Επιστολή προς την Εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ»

Αξιότιμε κύριε ΔιευθυντάΑυτόν τον τίτλο διάλεξα για να σας απευθύνω μερικές σκέψεις μου, αναφορικά με τα τεκταινόμενα γύρω μας. Γνωρίζοντας ότι δίνετε «βήμα» στους πολίτες, πολλές φορές, να εκφράζουν τις σκέψεις και τους εκάστοτε προβληματισμούς τους, αποφάσισα να καταθέσω λίγες απόψεις στην έγκριτη και πάντα πλούσια σε ειδήσεις εφημερίδα σας, η οποία άλλωστε έχει τιμηθεί πολλές φορές για την αδέσμευτη δημοσιογραφία που ασκεί.Ως απλός δάσκαλος και ως πολίτης παρακολουθώ κι εγώ με αγωνία αλλά και με περιέργεια όλα τούτα που συμβαίνουν γύρω μας, αλλά κι αυτά που πιθανόν πρόκειται να συμβούν στο μέλλον, στη βάση υποθετικών σκέψεών μου. Ξεκινώ με την παλιά ρήση του Ισοκράτη: «Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της Ελευθερίας και της Ισότητας, διότι έμαθε τους Πολίτες να θεωρούν την Αυθάδεια ως δικαίωμα, την Παρανομία ως Ελευθερία, την Αναίδεια Λόγου ως ισότητα, και την Αναρχία ως ευδαιμονία…»Θα μπορούσε ίσως κάποιος να προσθέσει πολύ περισσότερα στη ρήση αυτή του Ισοκράτη. Το σίγουρο όμως είναι ότι όλοι μας, από τον πιο απλό πολίτη, έως τους εκάστοτε Άρχοντες, όλους όσους κυβέρνησαν τον τόπο τούτο, ένα πράγμα έλειπε, το «ΜΕΤΡΟ». Το «μέτρο» ως αξία, έννοια, σκέψη, ύλη και νοοτροπία, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, σε όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση. Οδηγηθήκαμε σήμερα σε τούτες τις δύσκολες στιγμές, θα το έλεγα και κατάντια, πρώτα αξιακή κατάντια και μετά Οικονομική, γιατί όλοι μας θέλαμε ν’ αλλάξουμε τους άλλους, μα κανένας τον εαυτό του. Στην πορεία αυτή, ως σήμερα, που μεγάλα κοινωνικά στρώματα υποφέρουν, συνετέλεσε και η εφαρμογή ενός αήθους, βλακωδώς εφαρμοσμένου από τους εκάστοτε Κρατούντες Άρχοντες, κάθε κομματικής απόχρωσης, ενός λοιπόν «Καταναλωτικού Προτύπου Ζωής» που έγινε ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ, από την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας ως τη βάση της, βάση που έτρεχε λαχανιασμένα να προλάβει, μια ανήθικη, ψεύτικη κοινωνική καταξίωση, η οποία είχε μια και μοναδική σφραγίδα: «καταναλώνω, άρα υπάρχω».Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» το ξεχάσαμε μέσα από την τρομολαγνεία και την ηδονή της ΕΙΚΟΝΑΣ. Το σάπιο αυτό προαναφερθέν πρότυπο ζωής λειτούργησε ως κίνητρο μιας επίπλαστης ανάπτυξης, χωρίς αντίστοιχη στοιχειώδη παραγωγική βάση, με αποτέλεσμα να καταναλώνονται «σκουπίδια», υλικά ή πνευματικά, κινδυνεύοντας στο τέλος να καταλήξουν κι οι ίδιοι οι καταναλωτές ένα απλό σκουπίδι.Αξιότιμε κύριε ΔιευθυντάΣτο σημείο αυτό, επισημαίνω και υπογραμμίζω, αισιοδοξώντας, ότι η κρίση ετούτη θα λειτουργήσει αφυπνιστικά, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, όσα τουλάχιστον μπορούν να σκεφθούν με απλή λογική. Θα λειτουργήσει ως κινητήριος μοχλός αντίστροφης πορείας, σωτηρίας, όχι προς τον γκρεμό όπως κανονικά βαδίζαμε, γκρεμό υλικό και αξιακό, αλλά στην κατανόηση της έλλειψης του ΜΕΤΡΟΥ, και ίσως στην επαναφορά αυτού σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, με διαστρωμάτωση κοινωνική, από τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας προς τα πάνω, αναγκάζοντας σε «αλλαγή πλεύσης» και την κορυφή αυτής της πυραμίδας.Οι αφυπνιστικοί αυτοί μηχανισμοί που προανέφερα, ελλόχευαν πάντα, και ελλοχεύουν ακόμα μέσα στο νου και στην ψυχή μας, αλλά δεν υπήρχαν οι κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες για να φανερωθούν, να βγουν στην επιφάνεια.Τώρα θα λειτουργήσουν ως κινητήριος μοχλός για την επιβίωση, μιλώ πάντα για αξιακή και κατόπιν υλική επιβίωση, φέρνοντας σ’ όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής το αρχαίον ελληνικό «ΜΕΤΡΟ».Όλα τούτα δεν θα γίνουν σε 2, 3 ή 5 χρόνια, όπως ισχυρίζονται οι πολλοί, οι επαΐοντες «σωτήρες», εντός και εκτός Ελλάδος, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης. Αλλά θα συμβούν σε βάθος χρόνου, τον υπολογισμό του οποίου προσμετρώ λιτά, με μεγάλη επιφύλαξη, ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΓΕΝΙΑ.Οι κλυδωνισμοί, ο πόνος, οι κοινωνικές ανακατατάξεις που κυοφορούνται, η γέννηση που θα έρθει μετά το «γκάστρωμα», θα διαρκέσει το λιγότερο μια ΓΕΝΙΑ. Και φυσικά δεν θα είναι η δική μου, ούτε η δική σας, αλλά των παιδιών μας. Η οικονομική ανάκαμψη ίσως έρθει πιο γρήγορα. Σε 3 ή 5 χρόνια. Η κοινωνική ανάκαμψη είναι αυτή που θα αργήσει. Αλλά θα είναι πιο στέρεη από τη σημερινή. Οι βάσεις οι αξιακές θα είναι ασφαλώς πιο γερές, βασισμένες στις αιώνιες και αναλλοίωτες αξίες των Ελλήνων Κλασικών. Αυτούς θα πρέπει κάποια στιγμή να τους μελετήσουμε ξανά, καλύτερα.Λένε πολλοί, ότι ο προφορικός ή ο γραπτός λόγος, κάθε φορά που περιγράφει ένα γεγονός «ξαναχτίζει» τον κόσμο από την αρχή. Τούτη είναι η δύναμη, η αέναη ισχύς του ΛΟΓΟΥ. Ίσως αυτοί που το ισχυρίζονται να έχουν και δίκιο. Το σίγουρο όμως είναι ότι, όταν ο ΛΟΓΟΣ συνοδεύεται και από έργα, με βάση πάντα το «μέτρο», τότε ξεπηδούν αχτίνες αισιοδοξίας, ίσως κι ενός καλύτερου μέλλοντος. Τούτος ο λαός, με την «Αμοργό» του Νίκου Γκάτσου, το «Άξιον Εστί» του Ελύτη, τις Νότες του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη, τα γραπτά και τις σκέψεις ενός Νίκου Καζαντζάκη, μήπως τούτος ο τόπος με όλον αυτόν τον πλούτο αξίζει μια καλύτερη τύχη;Αξιότιμε κύριε ΔιευθυντάΣας ζητώ συγγνώμη που σας κούρασα με την πιθανή φλυαρία μου. Ξαναγυρίζω πίσω στα βιβλία μου και σιωπώ. Έπρεπε όμως, ως εκπαιδευτικός, απλός δάσκαλος, να πάρω θέση, να δώσω τις απόψεις μου, να καταθέσω σε λίγες γραμμές τις αγωνίες.Χωρίς καμιά άλλη φιλοδοξία, ξαναγυρίζω στα γραπτά μου και στους μαθητές μου.Σας ευχαριστώ και πάλι για τη φιλοξενία.Με ιδιαίτερη Αγάπη και ΤιμήΠρος την έγκριτη εφημερίδα σαςΑναστάσιος ΤαχταλόγλουΔάσκαλος