Η μεγάλη κυρία του Ελληνικού Θεάτρου, η Άννα Συνοδινού, κορυφαία μορφή που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στο θεατρικό και πολιτικό εν μέρει γίγνεσθαι του 20ου αιώνα στη χώρα μας, συνεχίζει να μεταλαμπαδεύει την ερμηνευτική της δεινότητα, συνεχίζει να καταθέτει τη σοφία της, τη γνώση της, την έκφρασή της με την συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά του Κώστα Κουτσομύτη «Ματωμένα Χώματα». Η κα Συνοδινού την οποία συνάντησε το «Ε» μετά του συζύγου της παλαιού πρωταθλητή κ. Μαρινάκη, το Σάββατο 19 Ιουλίου στο Hotel Casino Xanthi όπου πραγματοποιήθηκε από τους συντελεστές της η παρουσίαση της σειράς, αφηγήθηκε στο «Ε» μια ιστορία που για πρώτη φορά – όπως είπε η ίδια – τη λέει και είναι το… νήμα που τη συνδέει με τη Σμύρνη!
Αφηγήθηκε παιδικές της θύμησες που καθόρισαν την μετέπειτα ζωή της και πορεία της που τις κουβαλάει σαν ιστορικό χρέος απέναντι στην καταστροφή της Σμύρνης, σαν ιερή κιβωτό!
«Μπορεί να μην γεννήθηκες εκεί αλλά έχεις λάδι Σμυρναίικο»
Άννα Συνοδινού: «Είναι εξαιρετική τιμή για μια ηθοποιό σαν εμένα να έχω γνωρίσει την μεγαλειώδη ιστορία της πατρίδας μας μέσα από τους μεγάλους ποιητές και ιστορικούς. Έτσι έχω συναίσθηση της σοβαρότητας αυτής της πλευράς του πολιτισμού μας και προσπαθώ καθώς περνούν τα χρόνια να λέω λιγότερα λόγια και να συγκεντρώνομαι περισσότερο στην έκφραση την ώρα που μου εμπιστεύονται οι σκηνοθέτες, να υποδύομαι διάφορες ηρωίδες που έχουν σχέση με την μεγαλειώδη αυτή ιστορία από τα πολύ αρχαία χρόνια. Την Μικρασιατική καταστροφή τη γνωρίζω μέσα από ένα εξαιρετικά χριστιανικό βίωμα , με την ευλογία της βάπτισης! Με βάπτισε ένας από τους μεγαλύτερους Σμυρνιούς ποιητές, ο Αλέξανδρος Φωτιάδης ποιητής και συγγραφέας»
Η Άννα της Σμύρνης
Και η κα Συνοδινού με τον μοναδικό τρόπο και με περισσή συγκνίνηση αφηγείται απλά, γλυκά, την ιστορία…
«…είχε έρθει ο Αλέξανδρος Φωτιάδης στο Λουτράκι όπου ο πατέρας μου είχε ένα ξενοδοχείο και καθόταν η μάνα μου στα σκαλοπάτια του ξενοδοχείου και είχε μια κούνια μ’ ένα μωρό.
« – Τι είναι αυτό το παιδάκι;», ρωτάει τη μάνα μου
«Κοριτσάκι», του απαντά εκείνη
– «Πως το λένε;»
– « Δεν το’ χουμε βαπτίσει ακόμα»
Κα τότε εκείνος της λέει: «Θα μου κάνετε μια χάρη;»
– « Θέλω να το βαπτίσω εγώ και θέλω να το ονομάσω Άννα»
Χάρηκε η μάνα μου γιατί Άννα λένε την μάνα της Παναγίας. Το ρώτησε όμως – «Γιατί;». Και τότε εκείνος της είπε: Ακούστε εμείς είχαμε μια κόρη και όταν έγινε η τραγωδία του διωγμού των Ελλήνων από τους βαρβάρους το κοριτσάκι το πήρανε…κάνανε ότι του κάνανε, το σκοτώσανε μπροστά μου και το πέταξαν σ’ έναν τενεκέ. Εμείς δίνουμε την ευλογία στο κοριτσάκι σας με τ’ όνομα αυτό που το βαφτίζουμε να κάνει ότι ο Θεός είχε ευλογήσει το δικό μας και δεν μπόρεσε να το κάνει. Έκλαιγε η μάνα μου….Ο νονός μου κάποτε λοιπόν μου είπε: «Μπορεί να μην γεννήθηκες εκεί αλλά έχεις λάδι Σμυρναίικο»
Αυτή η φράση είναι καθαρώς της ελληνικής αντίληψης για τη σχέση που έχει με το ιερό που το συνδέει το Λάδι του Χριστού, της Βάπτισης, ο καθαρόαιμος χριστιανός έλληνας
Από τότε κουβαλάω αυτή την « τρέλα». Μεγάλωσα και ακόμα μιλάω γι’ αυτά με ενθουσιασμό, μπορώ να γίνομαι πολύ παιδί, να συγκινούμαι, να θυμώνω…αλλά
κράτησα όλη μου την καθαρή παραγωγική δύναμη για να την προσθέτω στων ηρωίδων μου τα μάτια και να ζωγραφίζω με τη φωνή τη δική τους όσα αξιώνομαι να μιλήσω μέσα από τα κείμενα των ποιητών».
Η κα Συνοδινού με μια νεανική ζέση στα μάτια συνεχίζει να μιλά για τον ελληνικό πολιτισμό: « Μου έκαμαν πολλές προτάσεις να συμμετέχω σε ξένες παραγωγές. Είπα τίποτε δεν είναι μεγαλύτερο απ’ αυτά που έχουν γράψει οι Έλληνες συγγραφείς με τη παγκόσμια αντίληψη που έχουν για το δίκιο, την αλήθεια και το μεγαλείο της ζωής και της ιστορίας. Αυτή είναι η δύναμη του ελληνικού ποιητικού λόγου που μεταδίδουν οι χαρακτήρες. Δεν έκαναν ούτε μισό λάθος οι έλληνες ποιητές. Αυτό είναι το μεγάλο δώρο της φυλής μας προς την ανθρωπότητα. Εμφανίστηκα και στο Παρίσι και στην τότε Γιουγκοσλαβία και στη Μόσχα.»
«Για τον Έλληνα το βάρος είναι πολύ βαρύ»!
Για το σημερινό πολιτικό γίγνεσθαι έχει να πει: «Το σήμερα κυλάει ακόμα και μπορεί να τροποποιηθεί. Η πολιτική είναι μέσα στην ελληνική ιστορία, μέσα στο ελληνικό θέατρο, στην ελληνική τραγωδία και την τακτοποιούν οι ποιητές καθώς πρέπει Άρα πρέπει ν’ ακούμε τι λένε αυτοί για την διαχείριση των πολιτικών συμφερόντων ενός λαού που καταρχήν πρέπει να είναι δεσμευμένος με την πατρίδα του, τη θρησκεία, τον τόπο του, τα συμφέροντα του. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι της εποχής. Αυτά θα κριθούν όχι από μας που τα δημιουργούμε αλλά από τις επόμενες γενιές.
Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα ή όχι από τα προηγούμενα. Σήμερα υπάρχει μια διαφοροποίηση αντίληψης κα σ’ αυτό επενεργεί η ευρωπαϊκή μας συμμετοχή σε πολλά πράγματα και δεδομένα που πρέπει να τα σεβαστείς. Με αυτά τα δεδομένα πρέπει να λειτουργήσεις. Δεν είναι εκείνα τα πατριωτικά που κάναμε παλιά αλλά παράλληλα μπορείς να έχεις μια παρουσία, μια οντότητα εθνικής υποστάσεως η οποία είναι τελείως διαφορετική για τον Έλληνα από ότι για τον Γάλλο ή τον Γερμανό. Κάθε ένας έχει ένα ιστορικό βάρος. Για τον Έλληνα το βάρος είναι πολύ βαρύ»!
Μαριάννα
Ξανθοπούλου
