Ποιητικός υπερρεαλισμός κόντρα στον καθημερινό ρεαλισμό

Μαριάννα Ξανθοπούλουmarianaxan@yahoo.grΣε πείσμα των καιρών που όλοι μιλούν για κρίση (κρίση στην οικονομία, κρίση αξιών, κρίση πολιτικού συστήματος), το Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και την Κρητική Αδελφότητα Ν. Ξάνθης, επέλεξαν να μιλήσουν για ποίηση, γιορτάζοντας έτσι την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21η Μαρτίου) αλλά και στέλνοντας το μήνυμα ότι η ποίηση μπορεί να είναι αντίδοτο σε πολλές καταστάσεις που μας πιέζουν και συνθλίβουν τον ψυχισμό μας, κυρίως επειδή πάντα η Τέχνη που είναι μια έκφραση ψυχής λειτουργεί «ψυχοθεραπευτικά», ως προς τα προβλήματα της καθημερινότητας. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 22 Μαρτίου στις 8μ.μ. στο «Π» και ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο καθηγητής Κλασσικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών – μελετητής Λογοτεχνίας – Συγγραφέας κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης.Η ποίησις είναι ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτουΜπρος σ’ ένα μυημένο κοινό ο κ. Γιατρομανωλάκης μίλησε για τον υπερρεαλισμό ή σουρεαλισμό ένα κίνημα που αναπτύχθηκε κυρίως στο χώρο της λογοτεχνίας αλλά εξελίχθηκε σε ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό και πολιτικό ρεύμα, επιδιώκοντας τη διερεύνηση του ασυνειδήτου, την απελευθέρωση της φαντασίας «με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική και διακηρύττοντας τον απόλυτο μη κομφορμισμό. Εκφραστές αυτού του κινήματος στην Ελλάδα οι μεγάλοι μας ποιητές της γενιάς του ’30 Ανδρέας Εμπειρίκος, Νίκος Εγγονόπουλος και ο νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης. Ο κ. Γιατρομανωλάκης υπογράμμισε ότι η νεοελληνική ποίηση έχει ως ορόσημο το 1935 οπότε εκδίδεται το πρώτο βιβλίο που Εμπειρίκου «Υψικάμινος» και το πρώτο βιβλίο του Σεφέρη «Μυθιστόρημα». Από τότε και πέρα η νεοελληνική ποίηση πορεύεται πάνω σε δυο γραμμές. Ο μοντερνισμός του Σεφέρη και ο υπερρεαλισμός του Εμπειρίκου καθορίζουν την πορεία της νεοελληνικής ποίησης. Η Τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκηΠοια η θέση της ποίησης στη σύγχρονη πραγματικότητα και πόσο κοντά στην ποίηση είναι οι νέοι; Αυτό το ερώτημα έθεσε στον κ. Γιατρομανωλάκη το «Ε». Και η απάντησή του: «Παράδειγμα είναι αυτοί οι άνθρωποι που άφησαν το σπίτι τους, την τηλεόραση, τον καναπέ τους και ήρθαν εδώ ν’ ακούσουν για ποίηση. Αυτό σημαίνει ότι έχουν κι άλλα ενδιαφέροντα. Όλα είναι θέμα παιδείας. Πρέπει η πολιτεία να δώσει τη δυνατότητα σ’ όλους να καταλάβουν ότι η τέχνη, η ποίηση και η γραφή δεν είναι μια πολυτέλεια είναι μια ανάγκη που την έχουμε όλοι μας. Η σχέση μας με την Τέχνη, μας δίνει τη δυνατότητα να ξεπερνάμε τα προβλήματα και ενδεχομένως να τ’ αποφεύγουμε κιόλας…Και η οικονομική μας κρίση, θέμα παιδείας πιστεύω πως είναι , θέμα διαπαιδαγώγησης ημών των Ελλήνων. Η ποίηση είναι μια μορφή τέχνης, ένας τρόπος να εκφραστείς με τη συναισθηματική και όχι με τη λογική γλώσσα και ενδεχομένως πολλές φορές είναι πιο ουσιώδης από την λογική γλώσσα . Οι νέοι είναι περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε κοντά στην Τέχνη και είναι στην ποίηση και είναι παρήγορο αυτό…».