Ένας έφηβος σουρεαλιστής κάπου εκεί στο ‘60

Ελένη Διαφωνίδουelenidfn@yahoo.comΤην παρουσία, το λόγο, την ευφυΐα και το σκέρτσο του Γιάννη Ξανθούλη απόλαυσε μερίδα ξανθιωτών που παραβρέθηκε στην παρουσίαση του νέου του βιβλίου ‘η εκδίκηση της Σιλάνας’, στο βιβλιοπωλείο ‘Παπασωτηρίου’ το βράδυ της Τρίτης.Ο ίδιος ο συγγραφέας χειμαρρώδης, πληθωρικός, πολυλογάς, σαρκαστικός, ταλαντούχος και αστείρευτος περιέγραψε το περίγραμμα του νέου του βιβλίου, που περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, κυρίως από την παιδική και εφηβική του ηλικία στην Αλεξανδρούπολη τη δεκαετία του ’60. Μίλησε για την ισορροπία λογοτεχνίας- χρονοδιαγράμματος που προσπάθησε να διατηρήσει, για το πρόσωπο- ‘κλειδί’ στην ιστορία του, την κ. Σιλάνα Σαλιάγκου, που ακούει τις ιστορίες του, τη ζωή στην Αλεξανδρούπολη, τη νοοτροπία των πολιτών της και την καθημερινότητα της εποχής, αλλά και για την επιρροή που άσκησε στην ψυχοσύνθεσή του η μουσική και ο λόγος του Μάνου Χατζιδάκι, που τον προωτο- συνεπήρε στην θεατρική παράσταση ‘απόψε αυτοσχεδιάζουμε’. Διατηρώντας σατιρικά στοιχεία και σχηματίζοντας απολαυστικές εικόνες με το λόγο του, διηγήθηκε ακόμη, τα δικά του συναισθήματα ως παιδί, την κλίση που είχε στο να καταγράφει σατιρικά στιχάκια, τον σουρεαλισμό που διαπίστωνε στην καθημερινότητα της ζωής του και την αίσθηση που ανέπτυξε ότι αυτό που σ’ όλους μπορεί να συμβεί και οι άλλοι προσπερνούν αυτός το έπαιρνε κατάκαρδα. Διηγούμενος μικρές λεπτομέρειες της εφηβικής του ηλικίας άλλοτε εστιάζοντας στα ευτράπελα κι άλλοτε στα τραγικά έδωσε μία ιδέα για τα βασικά πράγματα που επιχείρησε να αποτυπώσει στο βιβλίο του, για τη στάση που θέλησε να κρατήσει και για την απόσταση που προσπάθησε να βάλει ανάμεσα στον εαυτό του και τις σελίδες για να καταγράψει την ιστορία του. Οδυνηρές ιστορίες αναμεμιγμένες με σατιρικά στιχάκια, ακραία υπερβολή, τις παραισθήσεις με τις οποίες μεγάλωναν τα παιδιά εκείνης της εποχής, εκδρομές, εφηβικά βάσανα κι όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα, την έπαρση και την παλιομοδίτικη ηθική της Σιλάνας Σαλιάγκου, μιας περσόνας που μπορεί να είναι συγγενής, φίλη, γειτόνισσα ή απλά μια γυναίκα που ακούει τις αφηγήσεις και τα ξεσπάσματα του συγγραφέα.Ολοκληρώνοντας τη συγγραφή ο Ν. Ξανθούλης μεταφέρει στο ξανθιώτικο κοινό του και λίγο στον εαυτό του: «θα ήθελα να είμαι πιο επιεικής, αλλά η εποχή ήταν που υπαγόρευε αυτή την κατάσταση. Τα βάσανα του παιδιού είναι ‘παιχνιδάκι’ για τους γονείς κι εγώ βρέθηκα να ζω το δράμα ενός παιδιού που προσπαθεί να επιζήσει και ν’ αλλάξει τη νοοτροπία των γονιών του…»