Μόλις που πρόλαβε να μπει ο Νοέμβρης και έπεσαν τα πρώτα χιόνια στα ορεινά του νομού μας, αν και έχουμε συνηθίσει την περιοχή να ντύνεται στα λευκά από πιο νωρίς. Και μιας και ‘πήρε φόρα’ ένα ακόμη κύμα χιονιού σκέπασε το Λειβαδίτη την Πέμπτη.
Οι λιγοστές καμινάδες καπνίζουν αδιάκοπα στο μικρό χωριό δίπλα στον καταρράκτη, όπου η θερμοκρασία τη νύχτα πέφτει μέχρι και 6 βαθμούς κάτω από το μηδέν.
Η μοναδική ομορφιά της περιοχής, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα για περιπάτους μέσα στη φύση από το μονοπάτι του καταρράκτη ως το αρκουδόρεμα και από τη γέφυρα του Λεωνίδα ως το Γυφτόκαστρο προσελκύουν κόσμο κυρίως τα σαββατοκύριακα, η έλευση του οποίου γίνεται εντονότερη τις μέρες αυτές.
Και δεν είναι τυχαίο, καθώς ο συνδυασμός του βουνίσιου οξυγόνου με το χιόνι δίνει μια διαφορετική ατμόσφαιρα και γι’ αυτό οι συχνοί επισκέπτες του Λειβαδίτη λένε ότι: ‘κάθε εποχή μεταμορφώνει την περιοχή σ’ ένα τελείως διαφορετικό μέρος, αφού προσέχεις διαφορετικές ομορφιές και απολαμβάνεις άλλες εικόνες’.
Η επαφή αυτή με τη φύση συνοδεύεται από καλό φαΐ στο χωριό στον ‘Καππαδόκα’ και την πιτσαρία του κ. Αποστολίδη και τη δυνατότητα διανυκτέρευσης στο παλιό σχολείο που έχει μετατραπεί σε καταφύγιο από το Σύλλογο Λειβαδιωτών, το δασικό χωριό που βρίσκεται μετά τον Αντάλοφο στο δρόμο προς Παρθένο δάσος και το καταφύγιο του Ορειβατικού Συλλόγου, που δεσπόζει σε λόφο μέσα στο χωριό και έχει μακρά παράδοση.
Η πτώση της θερμοκρασίας, πάντως, και το χιονάκι που ‘άσπρισε’ το τοπίο φέρνουν κόσμο στην περιοχή. Το καλοκαίρι μεν είναι πιο αυξημένη η κίνηση, αλλά και το χειμώνα δεν είναι λίγοι αυτοί που προτιμούν τις αποδράσεις στο βουνό. Ήδη η κράτηση στο δασικό χωριό πρέπει να γίνεται από πολύ νωρίτερα, ενώ και το καταφύγιο του Συλλόγου Λειβαδιωτών είναι κλεισμένο μέχρι τον Ιανουάριο.
Ένας καταρράκτης, ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων που αλλάζει μορφή και χρώματα ανάλογα με τις εποχές και μια δασική έκταση που έχει εισπράξει την αγάπη και το ενδιαφέρον ορειβατών και άλλων επισκεπτών απ’ όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, είναι μόλις 43 χιλιόμετρα έξω από την πόρτα μας.
Ελένη Διαφωνίδου
