Σύμφωνα με το Ν. 3852/10 (ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ), ο Δήμος Ξάνθης και ο Δήμος Σταυρούπολης συνενώθηκαν και αποτελούν από το 2010 το νέο Δήμο Ξάνθης.Εκλογικά ο νέος Δήμος ορίζεται από δύο εκλογικές περιφέρειες: Α) την εκλογική περιφέρεια της Δημοτικής Ενότητας Ξάνθης και Β) την εκλογική περιφέρεια της Δημοτικής Ενότητας Σταυρουπόλεως.
Στις εκλογές λοιπόν του 2010, σύμφωνα με το νόμο, αλλά και σύμφωνα με την απογραφή του 2001, ορίσθηκε το Δ.Σ. Ξάνθης να αποτελείται από 31 μέλη προερχόμενα από τη Δημοτική Ενότητα Ξάνθης και 2 μέλη προερχόμενα από τη Δημοτική Ενότητα Σταυρούπολης (σύνολο 33 μέλη).
Επειδή όμως ο πληθυσμός του Δ. Ξάνθης αυξήθηκε την τελευταία 10ετία, ξεπερνώντας τους 60.000 κατοίκους, το νέο Δ.Σ. θα αποτελείται πλέον από 41 μέλη, οκτώ δηλαδή μέλη περισσότερα από το προηγούμενο Δ.Σ. Και ενώ λογικά θα έπρεπε μία τουλάχιστον από τις 8 αυτές νέες έδρες να εκλέγεται από τη Δ.Ε. Σταυρούπολης -άκουσον! άκουσον!- όχι μόνο δεν της αποδίδεται μία έστω έδρα από τις νέες, αλλά της αφαιρείται και μία από τις δύο που ήδη έχει στο σημερινό Δ.Σ., με αποτέλεσμα όλη η περιοχή να εκπροσωπείται πλέον στο νέο 41μελές Δ.Σ. από έναν και μόνο δημοτικό σύμβουλο!
Και προσέξτε παρακαλώ την αδικία. Στις εκλογές του 2010 ψήφισαν στο Δήμο συνολικά 26.000 περίπου άνθρωποι, οι 23.000 περίπου στη Δ.Ε. Ξάνθης και εξέλεξαν 31 δημοτικούς συμβούλους, και οι 3.000 περίπου στη Δ.Ε. Σταυρούπολης και εξέλεξαν 2 δημοτικούς συμβούλους. Δηλαδή το 12% περίπου του συνολικού εκλογικού σώματος (που ψήφισε) το 2010 στη Σταυρούπολη, ενώ θα έπρεπε να εκλέξει 4 δημοτικούς συμβούλους, εξέλεξε μόλις 2 (ελέω απογραφής). Και τώρα αντί να γίνει άρση αυτή της αδικίας… τιμωρείται η Σταυρούπολη με την αφαίρεση και μίας ακόμη έδρας από τις 2 ήδη υπάρχουσες.
Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν γιατί η κατανομή των εδρών σε κάθε Δημοτική Ενότητα, γίνεται με βάση τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής (δηλ. του 2011). Τα οποία έδειξαν μεν μείωση του πληθυσμού της Σταυρούπολης, όμως οι δημότες που δεν απογράφηκαν στη Σταυρούπολη, εξακολουθούν και θέλουν να ασκούν τα εκλογικά τους δικαιώματα εκεί. Κι αυτό έχει τη σημασία του. Στο σημείο αυτό βέβαια θα πρέπει να επισημανθεί ότι οι δημότες θα έπρεπε να έχουν ενημερωθεί κατάλληλα ώστε να απογραφούν στον τόπο ο οποίος συνεχίζει να τους ενδιαφέρει, στον τόπο που δεν έπαυσαν να αγαπούν και που συνεχίζουν να θέλουν να ασκούν τα εκλογικά τους δικαιώματα. Αυτοί που θα μπορούσαν να τους ενημερώσουν αδιαφόρησαν, δεν το έκαναν. Και η ευθύνη είναι δική τους. Κατά τ’ άλλα όλοι οι κυβερνώντες, οι δημοτικοί και περιφερειακοί άρχοντες, οι βουλευτές, οι υπουργοί, όλοι γενικώς οι ασκούντες διοίκηση, όταν τους επισημαίνεται το μεγάλο πρόβλημα της συνεχούς πληθυσμιακής αιμορραγίας των χωριών μας, όλοι στα λόγια, μετ’ επιτάσεως μάλιστα συμφωνούν, ότι πρέπει να στηρίξουμε τα χωριά μας, πρέπει να κρατήσουμε όρθια τα χωριά μας, πρέπει κάτι να κάνουμε γι’ αυτό, να δώσουμε ζωή στην ύπαιθρο.
Τα χωριά μας όμως δεν θέλουν στήριξη μόνο στα λόγια – άλλωστε χόρτασαν από αυτά – αλλά θέλουν στήριξη στην πράξη, θέλουν τα λόγια να γίνουν έργα.
Γρηγόριος Παναγιωτίδης
Δημοτικός Σύμβουλος
