Από μέρες είχε εξαγγελθεί, την Κυριακή 12 Φλεβάρη 2012 στις 6 η ώρα το απόγευμα, όλοι στο Σύνταγμα. Όλοι έξω από την Βουλή, την ώρα που οι «Πατέρες του Έθνους» –πόσο αστείο ακούγεται πια– θα έγραφαν, θα υπέγραφαν και θα ψήφιζαν τον θάνατο της Ελλάδας.
Από νωρίς άρχισε να μαζεύεται ο κόσμος. Η Αστυνομία έκλεισε προληπτικά τους σταθμούς του Μετρό στο Σύνταγμα, το Πανεπιστήμιο, τον Ευαγγελισμό και την Ακρόπολη. Πλήθη κόσμου κατέβαιναν με τον Ηλεκτρικό, την Γραμμή 1 του Μετρό, είτε στο Μοναστηράκι είτε στην Ομόνοια, κι από κει ποδαράτοι στο Σύνταγμα. Μιλάμε για πλήθη ανθρώπων, καθημερινών ανθρώπων. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, νέοι, γέροι, μεσήλικες, εργάτες, μαθητές, μισθωτοί, συνταξιούχοι, φοιτητές, άνεργοι, όλα τα είδη των συμπολιτών μας. Το πλήθος των ανθρώπων ήταν τόσο μεγάλο, που έφταναν μέχρι την Πύλη του Αδριανού επί της οδού Αμαλίας και μέχρι το Πανεπιστήμιο στην ομώνυμη οδό. Άλλα πλήθη ανθρώπων ήταν μέσα στα στενά της Πλάκας και σε όλους τους δρόμους από το Μοναστηράκι στο Σύνταγμα.
Λίγο μετά τις 6 η ώρα, εμφανίστηκαν στην Πλατεία Συντάγματος οι γνωστοί «άγνωστοι». Ούτε 20 άτομα με κράνη και κουκούλες. Πέσανε οι πρώτες μολότωφ. Αμέσως οι δυνάμεις καταστολής, αντί να σπεύσουν να αρπάξουν τους εγκληματίες, άρχισαν να βάλουν με δακρυγόνα κατά του ειρηνικού πλήθους. Πόσες τέτοιες σκηνές δεν έχει δει αυτή η Πλατεία από τον Δεκέμβρη του 1944 και μετά;
Η οργή του λαού ξεχείλισε σε μια δυνατή βοή, σαν μπουμπουνητό μιας καταιγίδας που πλησιάζει γρήγορα. Μαζί με τη βοή των ανθρώπων ακούγονταν οι εκρήξεις των δακρυγόνων, που έπεφταν βροχή. Κροταλούσαν και οι ασπίδες των ΜΑΤ. Όλο αυτό το σκηνικό ανέδυε ένα φρικιαστικό ήχο.
Οι μάχες μεταξύ των πιο θαρραλέων διαδηλωτών και των δυνάμεων καταστολής μαίνονταν στην οδό Πανεπιστημίου, στην οδό Μητροπόλεως, στην οδό Φιλελλήνων, αλλά οι ειρηνικοί διαδηλωτές παρέμεναν στη θέση τους στην οδό Αμαλίας. Τα γενναία τα παιδιά που συμμετείχαν στις αψιμαχίες, τα ξεχώριζες από το βαμμένο άσπρο πρόσωπο: Διαλυμένο Malox και ψεκασμένο παντού. Λένε πως προστατεύει από τα δακρυγόνα. Οι φήμες λένε ότι πρόκειται για πρόσφατες προμήθειες δακρυγόνων –ναι παρά την κρίση το πτωχευμένο κράτος μας δεν παραλείπει να αγοράζει χημικά καταστολής!
Την ώρα που ο μισός λαός της Αθήνας ήταν στο Σύνταγμα, την ίδια ώρα οι εγκάθετοι ψήφιζαν τον θάνατό όλων μας. Δεν ντράπηκαν ούτε το αυστηρό βλέμμα του Μίκη Θεοδωράκη και το οργισμένο βλέμμα του Μανώλη Γλέζου. Την ίδια ώρα, οι γνωστοί-άγνωστοι πυρπολούσαν διάφορα σημεία του κέντρου.
Αργότερα το βράδυ, η τηλεόραση έδειχνε σκηνές από τις φωτιές αλλά και σκηνές από το θέατρο του βουλευτηρίου. Οι πολλοί στενοί συνεργάτες του Γιωργάκη και του Αντωνάκη, ψήφισαν όχι, ενώ οι –τάχα μου– αντιφρονούντες ψήφισαν ναι! Ποιον κοροϊδεύετε, ρε παιδιά;;; Και το πιο αστείο είναι ότι πάνε να μας πείσουνε ότι μας έσωσαν!!! Σαν λαογράφος θυμήθηκα την σοφία του λαού μας: «Είπ’ η π…….α να κρυφτεί, μα η χαρά της δεν την αφήνει»!
Την Δευτέρα 13 Φλεβάρη 2012, η Αθήνα θρηνεί μες στα αποκαΐδια του κέντρου, αλλά και μες στις στάχτες της Ελλάδας. Το ιστορικό σινεμά ΑΣΤΥ, εκεί που το 1944 ήταν τα κεντρικά γραφεία του ΕΑΜ, για μία ακόμη φορά έπεσε θύμα των γνωστών-άγνωστων. Σε άλλα κτήρια η Πυροσβεστική μόλις είχε φύγει, τα νερά έσταζαν από τις καμένες προσόψεις και κάποιοι Μπαγκλαντεσιανοί σπεύσανε με τα καροτσάκια τους να αρπάξουν λίγα μέταλλα. Αυτοί οι παρίες της Παγκοσμιοποίησης γυρίζουν όλη την Αθήνα και αναμοχλεύουν τους κάδους σκουπιδιών για λίγο μέταλλο, να το πάνε τσουλητά μέχρι τον Κηφισσό, όπου το παραδίνουν για λίγα ευρουδάκια.
Περνώντας από την Πλατεία Συντάγματος, έχεις την εντύπωση ότι πλάκωσε επιδημία γρίπης. Άλλος φταρνίζεται, άλλος βήχει, άλλος σκουπίζει τη μύτη του που ξαφνικά στάζει, άλλος παραπονιέται ότι τα μάτια του τσούζουν. Σχεδόν ένα 24ωρο μετά, τα ντουβάρια κι η άσφαλτος αναδύουν δακρυγόνα. Μια σκέψη περνά από το μυαλό μου, ένα γκράφιτι που είδα στην Ξάνθη: «Μη ξοδεύετε δακρυγόνα, κλαίμε από μόνοι μας»!
Αθήνα, 13 Φλεβάρη 2012.
Νικόλαος Θ. Κωνσταντινίδης
ες �/��H�1 0^. �τήμονες και να εξάγει η χώρα μας υπηρεσίες εκπαίδευσης στους νέους των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περιοχή μας έχει και η προωθούμενη από τη Γενική Γραμματεία Στρατηγικών Επενδύσεων του υπουργείου Ανάπτυξης και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή εγκαθίδρυση Ελεύθερης Οικονομικής Ζώνης (ΕΟΖ) στη Θράκη, καθώς θα αποτελέσει πόλο έλξης πολύ μεγάλων επενδύσεων, διεθνούς χαρακτήρα, με άμεσο όφελος στην απορρόφηση ανέργων.
Άραγε, αντέχουμε ακόμα να διατηρούμε στη ζωή ιδεολογικά φαντάσματα του παρελθόντος; Αντέχουμε να είμαστε η τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία της Ευρώπης; Νομίζω ότι, και μόνο για το μέλλον της νέας γενιάς, επιβάλλεται να ξεκινήσουμε άμεσα την προσπάθεια ραγδαίας φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, του μόνου δρόμου που θα δώσει στον ελληνικό λαό τη χαμένη του ελπίδα..
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Χ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ
Οικονομολόγος, υπ. Διδάκτορας Δ.Π.Θ.
triant_k@otenet.gr
