ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ : Μια εσωτερική αναζήτηση, η αγωνία του ανθρώπου να ξαναβρεί τη θέση του στη Φύση!!!

Κείμενο – Φώτο :Πορφυλλίδου Ιωάννα – Γεωργιάδης Βασίλειος
e-mail : oreinixanthi@yahoo.com
 
 
Άγχος, αβεβαιότητα για το μέλλον, οικονομική κρίση, Δ.Ν.Τ.μείωση μισθών και συντάξεων, είναι μερικά από τα σύγχρονα προβλήματα που αποκτήσαμε ως έθνοςτον τελευταίο χρόνο. Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες τα έχουνστηνημερήσια διάταξή τους. Από παντού βαλλόμεθα από “ πυρά “ τέτοιουείδους. Οκαθένας μας προσπαθεί να τα αντιμετωπίσει με τον τρόπο του, άλλοινομίζουν ότιτα καταφέρνουν και άλλοι παραδέχονται ότι η αβεβαιότητα τούς έχει γίνειέμμονηιδέα και επηρεάζει αρνητικά τη ζωή τους. Όλοι μας θέλουμε να κάνουμεκάτι γιανα αλλάξουμε την κατάσταση αλλά δεν έχουμε την δύναμη να το κάνουμε ήτουλάχιστον έτσι νομίζουμε…
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Όντως δεν μπορούμε να κάνουμεκάτι, πλέον;  Γνωρίζετεότι μελέτες πουγίνονται σε διάφορες χώρες έχουν αποδείξει ότι μια βόλτα σε μονοπάτι ήσε δάσοςή οποιοδήποτε είδος επαφής με τη φύση, έστω και για δέκα λεπτά σεκαθημερινήβάση, μας βοηθάει στο να αποκτήσουμε την αυτοπεποίθησή μας, να γίνουμεκαλύτεροι άνθρωποι και να σκεφτόμαστε επομένως θετικά; Αν είστεδιατεθειμένοινα κάνετε τα πάντα για να αλλάξετε ψυχολογία, δοκιμάστε για μια βδομάδαμόνο ναεπιχειρήσετε αυτήν την επαφή. Αν πάλι το θεωρείτε δύσκολο νααπομακρύνεστε απότην βάση σας σε καθημερινή βάση, δοκιμάστε να φύγετε για ένα Σαβ/κοείτε μόνος/ησας, είτε με την οικογένειά σας. Όταν θα επιστρέψετε θα είστε άλλοιάνθρωποι νατο θυμηθείτε…
Σ΄ αυτό το σημείο θα μου επιτρέψετε να απευθυνθώ σε σας στοπρώτο ενικό πρόσωπο γιατί ως θαυμαστής της φύσης, έχω περπατήσει λίγο,έχωπερπατήσει πολύ, έχω περπατήσει στην αμμουδιά δίπλα στην Θάλασσα, έχωσκαρφαλώσει σε βουνά με μεγάλο υψόμετρο, αισθάνθηκα τη φύση με χιόνι,με βροχή,με ήλιο, με κρύο, με ζέστη. Την αισθάνθηκα ζωντανή. Δόξα τω θεώ έχωγευτείαρκετές εμπειρίες στη ζωή μου και θα ήθελα να τις μεταδώσω στηνοικογένειά μου,στους φίλους μου και προπαντός σε εσάς που τυχαίνει, αυτή τη στιγμή, ναδιαβάζετε αυτό το άρθρο. To έναυσμα για να πετύχω όλα αυτά στη ζωή μου,μου ταέδωσε η ατελείωτη και υπέροχη φύση της Ξάνθης. Απ΄ όλα τα μέρη που έχωγυρίσεικαι περπατήσει αρκετά είναι αυτά που έχουν μείνει στο μυαλό μου αλλάλίγα αυτάμε τα οποία είμαι “ερωτευμένος”. Όποιος έχει επισκεφθεί τον Λειβαδίτηστηνοροσειρά της Ροδόπης,  έχειμείνει άφωνοςμε την ομορφιά που απλόχερα χαρίζει η φύση. Το κελάηδισμα των πουλιών,οθόρυβος που κάνουν τα γάργαρα νερά του καταρράκτη που σχηματίζεται λίγοπιοκάτω, το θρόισμα των δέντρων σε κάνουν και σκέφτεσαι ότι πρέπει να ζειςέναόνειρο ή τουλάχιστον σε εποχή διαφορετική από τη σημερινή.
Τι θα μπορούσε να συναντήσει λοιπόν κάποιος, που θαεπισκεπτόταν για πρώτη φορά  τηνπεριοχήτης Χαϊντού, (έτσι ονομάζεται το τμήμα και μια από τις κορυφές τηςοροσειράςτης Ροδόπης στην περιοχή του Νομού Ξάνθης). Την επιβεβαίωση των υποψιώντουπρώτα απ όλα. Η φύση φροντίζει κάθε εποχή να φοράει ένα όμορφο πέπλοπου σεκάνει κάθε φορά να απορείς με το πόσο μεγάλος Δημιουργός μπορεί ναείναι ο Θεός“όταν έχει κέφια”. Ξεκινάει από το δύσκολο, μουντό και παγωμένο πέπλοτουΧειμώνα, αλλά ακόμη και αυτό γίνεται ωραίο, αν σκεφτεί κανείς ότι οιΧειμώνεςστην περιοχή είναι ακόμη αυθεντικοί (με εναλλασσόμενα καιρικά φαινόμενακαι μεχαμηλές θερμοκρασίες), πράγμα που σε κάνει και σκέφτεσαι ότι το“φαινόμενο τουΘερμοκηπίου” ακόμη δεν έχει εμφανιστεί στην περιοχή. Στην συνέχειαφοράει τοπέπλο της ελπίδας, (έρχεται η Άνοιξη) με τα λουλούδια και τα φυτά ναανθίζουνκαι να δίνουν χρώμα, ζωή και ελπίδα ακόμη και στην ίδια μας την ύπαρξη.Τογάργαρο και δροσερό πέπλο του Καλοκαιριού είναι η φυσική συνέχεια αυτούτουΑνοιξιάτικου. Τελευταίο ακολουθεί αυτό του Φθινοπώρου, όλα τα χρώματα  παρατάσσονται σεσχηματισμούς ως ένατελευταίο ευχαριστώ στη ΦΥΣΗ και ταυτόχρονα ως μια νέα υπόσχεση ότιαυτός οκύκλος, της ομορφιάς της φύσης, θα ξαναρχίσει μετά το απαραίτητο“διαφημιστικό”διάλλειμα του Χειμώνα.
Όταν λοιπόν έχεις μέσα στην ψυχή σου τέτοιες σκέψεις, όταναφήνεσαι και απολαμβάνεις τη φύση και αυτά που σου προσφέρει ως ένας“κρίκος”στην “αλυσίδα” της και όχι ως “βιαστής” της, όταν έχεις καταλάβει ότιείσαιπαιδί της και όχι κηδεμόνας της που δεν ενδιαφέρεται γι αυτήν και δετοννοιάζει αν θα την κατευθύνει στην καταστροφή, πώς είναι δυνατόν να μηνθεραπευτείς απ όσα σε βασανίζουν και από όσες άσχημες σκέψεις κάνεις;Ότανφεύγεις λοιπόν για να γνωρίσεις τη Φύση με τέτοιες σκέψεις,απολαμβάνεις κάθεστιγμή ηρεμίας που σου προσφέρει και έτσι θα γνωρίσεις σιγά-σιγά καιτον εαυτόσου.
Κατά κάποιο περίεργο τρόπο όταν ανεβαίνεις στον Λειβαδίτη ηΦύση σε καλωσορίζει και απλά μένει να δεις με ποιο τρόπο θα σου τοδείξει.Είναι τα μονοπάτια; Ο καταρράκτης; Οι κορυφές που έχει η περιοχή; ΤοΚρίνο τηςΡοδόπης; Οι μόνιμοι κάτοικοι; Είναι όλα αυτά μαζί; Γιατί το καθένα απόταπαραπάνω αποτελεί και από ένα κομμάτι του παζλ με θέμα την Φύση τουΛειβαδίτη(Χαϊντού).
Ξεκινώντας λοιπόν την κατασκευή του παζλ, βλέπεις ότιυπάρχει ένα μεγάλο σύμπλεγμα μονοπατιών μικρών και μεγάλων, ευδιάκριτωνή όχι,μέσα στο πράσινο ή το χιόνι (ανάλογα με την εποχή), κάθε δυσκολίας,μικρής ήμεγάλης που σίγουρα όμως σε οδηγούν σε μοναδικής ομορφιάς τοπία καιενώνουν τημία όμορφη εικόνα με την άλλη. Ταυτόχρονα με το περπάτημα καθετί πουβλέπειςκαι συναντάς δε μπορεί να συγκριθεί σε καμία περίπτωση με τις ασχήμιεςπουσυναντάς στην πόλη. Μονοπάτια που σε οδηγούν στην αυτογνωσία, στο ναθέλεις ναγνωρίσεις τον εαυτό σου, να τον φτάσεις στα όρια του, να τονδοκιμάσεις, για ναδεις τι αντοχές έχεις.
Ένας καταρράκτης ολοκληρώνει το πρώτο μαγικό τοπίο τηςπεριοχής. Ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων από άποψη έντασης και ταχύτητας,με τηνοποία πέφτει το νερό, και ύψους 40 μέτρων. Ακόμη και ειδική θέση για νατοναπολαμβάνει και να τον θαυμάζει κάποιος από μακριά, έχει διαμορφώσει ηΦύση.Βλέπετε τα αριστουργήματά της προσπάθησε και τα προστάτεψε με τον τρόποτης.Δεν μπορείς να φανταστείς ότι ένα τόσο όμορφο μονοπάτι, θα μπορούσε ναοδηγήσεισε κάτι ακόμη πιο όμορφο, που αγγίζει το τέλειο και την αγνότητα τωνπαραμυθιώνπου μας έλεγαν οι παππούδες μας. Τα λουλούδια “Μη Με Λησμόνει”, οιΣαλαμάνδρες(σαύρες που περπατούν αργά και εμφανίζονται μόνο σε μέρη με υγρασίακατά τηνπερίοδο της Άνοιξης) και γενικότερα το όλο τοπίο σε κατευθύνει από μόνοτου στονα περιμένεις να συναντήσεις αργά ή γρήγορα και κάποιο ξωτικό που θα“επιβεβαιώσει τις υποψίες σου” άλλη μια φορά ότι βρίσκεσαι σε έναπαραμυθένιοτοπίο. Είτε Χειμώνα επισκεφθείς τον καταρράκτη, είτε Άνοιξη ήοποιαδήποτε άλληεποχή, κάθε φορά θα σου δημιουργεί διαφορετικές εικόνες στο μυαλό,διαφορετικάσυναισθήματα και σκέψεις.   
Όπως προανέφερα τα μονοπάτια σε οδηγούν στα πιο απίθαναμέρη. Εκτός από τον καταρράκτη λοιπόν υπάρχουν 5 κορφές, τις οποίεςμπορείς ναεπισκεφτείς. Άλλες έχουν εύκολη πρόσβαση ενώ άλλες λίγο πιο δύσκολη. ΟΑντάλοφος με υψόμετρο 1.569 μέτρα, Μαύρη Πέτρα 1.588 μέτρα, Χαϊντού1.608μέτρα, Τσίχλα 1.725 μέτρα και τέλος το Γυφτόκαστρο με υψόμετρο 1.827είναι οικορφές που σε περιμένουν. Όπως λένε και οι πιο φιλοσοφημένοι σκοπός τηςζωήςμας δεν είναι ο προορισμός αλλά η διαδρομή και τι διαδρομή όμως… Δενυπάρχειπερίπτωση να μην αισθανθείς ένα με τη φύση, να μη καθαρίσει το μυαλόσου απόκάθε άσχημη σκέψη και εικόνα που μπορεί να έχεις φέρει από την πόλη.Αυτόσυμβαίνει γιατί περπατάς σε μια αγνή και παρθένα φύση. Όλη η διαδρομήγιαοποιαδήποτε κορυφή σου χαρίζει ένα απίστευτο δώρο, σου δίνει άλλη μιαευκαιρίακαι σε ξανακάνει εκείνο το αθώο και ανέμελο παιδάκι που ήσουν, ότανμεγάλωνεςμακριά από προβλήματα και σκοτούρες. Στο χέρι σου φυσικά είναι ναδεχτείς ήόχι, αυτό το δωράκι της ανεμελιάς, έστω και γι αυτό το λίγο που σουπροσφέρειένας περίπατος. Ειδικά όταν αυτός έχει να κάνει με την κορυφή τουΓυφτόκαστρου,τότε δύσκολα το αρνείσαι. Είτε ανεβαίνεις από την πλευρά της Ελλάδαςείτε τηςΒουλγαρίας η κορυφή έχει το ίδιο όνομα Τsigansko Gradishte(Γυφτόκαστρο) καιείναι μέρος των  Ελληνοβουλγαρικώνσυνόρων σε υψόμετρο 1.827 μέτρα, με τις “πυραμίδες” και το “αυλάκι” πουχώριζαντις δύο χώρες να είναι ακόμη ευδιάκριτα και να αποτελούν σημάδια τουκοντινούπαρελθόντος και του τρόπου με τον οποίο γινόταν η φύλαξη και ηπροστασία τωνσυνόρων των δύο αυτών χωρών. Η πρόσβαση γίνεται από ένα καλοδιατηρημένομονοπάτι, στο οποίο μπορεί να συναντήσεις, αν είσαι τυχερός, κάθεείδους ζώοπου μπορεί να φανταστείς αλλά και σπάνια είδη φυτών, όπως το Κρίνο τηςΡοδόπης.Όταν το αντικρίζεις σου κόβεται η ανάσα, είναι σαν να σου χαμογελάειόλη η Φύσηκαι φυσικά η σκέψη να το κόψεις, για να το κάνεις ιδιοκτησία σου ούτεκανπερνάει από το μυαλό σου. Βλέπεις η Φύση έχει μεριμνήσει και μπορεί καικάνειθαύματα, τα οποία και προστατεύει.
Ωραία ακούγονται όλα τα παραπάνω και διαβάζονται ακόμηκαλύτερα. Είμαστε στον καναπέ μας και διαβάζουμε ένα άρθρο από έναπεριοδικό.Τι πιο φυσιολογικό; Φυσιολογικά, όμως, φροντίζει να λειτουργεί και ηΦύση καικλείνει την αλυσίδα της ζωής με την παρουσία του ανθρώπου (γιατί όσοκαι ανφαίνεται περίεργο, είμαστε παιδιά της παρά τα όσα άσχημα της έχουμεκάνει). Οιμόνιμοι κάτοικοι της περιοχής (μόλις επτά) που είναι συνταξιούχοι καικτηνοτρόφοι είναι οι μεγάλοι Θαυμαστές της. Παρατηρούν καθημερινά,θαυμάζουνκαι εκτιμούν τι θα πει ζωή και πως αυτή δημιουργείται. Βλέποντας έναζώο ναγεννιέται, ένα δέντρο να καρποφορεί, ένα λουλούδι να ανθίζει, τοφύλλωμα τωνδέντρων να πέφτει το φθινόπωρο, γνωρίζουν κάθε εποχή τι θα φέρει. Είναιεκείπάνω κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε εποχή, όλο το δύσκολο Χειμώνα και έχουννα σουπροσφέρουν ένα μεγάλο χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά και κάθε είδουςπληροφορίαπου τυχόν χρειάζεσαι. Ακόμη και μια ζεστή σούπα στην “Ταβέρνα τουΚαππαδόκα”είναι αναγκαία, όταν έξω εξελίσσεται κακοκαιρία. Η συνεχής παρουσίατους από το1961 σε αυτά τα μέρη, που κάποτε έσφυζαν από ζωή, τους έχει δώσει τοδικαίωμανα είναι οι μόνοι έγκυροι γνώστες της περιοχής. Όπως και να το κάνουμεείναι ηζωή τους, η φύση τούς έχει κάνει Ήρωες και κανένας μας δεν έχει τοδικαίωμα νασυγκριθεί μαζί τους. Είναι καθημερινά εκεί πάνω, αντιμέτωποι με ταστοιχεία τηςΦύσης και θεωρούν τον εαυτό τους και τυχερό που καταφέρνουν και ζουνμια τέτοιαζωή.  
Θα μπορούσαμε να μιλάμε με τις μέρες σχετικά με το τι είναιΦύση και το τι αισθάνεται ο καθένας μας γι αυτήν. Σίγουρα όμως θακαταλήγαμεκάθε φορά σε διαφορετικά συμπεράσματα. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, δενείναικάτι απλό που μπορεί να περιγραφεί ή να αποδοθεί με λόγια. Για μένα,αλλά ίσωςκαι για σας, είναι όλα όσα ανέφερα προηγουμένως (σαν κομμάτια τουπαζλ). Αλλάκαι πάλι το καθένα από αυτά, ξεχωριστά, δεν μπορεί να αποδώσει τηνεικόνα όπωςπρέπει. Από ένα παζλ και ένα κομμάτι να λείπει δεν μπορεί να θεωρηθείτελειωμένο. Το κάθε κομμάτι έχει να αποδώσει την δική του ενέργεια καιτην δικήτου δυναμική στην σύνθεση της Φύσης. Η παρουσία και η αλληλεπίδρασηόλων τωνπαραπάνω είναι αυτή που κάνει την διαφορά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτόαρκετό. Οτρόπος με τον οποίο όλη αυτή η διαδικασία θα φιλτραριστεί μέσα από τηδική μαςψυχοσύνθεση και τον δικό μας εσωτερικό κόσμο, θα φέρει ή όχι, έναμόνιμοΟυράνιο τόξο, ένα μόνιμο χαμόγελο μέσα μας. Θα μας γεμίσει μεαισιοδοξία και θαμας κάνει να ξαναγίνουμε άνθρωποι αγνοί, όσο αγνή είναι και η Φύση.
 Όσο είμαστε σε επαφήμαζί της, αυτήν την διαδικασία την επαναλαμβάνουμε και τηνεπαναλαμβάνουμε,μέχρι που να αρχίσει να καθαρίζει και ο τρόπος σκέψης μας και ζωής μας.Δενξέρω για σας αλλά από τότε που ασχολήθηκα με το περπάτημα, γνώρισα καιτηνπεριοχή του Λειβαδίτη και κάθε τι που προσφέρει αυτή, αλλά καιβοηθήθηκα μέσωαυτής της διαδικασίας να βρω τι θέλω από τη ζωή μου και πώς να τοαποκτήσω.Όσοι το επιχειρήσετε, να ξέρετε ότι το λιγότερο που έχει να σαςπροσφέρει είναινα γνωρίσετε τη Φύση. Όσο πιο ανοιχτοί είστε σε εξωτερικά ερεθίσματααυτού τουείδους, τόσο πιο πολλά τα οφέλη για σας. Πάντως όταν έχετε κοντά σας τη Φύση, όπως αυτή τουΛειβαδίτη που μπορείκαι σας προσφέρει ότι μπορείτε να φανταστείτε, όταν ξέρετε τον τρόποπώς ναενεργήσετε και μέσα σας και απέναντί της και ειδικά τι να περιμένετεαπό μιαπρώτη επαφή μαζί της, δεν θα πρέπει να περιμένετε άλλο… Ξεκινήστε…