Ένα χωριό μηχανή του χρόνου
Ένα χωριό, μικρό και ερημωμένο πια, ‘πνιγμένο’, όμως, στη φύση και το γάργαρο νερό, ο Λειβαδίτης στα 1200 μέτρα έχει τις δικές του ομορφιές να προσφέρει σε ορειβάτες και φυσιολάτρες.
Ο Λειβαδίτης που βρίσκεται περίπου 50 χιλιόμετρα ορεινά της Ξάνθης, χτίστηκε μέσα σ’ ένα μικρό οροπέδιο η θέα του οποίου είναι μοναδική από την είσοδο του χωριού μέσω Καρυόφυτου. Χειμώνα ή καλοκαίρι, όταν σουρουπώνει από αυτό ακριβώς το σημείο ο επισκέπτης θα μετρήσει λιγοστές καμινάδες να καπνίζουν, μαρτυρώντας τις μονάχα 10 ψυχές που ζουν ακόμη στο Λειβαδίτη.
Μία μικρή περιπλάνηση στο χωριό θυμίζει μηχανή του χρόνου. Η μικρή εκκλησία ανοίγει κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα και τις γιορτές. Ωστόσο, δεν κρύβει τις μικρές καθημερινές ιστορίες και τις ποσότητες από χιόνι που πέρασαν από τα σκαλιά της. Το καφεδάκι προσφέρεται ακόμη από τον κυρ Αντώνη και την κυρά Αθηνά στο παντοπωλείο-καφενείο στο κέντρο του χωριού, όπου η ατμόσφαιρα μυρίζει ξύλο από την παλιά σόμπα. Εκεί, πολύ πιθανή είναι και η συνάντηση με τους κυνηγούς, που μιλούν για λαγούς, αγριογούρουνα και ίχνη από αρκούδες. Βέβαιες θεωρούνται, ακόμη, οι συναντήσεις με ευτραφείς και νωθρές αγελάδες γύρω από το χωριό
Πολλά από τα σπίτια έχουν ανακαινιστεί από ντόπιους και μη. Κάποια άλλα μένουν να ρημάζουν. Μαρτυρούν, ωστόσο, ότι κάποτε υπήρχε ζωή στο χωριό. Οικογένειες καλλιεργούσαν πατάτες, εκτρέφαν ζώα και επιδιδόταν στο κυνήγι. Και τα παιδιά τους μεγάλωναν κι αυτά σαν ορεσίβιοι σκάβοντας το χιόνι το πρωί για να πάνε σχολείο και κάνοντας μάθημα όλα μαζί με ένα και μόνο δάσκαλο.
Ένα χωριό όλο μεράκι και άφθονο οίνο
Σήμερα ζωή στο Λειβαδίτη δίνουν οι λιγοστοί κάτοικοι που ψάχνουν τρόπους να προσελκύσουν κόσμο στο χωριό. Μαζί τους και ο Σύλλογος Λειβαδιωτών, ντόπιοι που κατάγονται από εκεί και προσπαθούν να φέρουν κοντά στις ομορφιές του χωριού τους ορειβάτες, τους φίλους και κυρίως τα παιδιά τους, ώστε να μην ερημώσει η περιοχή. Σε αυτή την προσπάθεια, ο Σύλλογος Λειβαδιωτών ανακαίνισε το παλιό σχολείο και το μετέτρεψε σε καταφύγιο, όπου οικογένειες και παρέες ξαναδίνουν ζωή στις τάξεις του. Πλάι σ’ αυτό, το καταφύγιο του Ορειβατικού Συλλόγου και το Δασικό Χωριό λίγο έξω από το χωριό, η ταβέρνα του Καππαδόκα με ζεστή φασολάδα και το καφέ ‘Πέτρινο’ σ’ ένα ύψωμα του χωριού είναι οι ανέσεις οι οποίες μπορεί να βρει και να απολαύσει ο επισκέπτης κατά τη διαμονή του. Παντού θα συναντήσει ανθρώπους ευχάριστους, φιλόξενους και πρόθυμους να προσφέρουν ένα καφεδάκι ή ένα ποτηράκι κρασί.
Ένα χωριό χίλιες φυσικές ομορφιές
Πέρα από την απόλαυση της ανθρώπινης συντροφιάς, ο φυσιολάτρης επισκέπτης δεν παραλείπει να γευτεί τις ομορφιές της φύσης που σφύζει από ζωή. Δεκάδες μονοπάτια, μέρη και κορφές που προσφέρονται για ανακάλυψη και εξερεύνηση. Ξεχωριστή θέση έχει ο καταρράκτης του Λειβαδίτη, υψηλότερος των Βαλκανίων με ύψος 40 μέτρα. Το μονοπάτι που σε οδηγεί εκεί μεταμορφώνεται ανάλογα με τις εποχές. Το χειμώνα ντυμένο στα λευκά σε οδηγεί στο επιβλητικό θέαμα του παγωμένου καταρράκτη που, όμως, δε σταματά να τρέχει πίσω από τους πάγους. Το καλοκαίρι και την άνοιξη συντροφιά προσφέρουν τα διάφορα άγρια πτηνά μέσα στο καταπράσινο δάσος της Χαϊντούς, ενώ το φθινόπωρο από την αρχή της διαδρομής των 2 χιλιομέτρων φτάνει στα αυτιά του περιπατητή του γάργαρο νερό που συγκεντρώνεται λόγω των βροχοπτώσεων, ενώ ολόκληρη η πλαγιά σκεπάζεται από ένα πολύχρωμο χαλί φτιαγμένο από τα κόκκινα, κίτρινα, πράσινα, καφέ, πορτοκαλί φύλλα των δέντρων.
Το μονοπάτι είναι βατό και διαθέτει χώρους με παγκάκια, κατάλληλους για ξεκούραση και παρατήρηση της φύσης.
Ένα χωριό πόλος έλξης
Όσοι ασχολούνται με την τουριστική κινητικότητα δεν έχουν παράπονο. «Κόσμος έρχεται από Θράκη μέχρι Κρήτη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, και από άλλού και όλοι φεύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις», λέει ο κ. Μ. Αποστολίδης, πρόεδρος του Συλλόγου Λειβαδιωτών και ιδιοκτήτης του καφέ-πιτσαρία ‘Πέτρινο’. Μέσω ορειβατικών εκδρομών, οικογενειακών εξορμήσεων και οργανωμένων αποδράσεων έχει ανέβει η φήμη του Λειβαδίτη και γι’ αυτό αυτός που επιθυμεί να διανυχτερεύσει σε κάποιο από τα καταλύματά του πρέπει να προνοήσει αρκετά πιο πριν.
Οι επισκέπτες ενθουσιάζονται από την περιοχή και την επαφή με τους ντόπιους. Ο κυρ Αντώνης γελώντας αναφέρει πόσοι ορειβάτες έχουν ζητήσει απ’ αυτόν και την κυρά του να φωτογραφηθούν μαζί τους.
Ο Σύλλογος Λειβαδιωτών αναλαμβάνει εθελοντικά να προσφέρει σε διάφορες εκδηλώσεις που οργανώνονται στην περιοχή, ώστε να ευχαριστηθούν οι επισκέπτες. Και μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου περιποιούνται κάποια μονοπάτια, ώστε να μπορούν να προσπελαστούν από τους περιπατητές.
Οι προσπάθειές τους, ωστόσο, δεν είναι αρκετές, καθώς παλεύουν με δικές τους δυνάμεις, ξεχασμένοι κοντά στα σύνορα. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι ιδιόρρυθμο, καθώς και τα θέματα των αρμοδιοτήτων. Το αποτέλεσμα είναι ανώμαλοι χωματόδρομοι και κατεστραμμένοι τσιμεντόδρομοι μέσα στο χωριό, κόπρανα από αγελάδες επίσης κοντά στα σπίτια και σκουπίδια από ασυνείδητους κοντά στον καταρράκτη.
Αυτοί, όμως, που αγαπούν το Λειβαδίτη συνεχίζουν να προσπαθούν να μεταδώσουν αυτή την αγάπη τους για το χωριό και φροντίζουν να εκμεταλλεύονται κάθε δυνατότητα ανάπτυξης της περιοχής. Ο κόσμος ανταποκρίνεται, αλλά, όπως παραδέχονται οι ντόπιοι τον περισσότερο καιρό οι νύχτες είναι μοναχικές και το χωριό ερημωμένο.
Αλλά τα σαββατοκύριακα που η κίνηση είναι πιο αυξημένη στο χωριό, όταν πέσει η νύχτα ναι μεν ερημώνουν οι δρόμοι, αλλά από τα καταφύγια ακούγονται φωνές, μουσικές, παιδικά γέλια και αναδύεται η μυρωδιά από τσίπουρο και μεζεδάκια.
Ελένη Διαφωνίδου
