Ένιωσε, κατέγραψε, τόλμησε και διακρίθηκε

Βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης με θέμα την προσφυγιά απέσπασε η Αλεξάνδρα Χρηστακίδου

Για την εξωτερίκευση και την επικοινωνία μέσω της ποίησης και την εσωτερική ανάγκη αναζήτησης διεξόδων εκτόνωσης μίλησε η ίδια στο «Ε»

Μία διάκριση για την ευαισθησία της και την ικανότητα στην ποιητική γραφή απέσπασε η ξανθιώτισσα Αλεξάνδρα Χρηστακίδου, που συμμετείχε στον 1^ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης του Συλλόγου Διατήρησης και Προβολής της Παράδοσης Ανατολικής Ρωμυλίας (Βόρειας Θράκης) Βόλου.
Η Αλεξάνδρα Χρηστακίδου τιμήθηκε με το τρίτο βραβείο για το ποίημά της «Προσφυγιά», που αποτελούσε και το κεντρικό θέμα της πρώτης διοργάνωσης.

Διαγωνισμός Ποίησης για την προσφυγιά
Ο διαγωνισμός απευθυνόταν στους απανταχού Έλληνες και γι’ αυτό υπήρξαν συμμετοχές από όλη τη χώρα, ακόμη και Αμερική και Καναδά. Σκοπός ήταν η ανάδειξη του ευαίσθητου θέματος της προσφυγιάς, η οποία αποτελεί προσωπικό βίωμα κάθε ελληνικής οικογένειες, που κουβαλάει αναμνήσεις ή διηγήσεις ξεριζωμού και προσφυγιάς, μέσα από την τέχνη της ποίησης. Η τελετή βράβευσης πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 19 Μαΐου στον πολιτιστικό χώρο «Μεταξουργείο» του Βόλου.

Με τις θύμησες των παππούδων
Ο τρόπος με τον οποίο η Αλεξάνδρα Χρηστακίδου απέδωσε τις εικόνες και τα ιδιαίτερα συναισθήματα της προσφυγιάς «κέρδισαν» την κριτική επιτροπή που της απέδωσε το τρίτο βραβείο.
Η ίδια, μιλώντας στο «Ε», εξηγεί τους λόγους που την οδήγησαν στην έκφραση μέσω της ποίησης και την απόφαση να συμμετάσχει στο διαγωνισμό. «Γράφω ποιήματα ουσιαστικά από τη Β’ λυκείου, αλλά έως τώρα δεν άφηνα κανένα να τα διαβάζει», σημειώνει η Αλεξάνδρα Χρηστακίδου, «ένιωσα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ποίηση από τότε που διαβάζαμε λογοτεχνικά βιβλία για να βελτιώσουμε τις ικανότητές μας στο μάθημα της Έκθεσης». Έτσι, η αγάπη της για την ποίηση ωρίμασε στο χρόνο και άρχισε να ψάχνει διαγωνισμούς, με σκοπό να εξωτερικεύσει αυτή την ευαισθησία της. Κατά τη διάρκειά της αναζήτησης, το θέμα της προσφυγιάς το ένιωσε «πολύ δικό της», όπως η ίδια καταθέτει. «Ήταν σχετικό με ότι άκουγα μες το σπίτι, έχοντας παππούδες και γιαγιάδες από την Ανατολική Θράκη. Η μητέρα μου μου μιλούσε για τα βιώματα και τις μνήμες». Ακόμη, σημειώνει ότι η διοργάνωση ήταν αφιερωμένη σε κάθε πτυχή της προσφυγιάς και η ίδια ένιωσε ιδιαίτερη χαρά που ανάμεσα στους διαγωνιζόμενους ήταν πολλοί νέοι, ανάμεσά τους και πρόσφυγες 3^ης και 4^ης γενιάς. «Αυτό δείχνει ότι δεν ξεχνάμε τις ρίζες μας, είναι πολύ ενθαρρυντικό», συμπληρώνει.

Ο καθένας πρέπει να βρει ένα τρόπο εκτόνωσης
Όσον αφορά στην έκφραση μέσω της ποίησης, τις εμπειρίες που προσφέρει στον ίδιο το δημιουργό, αλλά και την επαφή που εδραιώνει όταν μοιράζεται με άλλους ανθρώπους η Αλεξάνδρα Χρηστακίδου αναφέρει: «Μέσω αυτών των διαγωνισμών ο κάθε συμμετέχων παίρνει θάρρος. Μοιράζεται τις ιδέες και τα συναισθήματά του. Σου δίνει την ευκαιρία να δεις ότι η σκέψη σου αφορά και άλλους και μπορεί να τους εκφράσει. Εγώ έβλεπα στα μάτια των ανθρώπων που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση ότι νιώθανε τι ήθελα να πω. Η ποίηση για μένα είναι ένα είδος εκτόνωσης. Μια καθαρά εσωτερική αναγκαιότητα, όπως για άλλους είναι ο χορός ή η γυμναστική. Πρέπει ο καθένας να βρίσκει μία τέτοια διέξοδο». Μέσω αυτής της εσωτερικής καλλιέργειας που της δίνει η ενασχόλησή της με την ανώτερη, για πολλούς, μορφή τέχνης, η ίδια απευθυνόμενη στους νέους ανθρώπους στέλνει μήνυμα αισιοδοξίας μιας και αυτοί διαμορφώνουν το μέλλον της χώρας μας: «λέω στα νέα παιδιά που βλέπουν τα όνειρά τους να καταστρέφονται, να μην το παίρνουν έτσι. Τα πράγματα θα αλλάξουν και οι ίδιοι πρέπει να βρίσκουν τρόπους να εκφράζονται και να μην κλείνουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσα τους».

Ο πολιτισμός είναι ό,τι μας απέμεινε
Τέλος, σχετικά με τη θέση που έχει ο πολιτισμός και ειδικότερα η ποίηση στην σημερινή Ελλάδα της κρίσης, η Αλεξάνδρα Χρηστακίδου καταθέτει τη δική της πεποίθηση ότι: «όσο πάει στρεφόμαστε περισσότερο σε αυτές τις μορφές έκφρασης και επικοινωνίας. Καταλαβαίνουμε ότι αν χαθεί και αυτό, δε θα μας έχει μείνει τίποτα» και η συζήτησή μας με την Αλεξάνδρα ολοκληρώνεται με την ίδια να μεταφέρει το απόφθεγμα του Ελύτη ότι είναι σημαντικό το ψωμί, αλλά εξίσου είναι και η ποίηση.

Πρώτη συμμετοχή, πρώτη βράβευση για την Α. Χρηστακίδου
Η Αλεξάνδρα Χρηστακίδου του Δημητρίου είναι από την Ξάνθη. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ και μεταπτυχιακή φοιτήτρια του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών (2010-2012) θεωρητικής και εφαρμοσμένης γλωσσολογίας του ίδιου τμήματος.

«Η Προσφυγιά»

Πού είναι το σπίτι μας…
Το βιος μας…
Τα περιβόλια και τα εύφορα χωράφια
Το μυρωδάτο κρασί
Το αίμα Σου
Το αίμα των ανθρώπων που χάθηκαν
Μέσα στη λαίλαπα του πολέμου.
Ο ξεριζωμός…
Ο θρήνος…
Και τώρα εδώ
Μαζί με όσους απομείναν ζωντανοί
Ή μήπως πιο νεκροί απ’ τους νεκρούς;
Ξένοι ανάμεσα σε όμοια μάτια, χέρια και φωνές.
Μέσα στην καμπουριασμένη αρχοντιά μας
Η μόνη ελπίδα στην κακουχία που μας ζώνει
Είναι το φως
Που είναι κι εδώ το ίδιο
Και η γλυκιά μνήμη
Που κανείς δε μπορεί να ξεριζώσει
Μες απ’ τη ματωμένη μας καρδιά.

(Το ποίημα της Αλεξάνδρας Χρηστακίδου που βραβεύτηκε στον 1^ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης του συλλόγου διατήρησης και προβολής της παράδοσης της Ανατολικής Ρωμυλίας του Βόλου).  

Ελένη Διαφωνίδου
ediafonidou@empros.gr