Μνήμη Θανάση Τζούλη

Λένε πολλοί ότι έφυγες…Δεν βρίσκεσαι πια ανάμεσά μας…Εμείς οι μαθητές σου, δεκαοχτάχρονα παιδιά τότε, μεσήλικοι σήμερα, ξέρουμε καλά ότι αυτοί που το λένε ψεύδονται. Από τότε (1983) που σε γνωρίσαμε Δάσκαλε, πάνε κιόλας 27 χρόνια, ζεις μέσα στις καρδιές μας, μας καθοδηγείς στις καθημερινές μάχες που δίνουμε, ενώ θυμούμενοι τα λόγια σου: «Χαμένες μάχες στη ζωή, είναι αυτές που δεν δίνονται…».Μας δίδαξες, μας διδάσκεις ακόμα, μέσ’ από τις Μνήμες, τις θύμησες, ανθρωπιά, αγάπη στα παιδιά και στους συνανθρώπους μας. Τα λόγια σου: «Αν θέλεις ν’ αλλάξεις τον κόσμο, ασχολήσου με τα παιδιά, προσπάθησε ν’ αλλάξεις πρωτ’ απ’ όλα τον εαυτό σου…». Γιατί δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι, Θανάση Τζούλη παρά μόνον αν τους ξεχάσουμε…Ξέρεις κάτι Δάσκαλε; Τώρα, που οι πολλοί, λένε ότι έφυγες, τώρα ακόμα πιο πολύ, σπαρταράνε στις ψυχές μας, καρδιές των μαθητών σου, όλα εκείνα που πρέσβευες, πίστευες και αγωνιζόσουν.Κι όπως γράφει και ο Δ. Γληνός, «…Αν αξίζει να ζει και να πεθαίνει ο άνθρωπος, ε, τότε, αξίζει να ζει και να πεθαίνει για τις ιδέες του, τα όνειρά του, τα ιδανικά του…». Σ’ αυτά αφοσιώθηκες, Δάσκαλέ μας και γι’ αυτά έδωσες ολόκληρη τη ζωή σου. Η «Ασκητική» του Καζαντζάκη, θυμάσαι Δάσκαλε, τι μας έλεγες τότε, πώς ξεκινά η «Ασκητική»;«…Όλοι ερχόμαστε από μια νύχτα και καταλήγουμε σ’ αυτήν…Το μέσο διάστημα, το λέμε ζωή…Ας το κάνουμε, όσο πιο λαμπρό γίνεται…». Κι εσύ Θανάση Τζούλη, το έκανες λαμπρό, όμορφο. Έλιωσες σαν το κερί για να μας δώσεις φως.Γράφει ο Σεφέρης: «…Τα πεύκα κρατούν τη μορφή του αγέρα…Ακόμα κι όταν ο αγέρας δεν είναι εκεί, τα πεύκα κρατούν τη μορφή του…». Έτσι μένουν λοιπόν για ΠΑΝΤΑ ζωντανές οι μορφές των ανθρώπων, μέσα από το έργο τους, τα λόγια τους, τη δράση τους, μέσα από τις παρακαταθήκες των μαθητών τους, από γενιά σε γενιά.«Ό,τι αγαπάμε, κι εσένα σ’ αγαπήσαμε Δάσκαλε, σ’ αγαπήσαμε δυνατά, γεννιέται αδιάκοπα…», λέει ο Ελύτης.