Μέχρι πότε, αναρωτιέμαι, θα μπορέσει να αντέξει ο λαός τις στερήσεις και τις ελλείψεις σε βασικά είδη διαβίωσης, ένεκα κυρίως της έλλειψης χρημάτων και γενικότερα ρευστότητας, σε μια χώρα που έχει καταδικαστεί από καιρό σε παρατεταμένη πτώχευση; Ήθελα απλά να γνωρίζω πως και με ποιον τρόπο θα πειστούν οι πολίτες να κάνουν υπομονή, την στιγμή που τα όρια αντοχής τους έχουν προ πολλού ξεπεραστεί και η επιθυμία τους είναι μόνο να επιβιώνουν – έστω και με δυσκολία – μπροστά στο φάσμα της ανεργίας και του πληθωρισμού, που έχουν μετατρέψει την κοινωνία σε ζούγκλα και το ρουσφέτι αχρείαστο, όταν δεν υπάρχουν πλέον δουλειές ούτε για δείγμα.
Σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς, είναι από τις λίγες φορές που οι εκλογές δεν παρουσιάζουν το παραμικρό ενδιαφέρον, αλλά και η πρώτη φορά που τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας δέχονται ισχυρό πλήγμα, σύμφωνα με τις ως τώρα δημοσκοπήσεις. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς άλλωστε, αφού μετά τα όσα δεινά που ταλαιπώρησαν την ελληνική κοινωνία, έφτασε η ώρα της απομυθοποίησης των δύο κομματικών πόλων και στην πράξη, με ότι αυτό συνεπάγεται για την δύναμη των μικρότερων κομμάτων αλλά και την ραγδαία αύξηση του ποσοστού των αναποφάσιστων. Οι εκλογές αυτές που αναμένονται τον Απρίλη, θα ανατρέψουν άρδην το πολιτικό σκηνικό, προσδίδοντας έναν άλλο χαρακτήρα στα κοινοβουλευτικά δρώμενα της χώρας.
Τα δύο ως τώρα μεγάλα κόμματα εξουσίας έχουν αντιληφθεί φυσικά την επερχόμενη τραγωδία και προσπαθούν να διαφυλάξουν όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις για την συνέχεια. Η αυτοδυναμία έχει πάει περίπατο και εφεξής μόνο κυβερνήσεις συνεργασίας θα είναι εφικτές. Όποιος δεν το έχει αντιληφθεί ακόμη, καλά θα κάνει να το εμπεδώσει γιατί η συνέχεια θα είναι αρκούντως συναρπαστική. Το ΠΑΣΟΚ έχει κλειστεί στα εσωκομματικά του και προσπαθεί από τις καταστατικές διαδικασίες να επιλέξει τον αρχηγό του από τους επίδοξους μνηστήρες του προεδρικού θώκου. Όμως για το κόμμα αυτό οι επικείμενες εκλογές θα είναι η οριστική ταφόπλακα στην μακρόχρονη ιστορία του, καθώς η δεξαμενή των ψηφοφόρων του, είτε έχει επιλέξει το κόμμα του κου Κουβέλη, είτε έχει μετακινηθεί στο μεγάλο ποσοστό των αναποφάσιστων, είτε θα απέχει από την εκλογική διαδικασία.
Από τις ως τώρα δημοσκοπήσεις, η ΔΗΜΑΡ φαίνεται να είναι το περισσότερο ωφελημένο κόμμα και όχι άδικα. Η συνετή και συνεπής στάση του κου Κουβέλη, η σοβαρότητα στον πολιτικό λόγο άλλα και οι συγκροτημένες προτάσεις του, τον φέρνουν να αντλεί σημαντικά από την δεξαμενή των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από την ΝΔ. Στο πρόσωπο του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, οι ψηφοφόροι διακρίνουν ένα διαφορετικό πολιτικό ύφος και έναν άλλο αέρα πολιτικής έκφρασης. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν μέχρι στιγμής τα γκάλοπ. Από την άλλη μεριά, η ΝΔ βγαίνει και αυτή λαβωμένη από τις εκλογές, καθώς όχι μόνο η διάσπασή της σε κομμάτια της έκανε κακό, αλλά και η αντιφατική συμπεριφορά απέναντι στο μνημόνιο φαίνεται να μην πείθει τους ψηφοφόρους. Έτσι, με δεδομένο ότι από τις δημοσκοπήσεις δεν φαίνεται πως το ΛΑΟΣ ή η Δημοκρατική Συμμαχία εισπράττουν κέρδη από την απογοήτευση των ψηφοφόρων της ΝΔ, παραμένει μόνο μια μερίδα πιστών στο κόμμα, καθιστώντας όνειρο απατηλό την αυτοδυναμία.
Οι εκλογές λοιπόν του Απριλίου αναμένεται να δώσουν έναν ηχηρό μήνυμα πως πλέον ο λαός αφήνει τις θεωρίες και περνά στην πράξη με συνοπτικές διαδικασίες. Πέρασαν πια τα χρόνια των παχιών αγελάδων για τους πράσινους και τους μπλε, που ακόμη και το χρώμα τους έχουν απολέσει. Η εποχή, λέω, των μοδάτων συναινέσεων έχει περάσει πια στο προσκήνιο. Βέβαια, οι πολίτες υποφέρουν από την παρατεταμένη οικονομική κρίση και δεν ξέρω πόσο καιρό μπορούν να διαθέσουν ακόμη για την προεκλογική διαδικασία. Δεν ξέρω αν έχουν καν τη δύναμη να ασχοληθούν με τις δημοσκοπήσεις και τα γκάλοπ, αν στην πραγματικότητα μπορούν να αυτοεξαιρεθούν για το επόμενο χρονικό διάστημα.
Στο μεταξύ, όσες προσπάθειες και να καταβάλλονται από το εξωτερικό να δοθεί κάποια σημασία στις εκλογές, αυτές πέφτουν συνήθως στο κενό. Οι προσπάθειες λοιπόν επικεντρώνονται στο να πειστούν οι πολίτες να υπομένουν τις κάθε λογής στερήσεις. Δεν ξέρω όμως πως και με ποιο τρόπο θα αντέξουν. Αν υπάρχουν δηλαδή τα αποθέματα αντοχής και ανοχής απέναντι σε κυβερνήσεις, που το μόνο που κάνουν είναι να ακολουθούν κατά γράμμα τις οδηγίες της τρόικα. Με την ρευστότητα απούσα και τα χρέη υπέρογκα, την πτώχευση πανταχού παρούσα και την ελπίδα χαμένη, οι πολίτες βαδίζουν το δρόμο χωρίς επιστροφή. Πρόκειται για την κατεύθυνση εκείνη που δεν έχει διέξοδο και που οδηγεί κατευθείαν σε νέα προβλήματα, συνήθως δυσεπίλυτα. Για την πόρευση στο άγνωστο, πρόκειται, χωρίς μέλλον και προοπτική. Και ας λένε κάποιοι αιθεροβάμονες πως «μετά από χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θάναι!»
Πέρασαν πια αυτοί οι καιροί και αντοχές πλέον δεν υπάρχουν. Ας όψονται όλοι όσοι δημιούργησαν αυτή την τραγωδία, με ότι την συνοδεύει από πλευράς λιτότητας και στέρησης. Όσοι έβαλαν τις βάσεις για την μελλοντική κοινωνία των νεόπτωχων.
Φίλιππος Ζάχαρης
(phil.zaharis@gmail.com)
