Συνεργάτες όχι αντίπαλοι!

Η παγκοσμιοποίηση στο χώρο της εργασίας επέφερε ραγδαίες και δραματικές αλλαγές σ’ αυτόν, ανατρέποντας τις παραδοσιακές σχέσεις εργοδοτών – εργαζομένων. Η αλλαγή του θεσμικού πλαισίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει ενσωματωθεί στις εθνικές νομοθεσίες των κρατών – μελών εισήγαγε νέες μορφές απασχόλησης όπως ημιαπασχόληση, ευέλικτες μορφές εργασίας. Τα νέα δεδομένα στο χώρο της εργασίας υπαγορεύουν μια διαφορετική προσέγγιση στις εργασιακές σχέσεις, ανατρέποντας τα στερεότυπα στη σχέση εργοδότη – εργαζομένου που διέπονταν από μια ταξική νοοτροπία που ήθελε τον εργαζόμενο αντίπαλο με την εργοδοσία. Η διαρκής διελκυστίνδα μεταξύ εργοδότη – εργαζομένου πλέον περνά σε νέα φάση με κύριο γνώρισμα την προσέγγιση και την προσήλωση στον κοινό στόχο που είναι η βιωσιμότητα της επιχείρηση όταν ως βάση υπάρχει η εμπιστοσύνη και η αμοιβαία τήρηση των κανόνων.
Την αλλαγή αυτή που είναι πιο εμφανής στον ιδιωτικό τομέα αποδέχονται από τον επιχειρηματικό κλάδο ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιοτεχνών – Βιομηχάνων κ. Βασίλης Σκαρλάτος, ο γραμματέας του Επιμελητηρίου Ξάνθης κ. Ζήσης Κατσαρίκας και απ’ την πλευρά των εργαζομένων ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ξάνθης κ. Σπύρος Παπαχρήστου που καταθέτουν τις απόψεις τους στο «Ε» αναφορικά με το θέμα.
Σκαρλάτος: «Η επιχειρηματική άποψη ανέκαθεν λεγόταν μεν αλλά υπήρχε μια φράξια, μια κοινωνική συνείδηση που δεν την αποδεχόταν. Είναι καιρός να βγει προς έξω γιατί οι εποχές με ωραία λόγια έχουν περάσει…και ως εκ τούτου πρέπει να υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση στα εργασιακά θέματα καθώς οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας έχουν βγει ανάγλυφες προς τα έξω και δεν μας αφήνούν να βαδίσουμε τα επόμενα χρόνια με το ίδιο βηματισμό. Αναφορικά λοιπόν με τα θέματα της εργατικής νομοθεσίας και την αγορά εργασίας στην Ελλάδα εμείς λέμε ότι θα πρέπει η αμοιβή στην αγορά εργασίας συνολικά και του δημόσιου συμπεριλαμβανομένου να αντιστοιχίζεται με το βαθμό συμμετοχής του εργαζομένου στην παραγωγική διαδικασία και στο παραγόμενο αποτέλεσμα. Θα έπρεπε ο ιδιωτικός τομέας να έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να αμείβει αυτόν που όντως παράγει έναντι του δημόσιου τομέα που εν τοις πράγμασι αποδεικνύεται ότι δεν παράγει τίποτε.
Υπάρχει μία αγορά εργασίας στην Ελλάδα ανελαστική που αποδιώχνει και ξένες επενδύσεις και ντόπιες από τον τόπο μας. Οφείλουν οι εργαζόμενοι να είναι συνεργάτες με τους εργοδότες και όχι αντίπαλοι, να αρθούν αυτά τα στερεότυπα. Η επιχείρηση είναι μια σφιχτή συγκροτημένη διαδικασία, έχει μια νομοτέλεια, πρέπει λοιπόν εργοδότης – εργαζόμενος να «κουμπώνουν» και οι δύο σ’ ένα κοινό στόχο. Αν δεν συμβαίνει αυτό δεν προκύπτει αποτέλεσμα. Είναι αυτονόητο.
Αυτό δεν συμβαίνει στη χώρα μας γιατί έχει καλλιεργηθεί μια άποψη ότι η επιχείρηση μονίμως χρωστάει κοινωνικά».
Κατσαρίκας: «Δεν θα υπήρχαν εργαζόμενοι αν δεν υπήρχαν εργοδότες. Το αντίστροφο δεν ισχύει απόλυτα γιατί υπάρχουν αυτοαπασχολούμενοι ή οικογενειακές επιχειρήσεις. Αν δεν υπήρχαν οι επιχειρήσεις να παράγουν πλούτο δεν θα υπήρχαν ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Στον ιδιωτικό τομέα έχουν φτάσει οι εργαζόμενοι να πονούν την επιχείρηση που δουλεύουν σαν δική τους. Σέβομαι το δικαίωμα του εργαζόμενου στον συνδικαλισμό. Αλλά ο εργατοπατερισμός με βρίσκει αντίθετο. Πρέπει να τηρούμε αυστηρά τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Πρέπει να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και τήρηση των κανόνων».
Παπαχρήστου: «Μετά την παγκοσμιοποίηση και τις καινούργιες μορφές εργασίας οι εργασιακές σχέσεις έχουν αλλάξει και δεν θα μπορούσα να πω ότι αυτό είναι προς το καλύτερο των εργαζομένων. Αυτή τη στιγμή θα πρέπει οι εργαζόμενοι να είναι συνεργάτες με τους εργοδότες. Διαφορετικά η κατάσταση είναι δύσκολη. Ιδιαίτερα σ’ αυτή τη συγκυρία της οικονομικής κρίσης ξέρουμε ότι αυτός που θα την πληρώσει και την πληρώνει είναι ο εργαζόμενος. Βοηθούνται οι τράπεζες και μέσα απ’ αυτές οι επιχειρήσεις , πρέπει όμως και ο εργαζόμενος να είναι ο αποδέκτης να βοηθηθεί κι αυτός. Υπήρχε πάντα ταξική διαφορά αλλά πιστεύω ότι υπάρχει και πρέπει να υπάρχει προσέγγιση και απ’ τις δυο πλευρές στη βάση του κοινού στόχου που είναι η βιωσιμότητα της επιχείρησης ώστε να έχει δουλειά και ο εργαζόμενος.
Ο εργαζόμενος παράγει τον πλούτο που επωφελούνται όλοι. Και προπαντός να μην υπάρχει παράβαση της εργατικής νομοθεσίας».
Μαριάννα Ξανθοπούλου
marianaxan@yahoo.gr