Την ίδια στιγμή που οι δημοσκοπήσεις συναγωνίζονται η μία την άλλη για τα αποτελέσματα των εκλογών και το ποιος θα είναι το πρώτο κόμμα, φουντώνουν από όλες τις πλευρές τα σενάρια για επιστροφή στη δραχμή. Τώρα πια και επίσημα πολλοί εκπρόσωποι των κομμάτων αντιμετωπίζουν σοβαρά αυτό το ενδεχόμενο, σχεδιάζοντας την πολιτική τους τις τελευταίες αυτές ημέρες προ των εκλογών. Στον αγώνα ρίχνεται και η Εθνική τράπεζα με την έκθεσή της που τόσο ντόρο προκάλεσε, αλλά και πολλοί άλλοι «καλοθελητές» που εξαπολύουν τις απειλές τους λίγο πριν την ψήφο της 17ης Ιούνη.
Οι ψηφοφόροι δεν αφήνονται στην ησυχία τους – τουναντίον βομβαρδίζονται καθημερινά με πλείστα όσα αμφιβόλου εγκυρότητας δημοσιεύματα, που τους παρασύρουν σε άλλες σκέψεις. Είναι σίγουρο ότι τις μέρες που απομένουν θα γίνει το κάθε τι προκειμένου να πεισθούν οι συμμετέχοντες στην εκλογική διαδικασία ότι η κατάσταση στην χώρα είναι κάτι περισσότερο από οριακή. Ήδη από την ΕΕ, κάνοντας λόγο για την τόνωση της απασχόλησης και ανάπτυξης στην Ελλάδα τα πράγματα ξεκαθαρίζονται, καθώς τονίζεται ότι το δεύτερο πολυετές πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής πρέπει να εφαρμοσθεί πλήρως και επισημαίνεται ότι τρεις είναι οι τομείς στους οποίους η ανάληψη δράσης από τις ελληνικές αρχές κατά τη διάρκεια του 2012, αναμένεται να αποφέρει ελπιδοφόρα αποτελέσματα έως τα τέλη του ίδιου έτους.
Πρόκειται για τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών και εσόδων, ούτως ώστε τα δημόσια οικονομικά να καταστούν βιώσιμα σε βάθος χρόνου, την εξασφάλιση της ροής δανείων προς την πραγματική οικονομία, με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τη διευκόλυνση της εξασφάλισης δανείων υπό συμφέροντες όρους από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και την απελευθέρωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας ως μοχλού ανάπτυξης, με λίγα λόγια η Ελλάδα να γίνει ξανά ένας τόπος, τον οποίο εγχώριοι και αλλοδαποί επενδυτές εμπιστεύονται για την πραγματοποίηση επενδύσεων και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Οι τομείς αυτοί δεν είναι βέβαια και τόσο ανεξάρτητοι από την χρηματοοικονομική στήριξη, αφού να θυμίσω ότι η στήριξη αυτή της ΕΕ για την περίοδο 2007-2013 ανέρχεται σε 40 δισ. Ευρώ. Η διαγραφή χρεών προς τον ιδιωτικό τομέα ισούται με 100 δισ. ευρώ, ενώ η χρηματοδοτική συνδρομή από πλευράς ΕΕ και διεθνών εταίρων ανέρχεται σε 240 δισ. ευρώ.
Η βοήθεια αυτή αντιστοιχεί σε 33.600 ευρώ ανά κάτοικο της Ελλάδας. Ισοδυναμεί, επίσης, με το 177% του ελληνικού ΑΕΠ. Το θέμα μας όμως δεν είναι μόνο με πόσα χρήματα μας στηρίζουν από την ΕΕ αλλά τι πρέπει να καταβάλλουμε για την στήριξη αυτή στο μέλλον. Σύμφωνοι, η Ελλάδα χωρίς αυτή την οικονομική ένεση ίσως και να κατέρρεε. Τι κάνουν όμως όσοι βάζουν ανέγνοιαστα τις υπογραφές τους για να ελαφρύνουν τους πολίτες στις καθημερινές τους συναλλαγές; Γιατί πέρα από τα όποια προγράμματα οικονομικής στήριξης, προέχει – αν όχι η τωρινή ευημερία του ελληνικού λαού, τουλάχιστον η εξασφάλιση των ελάχιστων μέσων επιβίωσης. Και αυτό δεν γίνεται. Τουναντίον, ολοένα και περισσότερο από πολλές πλευρές καταβάλλεται εντατική προσπάθεια να πειστεί ακόμη περισσότερο ο πολίτης προς την κατεύθυνση της λήψης και άλλων έκτακτων μέτρων, με αποτέλεσμα την απόλυτη κοινωνικοοικονομική ασφυξία.
Αν προσπαθήσει να δει κανείς όλα αυτά με μια πιο ψύχραιμη ματιά, μπορεί μεν να παραδεχθεί ότι κάποια στοιχειώδη μέτρα έπρεπε να παρθούν, δεν καταλαβαίνει όμως τι εξυπηρετεί και ποιους η εντατικοποίησή τους. Και ενώ όλα αυτά μπαίνουν στην ζυγαριά, και ενώ ο πολίτης αγωνιά για το μέλλον του, έρχονται τα κόμματα και οι φορείς λίγες ημέρες πριν από την δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, να βάλουν θέματα εκ του μη όντος στο τραπέζι, με ανακοινώσεις ή στην καλύτερη περίπτωση εικασίες για το δίλλημα «ευρώ ή δραχμή». Τότε προς τι, θα έλεγα, όλη αυτή η προηγούμενη βοήθεια και η θύελλα μέτρων του μνημονίου; Προς τι όλη η συνεχιζόμενη φασαρία για την λήψη σκληρών μέτρων αλλά και τον σχεδιασμό και άλλων;
Υποτίθεται ότι στην χώρα πέφτουν χρήματα όχι μόνο για την σωτηρία της αλλά και για να μην καταρρεύσει η ευρωζώνη. Υποτίθεται πως σε κανέναν Έλληνα πολίτη δεν πρέπει να αφεθεί το περιθώριο να πιστέψει πως το ευρώ μπορεί και να μην είναι το αυριανό του νόμισμα, αλλά να χρειάζεται να αγοράσει με δραχμές προϊόντα αξίας ευρώ. Άρα προς τι η περιβόητη ανακεφαλαιοποίση των τραπεζών και τα σκληρά φορολογικά μέτρα που συνοδεύτηκαν και συνοδεύονται από συνεχείς περικοπές. Αν θέλουν να γυρίσουμε στη δραχμή, ας μας το πουν χωρίς περιστροφές. Αν ή όλη ιστορία σχετίζεται με την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος, ας το κάνουν σαφές έστω και εμμέσως, γιατί κάποια στιγμή θα χρειαστεί αν το κάνουν. Γιατί πολύ απλά, σε λίγο καιρό, δεν θα υπάρχουν ούτε καταθέτες και το χρήμα δεν θα ανακυκλώνεται μαζί με την κερδοφορία. Ας μην κάνουν λοιπόν τους πολίτες να πελαγοδρομούν για το τι θα κάνουν με τις καταθέσεις τους.
Στο πρόγραμμα των κομμάτων για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα έπρεπε κανονικά να συμπεριλαμβάνονται και οδηγίες προς τους πολίτες σε περίπτωση εγκατάλειψης του κοινού νομίσματος και όχι μόνο αόριστες απειλές για επιστροφή στη δραχμή. Θα έπρεπε να γίνεται σαφές πως άλλος ήταν ο στόχος και αλλού βρεθήκαμε. Οι ψηφοφόροι λοιπόν, ας αφεθούν στην ησυχία τους αλλά όχι στην αοριστία αναφορικά με την τύχη του νομίσματος. Σε αντίθετη περίπτωση, απλά θα επέλθει ξεσηκωμός με απροσδιόριστες συνέπειες. Γιατί καλά τα φραστικά παιχνίδια και τερτίπια, αρκεί να μην συνοδεύονται όμως από τεχνητά διλήμματα των καλοθελητών, που από κάποια στιγμή και μετά μπορεί και να σχετίζονται με την πραγματικότητα. Καλός ο εκλογικός ντόρος, ανεξέλεγκτη όμως η οικονομική φοβία.
(phil.zaharis@gmail.com)
