαλυφθεί από την μείωση του κόστους των εντόκων γραμματίων, λόγω της αποκατάστασης της εμπιστοσύνης των αγορών στην οικονομία μας;. Αυτοί τον χαβά τους και τις συνομωσίες των σκοτεινών δυνάμεων που επιβουλεύονται τον πλούτο της χώρας και το αδάμαστο φρόνημα της φυλής μας.
μια και η επιθυμία της ανόδου στην εξουσία, οδηγεί σε συμπεριφορές που ξεφεύγουν από τα όρια της λογικής, οι δημοσιογράφοι βρίσκονται έξω από τα νερά τους, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που ξεπερνούν τις δυνατότητες τους. Το μέγα ερώτημα για τους σχολιαστές που έμαθαν να ζουν στη μονοδιάστατη λογική μνημόνιο- αντιμνημόνιο, είναι πώς η έξοδος στις αγορές θα μειώσει την ανεργία ή πως θα φέρει επενδυτές στη χώρα. Η σύγχυση βέβαια είναι σε ένα βαθμό δικαιολογημένη, διότι οι άνθρωποι έμαθαν να ακούν τους διάφορους φιρφιρίκους καταστροφολόγους που εδώ και χρόνια προαναγγέλλουν όλα τα δεινά της κόλασης, αλλά ουδέποτε δικαιώθηκαν, όπως οι άλλοι υπερπατριώτες που πριν χρόνια προανήγγειλαν την… διάλυση της Τουρκίας και της κατάληψη της Κωνσταντινούπολης με αρχιστράτηγο τον Οτσαλάν (λέγε με Φαήλο).
Διότι οι δυστυχείς δεν έχουν ούτε τη στοιχειώδη επάρκεια να αντιληφθούν ότι στην παγκόσμια οικονομία που ζούμε η χρηματοδότηση της οικονομίας από τις αγορές και από τις τράπεζες, η προσέλκυση επενδύσεων και π αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων του κάθε τόπου, είναι ο μόνος τρόπος να περάσουμε στην ανάπτυξη, να ενισχύσουμε την απασχόληση, να δημιουργήσουμε το κράτος πρόνοιας. Όσοι ονειρεύονται λεφτά από τη Ρωσία, πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα και στρατιές διορισμών στο δημόσιο, μάλλον θα πρέπει να ξυπνήσουν στην σκληρή πραγματικότητα της στήριξης στις δικές μας δυνάμεις, με την συμπαράσταση των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και της «μισητής» Μέρκελ…
Εκτός και αν προτιμάμε τη τύχη της Ουκρανίας στα «απαλά» χέρια του πατερούλη Πούτιν…
