Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα μέτρα που θα ληφθούν θα είναι σε βάρος των πολιτών, είτε η χώρα εξακολουθήσει να δανείζεται με σκληρούς και επώδυνους όρους, είτε οδηγηθεί στην χρεοκοπία μέσω των λανθασμένων κινήσεων των εκάστοτε τιμονιέρηδων, που αυτοί κρίνουν κάθε φορά τον τρόπο που θα κινηθούν, ενημερώνοντας τους πολίτες κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Έτσι έγινε και τώρα, όταν κολλημένοι στις οθόνες οι πολίτες απόλαυσαν ένα ακόμη σόου των πολιτικών ιθυνόντων, που με τις δακρύβρεχτες ανακοινώσεις και δηλώσεις τους περί του διλλήματος «χρεοκοπία ή νέες περικοπές», έβαλαν τον κόσμο στην διαδικασία του να φορτωθεί μια ακόμη συμφορά και νέα κηλίδα στα οικονομικά του. Χαρακτηριστικά, ο κος Βενιζέλος υπέδειξε με στόμφο και αυστηρότητα το άσπρο-μαύρο, κλείνοντας τις διεξόδους για μια άλλη λύση, πιο συμφέρουσα και ευνοϊκή για τους πολίτες.
Περίπου παρουσίασε το όλο θέμα ως κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, και επεδίωξε με τις προειδοποιήσεις του να κλειδαμπαρώσει τις ελπίδες όλων για ένα καλύτερο αύριο, με ανάπτυξη και προοπτική. Απολαυστικός όπως πάντα, με αυτό το χαρακτηριστικό στόμφο στην φωνή του, ο υπουργός Οικονομικών μας προϊδέασε για το τι θα επακολουθήσει την επαύριον, παραδίδοντας μαθήματα ηθικής και υπακοής προς τους ανωτέρους, που επί χρόνια σκέφτονταν το καλό του κόσμου αλλά που από κάποιο σημείο και μετά δεν ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Ένα παιχνίδι που κάθε φορά χοντραίνει σε τέτοιο βαθμό, που οι πολίτες δεν μπορούν να καταλάβουν πότε είναι αληθινό και πότε σικέ. Γιατί ακούγονται και αυτά, κυρίως από τα κόμματα της Αριστεράς, ότι το όλο ζήτημα έχει να κάνει με τα παζάρια για τα μέτρα, τον εγκλωβισμό των πολιτών σε διλλήματα και την λογική του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», που στην πραγματικότητα δεν τους βολεύει αλλά το εκφράζουν.
Έφτασαν λοιπόν σε τέτοιο σημείο την χώρα που να ψάχνει ο καθένας να βρει πόσο ευθύνεται όταν τους ψήφιζε χωρίς δεύτερη σκέψη. Κατάντησαν την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι, ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου για τις διασπαθίσεις χρήματος και την απίστευτη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα των συναλλαγών. Το «σημείο μηδέν» της Ελλάδας έχει προ πολλού φτάσει, απλά οι πολιτικοί μόλις τώρα το επιβεβαιώνουν. Μαζί με όλα τα υπόλοιπα που προηγήθηκαν τους προηγούμενους μήνες, το κάλεσμα για την επιμνημόσυνη δέηση μόλις δημοσιοποιείται. «Η σωτηρία της χώρας, η παραμονή της στο ευρώ, το PSI, η οριστικοποίηση της νέας δανειακής σύμβασης και η λήψη των χρημάτων που είναι ζωτικής σημασίας για τη σωτηρία της Ελλάδας, συνεπάγεται ένα πολύ μεγάλο κοινωνικό κόστος, συνεπάγεται θυσίες», δηλώνει με παρρησία ο αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης. Τα παζάρια για την έξοδο ή μη της χώρας από το ευρώ, συνδυάζονται με νέα δυσβάσταχτα μέτρα που οριοθετούν την αντοχή και το κουράγιο των πολιτών. Τα μέτρα αυτά που σχετίζονται με ακόμη μεγαλύτερη περικοπή μισθών και συντάξεων, εξαγγέλλονται ως μονόδρομος για την αποφυγή της χρεοκοπίας και την επαναφορά της δραχμής. Προβάλλονται ως η μόνη λύση για το βάδισμά μας σε τεντωμένο σχοινί αλλά υποβασταζόμενοι.
Σε αντίθετη περίπτωση, καραδοκεί το χάος και η καταστροφή, λένε. Ανεξάρτητα λοιπόν από τις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα ο δρόμος είναι στην κυριολεξία χωρίς επιστροφή. Η χρεοκοπία της Ελλάδας είναι προ των πυλών, παρά το γεγονός ότι μέχρι τώρα βρισκόμασταν σε ελεγχόμενη πτώχευση και η ρευστότητα απουσιάζει παντελώς από την αγορά. Μια χρεοκοπία βέβαια που θα σημάνει και επιδρομή των πολιτών στα στοιχεώδη καταναλωτικά αγαθά και θα καλλιεργήσει κατοχικό κλίμα στις πόλεις και τα χωριά. Θα αφήσουν, λέτε, οι εταίροι την χώρα να φτάσει σε τέτοιο σημείο; Δεν το νομίζω. Όχι γιατί μας λυπούνται ή δεν το θέλουν για λόγους ανθρωπιστικούς, αλλά γιατί αυτά που κερδίζουν από το δανεισμό και το ξεπούλημα της χώρας είναι πολύ περισσότερα.
Ασφαλώς και γνωρίζουν ότι ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να σημάνει απαρχή ενός νέου καθεστώτος επιτήρησης. Ούτε βέβαια και αθρόα προσφορά επενδυτικών δραστηριοτήτων σε μια χώρα κατακρεουργημένη και εξοντωμένη. Ο δανεισμός λοιπόν, πέρα από τα οικονομικά οφέλη, προκαλεί και εξάρτηση που τους παρέχει την δυνατότητα να επενδύουν με τους δικούς τους όρους και προϋποθέσεις. Ανεβάζει κατακόρυφα το ποσοστό της μαύρης εργασίας που τόσο επιθυμούν όταν θα έρθουν να επενδύσουν, αλλά και εξαγορά σε τιμή ευκαιρίας των εδαφών και των πρώτων υλών.
Μιλάμε επομένως για έναν πραγματικό πανηγύρι από πλευράς παροχών προς τους εταίρους, για ένα πραγματικό επενδυτικό σόου σε μια χώρα που μέχρι τώρα αρνήθηκε να στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λοιπόν, τα κατάφεραν χωρίς πολύ σκέψη. Οι κυβερνώντες έφεραν τη χώρα σε τέτοιο σημείο που οι νέες περικοπές να φαίνονται προτιμότερες από το σκοτεινό φάσμα της χρεοκοπίας. Εκεί κατάντησαν τη χώρα, να εκλιπαρούν όλοι για νέα σκληρά μέτρα προκειμένου να μην ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Και έχουν και το θράσος να μιλούν πως όλα πλέον κρέμονται από μια κλωστή και πως παρά τις μέχρι τώρα περικοπές, δεν προέκυψε κάτι εξόχως σημαντικό στα οικονομικά. Παίρνοντας μάλιστα αυτό το μελιστάλαχτο ύφος και αφήνοντας να εννοηθεί πως όλα είναι «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Λες και νοιάστηκαν ποτέ γι΄ αυτό.
Φίλιππος Ζάχαρης
(phil.zaharis@gmail.com)
