Χρόνος: οι δύο όψεις της τέταρτης διάστασης σε εικαστικό φόντο

Με ένα πρωτότυπο και ευρηματικό τρόπο, στο χώρο τέχνης Ορφέως 20παρουσιάζεται ένα πρότζεκτ που έχει ως αφετηρία και προορισμό το χρόνο,τιςδιαφορετικές όψεις του, τη χρήση του ως μονάδα μέτρησης, αλλά και ωςμιαβιωματική διαδικασία που επιτρέπει σε συναισθήματα να εκδηλωθούν και να«μετρηθούν». Ο τρόπος που αποκαλύπτονται, μπλέκονται και συνδυάζονταιοι δύοόψεις του πραγματικού και του συναισθηματικού χρόνου μέσα από τηνέκθεση«ανύπαρκτος χρόνος», με φόντο μια επιστολή του Επίκουρου προς τονΗρόδοτο που πραγματεύεταιακριβώς την ίδια ανησυχία, δίνει το ερέθισμα για μια προσωπικήοριοθέτηση τουχρόνου σε συνδυασμό με μια αισθητική καινοτόμα και ενδιαφέρουσα. Η ιδέαανήκειστο Σαράντη Γκάγκα, που εγκαινίασε την έκθεσή του στην ξανθιώτικηγκαλερί τοβράδυ της Παρασκευής και εκεί παραβρέθηκαν αρκετοί ξανθιώτες πουπεριεργάστηκαντα έργα του, εντυπωσιάστηκαν και προβληματίστηκαν από το εικαστικό«ερώτημα»του δημιουργού.
 
Τα λόγια του Επίκουρου, το βάθος στην επανάληψη
Ο συνδυασμός σύγχρονων υλικών όπως το πλέξιγκλας και το γυαλί, με τηχειρόγραφη αποτύπωση του κειμένου της επιστολής του Επίκουρου προς τονΗρόδοτοδημιουργεί ένα επιβλητικό αρχετυπικό σύνολο, με ζητήματα που απασχολούντονάνθρωπο εδώ και αιώνες. Ο χρόνος, ο ορισμός του, η μέτρησή του, ηδιάρκειά του.Τι χωράει; Πότε σταματάει; Κατά πόσο μια στιγμή, σαν όλες τις άλλες,μπορεί νασε συνταράξει και να σε καθορίσει;
Για τον ίδιο τον Σαράντη Γκάγκα η σύλληψη αυτή, η μορφή αυτήέκφρασης που ξεκίνησε σχεδόν πριν 3 χρόνια, έχει τη μορφή προσευχής.Καταγράφεισυνεχώς σε καμβά ή μέτρα τα λόγια της επιστολής χωρίς το ενδιαφέρον τουναεστιάζεται στο αν τα γράμματα είναι κατανοητά ή πόσες φορές θαχρειαστεί να τοεπαναλάβει. Στο πλάι, σε χαρτί μιλιμετρέ μετράει τον πραγματικό χρόνοπουχρειάστηκε για να ολοκληρώσει το έργο και με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνειτη δικήτου αποκάλυψη των δύο όψεων του χρόνου, του βιωματικού και τουσυμβατικού. Αυτόκαλεί και το θεατή να κάνει.
«Θέλω να αποτυπώσω τις δύο διαστάσεις του χρόνου σε εικαστικό,δηλαδή είναι μια δουλειά και εννοιολογική και visual», σημειώνει ο ΣαράντηςΓκάγκαςκαι εξηγεί: «αυτό το κείμενο το γράφω και το ξαναγράφω μέχρι να γίνειτουπόβαθρο που θέλω, αρχίζω και γράφω με διαφορετικούς μαρκαδόρους καιάλλαχρώματα μέχρι να βγει το αποτέλεσμα που προσπαθώ να δώσω. Δε μεενδιαφέρει ναδιαβάζεται το κείμενο
αλλά ο βιωματικός χρόνος, το συναίσθημα που νιώθεις βλέποντάς το.Παράλληλα μετρώ τον πραγματικό χρόνο, ώστε να είναι πιο έντονη καισαφής ηαντίθεση».
Ο ίδιος εξηγεί την ημέρα των εγκαινίων της έκθεσής του στην «Ορφέως20» ότι για τον ίδιο η διαδικασία αυτή μετά από τόσο καιρό είναι κάτισανπροσευχή: «ένα είδος ηρεμίας και κομποσκοινιού». Ωστόσο, τονίζει ότι ησχέσητου καθενός με το βιωματικό χρόνο και ο τρόπος που εκφράζεται στο χρόνοείναικάτι πολύ προσωπικό. Παράλληλα, σημειώνει ότι όσο περισσότεροασχολείται με τοσυγκεκριμένο κείμενο, όλο και βαθαίνει στο νόημά του, νιώθοντας ακόμηπιοκαθαρά το νόημα των λέξεών του, ωστόσο, όπως εξηγεί, το τέλος μοιάζειακόμημακριά. «Δε νιώθω ότι το έχω βρει ακόμα, όταν θα γίνει αυτό θα πάω σεκάτιάλλο», συμπληρώνει.
 
Τρίτος χρόνος εντύφησης… στο χρόνο
Με το συγκεκριμένο πρότζεκτ ο Σαράντης Γκάγκας πήρε μέρος πριν 2χρόνια στη BiennaleτηςΑλεξάνδρειας, εκπροσωπώντας την Ελλάδα και πέρυσι στης Σουηδίας, καιεκεί με τοίδιο αντικείμενο έργου, αλλά με διαφορετική απόδοση. Εκεί υπήρχε πιοαυστηρόπλαίσιο. Ο εικαστικός ολοκλήρωνε καθημερινά για ένα μήνα ένα έργομικρώνδιαστάσεων και παράλληλα χρησιμοποιούσε τον τοίχο σαν ένα ημερολόγιοαπό τηνπραγματική ζωή.
Όσον αφορά στο εν γένει ρεύμα που αναπτύσσεται στη σύγχρονη ελληνικήεικαστική ο Σαράντης Γκάγκας αναφέρει: «από το λίγο που ταξίδεψα έξωνομίζω ότιέχουμε από τους καλύτερους καλλιτέχνες που υπάρχουν παγκοσμίως, απλώςδεν είναιπροβεβλημένοι. Αναλωνόμαστε στην Ελλάδα στο να καθόμαστε μέσα και δενέχουμεκαι τον τρόπο, το σύστημα και τα μέσα προώθησης. Δεν υπάρχει φορέας ναβοηθάει,αν και η δουλειά που γίνεται είναι εξαιρετική».

Ελένη Διαφωνίδου
elenidfn@yahoo.com