Το ότι ζούσαμε σε μια κοινωνία χωρίς τα ανάλογα της σε ευαισθησία και μέτρο, δεν χρειάζονταν να έλθει κάποια τρόϊκα για να το αντιληφθούμε. Αλλά συνήθως αυτή η παράκρουση, η προσεγγίζουσα την σκύλευση, περιορίζονταν σε ιδιωτικούς χώρους. Τώρα τα ιδιωτικά βίτσια εξελίχθηκαν σε δημόσιες διαστροφές. Πίσω και πάνω από το μαγκάλι της Λάρισας οργανώθηκε μια κακόφωνη χορωδία (που ακόμη βρίσκεται δυστυχώς στην φάση της μεταφώνησης), φάλτσα και αποτρόπαιη που δεν τραγουδάει μαδριγάλια…. αλλά.. μυδρομαγκάλια.
Σηκώνοντας καπάκια φερέτρων ψάχνει να βρει ενόχους μέσα σε φρέσκους τάφους παιδιών, κάνει διακομιδές σε ανύπαρκτα οστεοφυλάκια «ιδεών» της και κλωτσάει κάθε ίχνος λογικής προκειμένου να βγει «αυθόρμητα» το συμπέρασμα που θέλει από την τραγωδία της Λάρισας.
Το «κοριτσάκι με τα σπίρτα», ανάγνωσμα των παιδικών μας χρόνων, ιστορίες που διηγιόμασταν γύρω από ένα μαγκάλι (μόνιμο εξάρτημα της εποχής) που συχνά πυκνά οδηγούσε σε τέτοιες τραγωδίες-αλλά τότε ναι ήταν μια πάγια και βασική ανάγκη- «ξαναζούν» αυτές τις μέρες, αλλά σε επικεφαλίδες εφημερίδων , σε μπλογκς που σαν την παλιά γαλαρία ή σαν τους μαθητές του τελευταίου θρανίου κάνουν φασαρία για να ενοχλήσουν το μάθημα. Το οποίο μάθημα ακόμη δεν το πήραμε. Και κυρίως οι κυβερνώντες και μάλιστα οι «πλειοψηφήσαντες» εξ αυτών, που ακόμη ψάχνουν το «μοναδικό» τους «εθνικό» αίμα, χαϊδεύουν τις πλάτες συντεχνιών, αδυνατούν να κατανοήσουν τι ακριβώς γίνεται εκεί έξω και επιδίδονται σε έναν ατέρμονα σκυλοκαυγά με τους «απέναντι» πάνω από μια κοινωνία που περιμένει τα πρώτα -σαφή-δείγματα αλλαγής νοοτροπίας τους. Δυστυχώς και οι άλλοι, οι καμένοι στα μαγκάλια και πνιγμένοι στις ΑΟΖ, οι «κεντροαριστεροί» (που τώρα ψάχνουν σκοινί να πιαστούν), και το χωρίς-ρίζα τελικά συνονθύλευμα από την άλλη που έχει αναλάβει την υπεράσπιση της χώρας (αγναντεύοντας καθημερινά την Ακρόπολη), είναι η πολιτική χορωδία που γύρω από ένα μαγκάλι σιγοψήνει το μέλλον μας. Πέθανε και ο Σαμαράκης. Υπάρχει ελπίς;
Σόλων Σαρακενίδης
