Ανοιχτή επιστολή για το πρόβλημα του Οικισμού εδώ και πολλά χρόνια
Ζητούν οι παλιοί κάτοικοι τίτλους ιδιοκτησίας και η Πολιτεία κωφεύει
Ογδόντα εννέα χρόνια έχουν περάσει από την εγκατάσταση των προσφύγων και τη δημιουργία του οικισμού. Και από τότε και μέχρι σήμερα, η ελληνική πολιτεία κωφεύει. Με διάφορες δικαιολογίες δεν δίνει τίτλους ιδιοκτησίας στους απογόνους των πρώτων κατοίκων οι οποίοι αγανακτισμένοι από τον εμπαιγμό χρόνων, καταφεύγουν στην Ανοιχτή Επιστολή για να κάνουν γνωστό το θέμα τους, αναμένοντας βέβαια να βρεθεί επιτέλους λύση!
Το κείμενο:
Ανοιχτή Επιστολή προς όλους τους εμπλεκόμενους φορείς του δημοσίου για την ιδιοκτησιακή κατάσταση που ισχύει σήμερα στον οικισμό Λειβαδίτη του Νομού Ξάνθης
Αξιότιμες/οι Κυρίες και Κύριοι!
Μετά την μικρασιατική καταστροφή και μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924, το ελληνικό Κράτος εποίκησε, σε μια κορυφογραμμή τής Ροδόπης, στα 1300 μέτρα, ένα ολόκληρο χωριό και με το όνομα Χαμιντιές (σημερινός Λειβαδίτης), με τούς πρόσφυγες τού χωριού Μιστί τής Καππαδοκίας. Με βάση των ρυθμίσεων περί ανταλλάξιμων περιουσιών, παραχωρηθήκανε τότε στους κατοίκους αγροτεμάχια, οικόπεδα και σπίτια. Προς το τέλος τού πολέμου το 1944 το χωριό κάηκε συθέμελα και έτσι όλοι οι κάτοικοι ξαναβρέθηκαν πρόσφυγες και διασκορπίστηκαν σε όλη την Ελλάδα.
Το 1960 το ελληνικό Κράτος αποφάσισε να ξανά εποικήσει το χωριό και έτσι μαζεύοντας μερικούς από τούς παλιούς κατοίκους και συμπληρώνοντας τον αριθμό των απαιτουμένων με ακτήμονες από όλη την περιοχή τής Θράκης και Μακεδονίας, οργάνωσε την ανοικοδόμηση τού χωριού Λειβαδίτης Σταυρουπόλεως τού Νομού Ξάνθης. Παραχώρησε λοιπόν στην κάθε μία νέα οικογένεια, δύο (2) στρέμματα οικόπεδο, με δρόμους, οριοθετήσεις και γενικά σχέδιο χωριού, 20.000 δραχμές για την ανέγερση κατοικίας επί αυτού του οικοπέδου, δέκα (10) αγελάδες, και ανάλογα με το μέγεθος τής οικογένειας εκτάσεις αγροτεμαχίων για καλλιέργεια κυρίως πατάτας.
Το 1965 το ελληνικό Κράτος έκανε επέκταση του χωριού και παραχώρησε νέα οικόπεδα ενός (1) στρέμματος, έδωσε χρήματα στους νέους ενδιαφερομένους για την ανέγερση κατοικίας σε αυτά, αγροτεμάχια, ζώα κτλ. Και στις δύο φάσεις, ξανά εποίκησης και επέκτασης, το ελληνικό Κράτος, σε αντίθεση με αυτούς των αγροτεμαχίων, δεν παραχώρησε μέχρι σήμερα στους δικαιούχους τούς Τίτλους Ιδιοκτησίας των οικοπέδων του χωριού.
Με τον καιρό οι παλιοί κάτοικοι πέθαναν, πολλοί μεταγενέστεροι μη μπορώντας να επιζήσουν στο χωριό το εγκατέλειψαν, μερικές μεγαλωμένες οικογένειες αδυνατώντας να χτίσουν στα παλιά οικόπεδα διατηρούν κουτσά στραβά μονάχα το πατρικό τους κι έτσι βρίσκεται σήμερα το χωριό σε μία φάση ερήμωσης, όπου κυριολεκτικά μόνο τέσσαρες-πέντε οικογένειες προσπαθούν να επιβιώσουν σ’ αυτό για όλο το διάστημα του έτους, Από την άλλη πλευρά όμως μια παράξενη εξέλιξη έλαβε χώρα τα τελευταία χρόνια η οποία έχει σαν αποτέλεσμα, στο χωριό να έχουν γίνει καταπατήσεις κοινόχρηστων χώρων, καταλήψεις οικοπέδων και παλαιών κτισμάτων, ανέγερση παράνομων νέων κτισμάτων σε δήθεν ιδιόκτητα και δήθεν αγορασμένα οικόπεδα, διεκδίκηση οικοπέδων από τρίτους, πωλήσεις οικοπέδων και κτισμάτων από παλιούς κατοίκους σε δικηγόρους, μηχανικούς, φαρμακοποιούς, και έτσι ο ιερός για εμάς τόπος, όπου είναι θαμμένοι οι πρόγονοί μας και οι γονείς μας, μετατράπηκε σε τόπο αυθαιρεσίας και παρανομίας.
Φυσικά αυτή η εξέλιξη δεν έμεινε κρυφή στο ελληνικό Κράτος κι έτσι πριν από τις τελευταίες εκλογές μας κάλεσε ο τότε και νυν Νομάρχης Ξάνθης και μας υποσχέθηκε ότι επιτέλους με έναν νέο Νόμο που ισχύει μέχρι τον Οκτώβριο θα λυθεί το πρόβλημα και θα παραχωρηθούν Τίτλοι Ιδιοκτησίας από μια Επιτροπή που θα ορίσει ο ίδιος, κατόπιν αιτήσεως και ενός τοπογραφικού σχεδίου τού οικοπέδου τού ενδιαφερόμενου. Αλλά από ότι φαίνεται ο Νομάρχης μάς κορόιδεψε (μη-μετά-τις-εκλογές-ισχύουσες υποσχέσεις), και η Επιτροπή επιβεβαιώνοντας τα λόγια του φιλοσόφου ότι «ενός κακού Νόμου ακολουθούν κι άλλοι χειρότεροι, θέλοντας να μετριάσουν το κακό τού πρώτου» και ξεθάβοντας μια απόφαση ενός Νομάρχη από το 1988, μας κοινοποιεί με επιστολή της ότι πρέπει να γίνει νέα Νομοθετική ρύθμιση και θέτει στο αρχείο όλες τις αιτήσεις, 37 τον αριθμό, διότι τα οικόπεδα εμπίπτουν εντός των Οριογραμμών του χωριού, δηλαδή οι δικαιούχοι των οικοπέδων είναι νόμιμοι αλλά δεν δικαιούνται και δεν αποκτούν Τίτλους Ιδιοκτησίας, ενώ όλοι οι άλλοι, 18 τον αριθμό, που είναι εκτός των Οριογραμμών δηλαδή δικαιούχοι του 1961 – 1965 και μη, είναι παράνομοι άρα δικαιούνται και αποκτούν Τίτλους Ιδιοκτησίας.
Απεικονίζουμε ξανά αυτό που μάς λένε τα επιχειρήματα τής επιτροπής και αρνείται Τίτλους Ιδιοκτησίας σε 37 αιτούντες , και αποδίδει Τίτλους Ιδιοκτησίας σε 18 αιτούντες:
1. Η απόφαση του Νομάρχη από το 1988 η οποία ορίζει την αρτιότητα ενός οικοπέδου και ορίζει την Οριογραμμή.
2. Εντός τής Οριογραμμής δεν υφίσταται εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο. (Εκτός της Οριογραμμής και φυσικά δεν υπάρχει εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο)
3. Εντός τής Οριογραμμής δεν υπάρχει εγκεκριμένος κοινόχρηστος χώρος για την οριοθέτηση των οικοπέδων. (Εκτός τής Οριογραμμής και φυσικά δεν υπάρχει χωρίς ρυμοτομικό εγκεκριμένος κοινόχρηστος χώρος).
4. Και φυσικά υπάρχει ο Νόμος 3147/2003
Σε πιο καθαρά λογικά πλαίσια επαναλαμβάνουμε:
Υπάρχει άρα μια Οριογραμμή τού χωριού, που οι κάτοικοι την πληροφορούνται για πρώτη φορά, που καθορίστηκε με απόφαση τού Νομάρχη το 1988 και που έλεγε ότι το χωριό αποτελείται από σήμερα και στο μέλλον από τα περίπου σαράντα οικόπεδα. Τα υπόλοιπα οικόπεδα τα οποία δεν έχουν καμιά χωροταξική συνοχή, άλλα είναι ανατολικά, άλλα είναι δυτικά και άλλα βόρεια τής δήθεν Οριογραμμής του χωριού, άσχετα αν ήταν τής πρώτης παραχώρησης του 1961 ή της δεύτερης τού 1965, δεν ανήκουν πλέον στο χωριό και άρα τα κτίσματα, σπίτια και στάβλοι ήτανε από το 1988 και μετά παράνομα. Σε αυτά τα παράνομα προστέθηκαν και οι ήδη αναφερόμενες καταπατήσεις, αυθαίρετα νέα κτίσματα, επιδιορθώσεις εγκαταλειμμένων κτισμάτων κτλ κτλ. Οπότε το χωριό έχει μοιραστεί σε νόμιμους και παράνομους. Οι νόμιμοι είναι οι Εντός Οριογραμμής και οι παράνομοι οι Εκτός. Έλα όμως που η επιτροπή με τα μέχρι σήμερα λεχθέντα νομιμοποιεί μόνο τούς παράνομους και βάζει την σφραγίδα τής παρανομίας στους νόμιμους. Διότι σε έναν χώρο χωρίς εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο, χωρίς Τίτλους Ιδιοκτησίας, το μόνο που μένει είναι η Οριογραμμή σαν κοινόχρηστος χώρος, άρα όλοι είναι καταπατητές και ας τούς έχουν παραχωρηθεί τα οικόπεδα από το ελληνικό Κράτος στα πλαίσια εποικισμού το 1961 – 1965, μερικών δε και σαν Ανταλλάξιμα για τις περιουσίες που χάθηκαν μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924.
Είναι γνωστό ότι «κάτι δεν είναι δίκαιο επειδή είναι Νόμος, αλλά πρέπει να είναι Νόμος επειδή είναι δίκαιο», το τελευταίο όμως στην περίπτωσή μας έχει ξεχαστεί και μαζί με αυτό μια ιστορία 50 και 75 ετών. Δεν υπήρχαν ποτέ οι πρόσφυγες από το Μιστί της Καππαδοκίας, δεν έγινε ποτέ εποικισμός το 1961 και επέκταση το 1965 και αυτό πού μένει είναι το χωριό να έχει νόμιμους ιδιοκτήτες μονάχα τους μέχρι τούδε παράνομους.
Μέχρι προχθές τουλάχιστον ήταν όλοι απέναντι στο νόμο ίσοι, έστω και σαν παράνομοι, σήμερα άλλοι είναι παράνομοι και άλλοι νόμιμοι, άρα ο νόμος δημιούργησε ανισότητες, πράγμα που αν και θεωρούμε ότι δεν ήταν στην πρόθεσή του, έτσι είναι όμως στην πραγματικότητα. δεν χρειάζεται μεγάλη εξυπνάδα και προφητικές ικανότητες να προβλέψει κανείς ότι στο μέλλον με την δημιουργηθείσα κατάσταση στον Λειβαδίτη να έχουμε για ιδιοκτησιακά ζητήματα και εγκληματικές πράξεις. Ήδη διαπληκτίζονται μερικοί για ένα και το αυτό οικόπεδο ή οίκημα.
Σήμερα η Επιτροπή Απαλλοτριώσεων Ξάνθης εφαρμόζει Νόμους του Ελληνικού Κράτους, αλλά και μια άλλη Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων το 1928 υπέγραφε Πρωτόκολλα Εκτιμήσεως και Παραδόσεως Οικημάτων, όπως και Παραχωρητήρια αγροτεμαχίων το 1938, στους πρόσφυγες από το Μιστί τής Νίγδης σύμφωνα με Νόμους και πολιτικές αποφάσεις τού Ελληνικού Κράτους. Όπως επίσης και μιά άλλη Επιτροπή από την Γεωργική Υπηρεσία μοίραζε οικόπεδα και αγροτεμάχια και ζώα το 1961 και 1965 εφαρμόζοντας Νόμους και πολιτικές αποφάσεις του Ελληνικού Κράτους. Αλλά και στις τρεις περιπτώσεις πρόκειται για το ίδιο χωριό, τις ίδιες εκτάσεις και οικόπεδα και σε πολλές περιπτώσεις και για τις ίδιες οικογένειες. Σε ποίο από τις τρεις περιπτώσεις Ελληνικό Κράτος Δικαίου πρέπει να αποταθούμε για το δίκαιό μας. Οι Νόμοι ενός δημοκρατικού αστικού Κράτους πρέπει να εγγυώνται κυρίως την ιδιοκτησία τού κάθε ατόμου και να τον προστατεύουν από πάθη και εγωισμούς, από ληστρικές πράξεις και γενικά από το κακό που μπορεί να προκληθεί από άλλα άτομα. Εμείς όμως πώς μπορούμε να προστατευθούμε από το σημερινό Ελληνικό Κράτος Δικαίου. Μήπως πρέπει να προσφύγουμε σε ένα άλλο «Κράτος» Δικαίου όπως είναι το Ευρωπαϊκό; (2007)
Σημείωση: Η παραπάνω επιστολή γράφτηκε το έτος 2007, αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους δεν δημοσιεύθηκε τότε. Πολλοί ανέμεναν, μετά από υποσχέσεις δικηγόρων, βουλευτών κ.α, μια θετική έκβαση, αλλά μέχρι σήμερα (07.2013) δεν άλλαξε τίποτε, οπότε ισχύουν όλα τα παραπάνω.
Δέκα υπογραφές των απορριφθέντων
