Από τις μέχρι σήμερα δημοσκοπήσεις προκύπτει:
Η επόμενη Βουλή θα είναι πεντακομματική.
Η διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων θα είναι πιθανότατα πολύ μικρή (ενδεχομένως κάτω των 2 μονάδων).
Τα τρία μικρότερα κόμματα και όσα θα μείνουν εκτός Βουλής θα ξεπεράσουν μάλλον το 18% (Κατά προσέγγιση 6,5% το ΚΚΕ, 4,5% ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., 5% ο ΛΑΟΣ και 1,5-2,5% τα υπόλοιπα σχήματα).
Συνεπώς η πιθανότητα να εκλεγεί με τον παρόντα εκλογικό νόμο ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση από ένα κόμμα που θα συγκεντρώσει το 40-42% των ψήφων και θα διαθέτει την οριακή πλειοψηφία 150 εδρών διαφαίνεται πολύ χλωμή.
Ήδη από τώρα τα δύο κόμματα που μονοπωλούν εναλλάξ την εξουσία από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν, με εξαίρεση την μικρή περίοδο της διακυβέρνησης από τη ΝΔ-Ενιαίο Συνασπισμό (συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ), αλληθωρίζουν προς τα αριστερά του το ένα και προς τα δεξιά του το άλλο.
Επειδή το γερμανικό ενδεχόμενο, να κατακυριευτούν μετά τις εκλογές τα δύο κόμματα εξουσίας, από μεγάλο αμοιβαίο έρωτα θεωρείται εξωπραγματικό ακόμη για τους πολιτικούς της Ελλαδίτσας μας, δε χρειάζεται να πούμε ποιο κόμμα προσβλέπει σε ποιο για κυβερνητική συνεργασία.
Το ΚΚΕ εξάλλου, σύμφωνα με τις διαπιστώσεις έγκυρων αναλυτών, αποτελεί σήμερα «ένα κόμμα καταγγελιών και στείρου αρνητισμού, που αδυνατεί να συμβαδίσει με τις εξελίξεις». Πολλοί υποστηρίζουν, ότι αναλώνεται μόνο στην προσπάθεια να περιχαρακώσει τους ψηφοφόρους του και να αποκρούσει την επιχειρούμενη ενοποίηση της αριστεράς υπό το σχήμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχει και αυτή η εκδοχή, αλλά στην πολιτική πολλά πράγματα είναι θέμα συγκυριών και συσχετισμών.
Διότι η μέχρι τώρα ενασχόλησή μου με τα κοινά, με έχει διδάξει, ότι στην πολιτική «όσα δεν τα φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η ώρα». Συνεχίζω αθεράπευτα να επιμένω, ότι η συνεργασία για τα κόμματα της αριστεράς, σε συνθήκες εντεινόμενης επίθεσης του καπιταλιστικού νεοφιλελευθερισμού στα δικαιώματα των εργαζομένων και στις δημοκρατικές κατακτήσεις της κοινωνίας, αποτελεί μονόδρομο και ότι είναι καιρός ορισμένοι να «βάλουν νερό στο κρασί τους», εάν θέλουν να έχουν ουσιαστική παρεμβατική πολιτική στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Συνεπώς, ας μου επιτραπεί να διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις, ως προς την φαινομενική αδυναμία του ΚΚΕ να κάνει στροφή σε θέματα συνεργασιών και να παρέμβει ενεργά στα πολιτικά δρώμενα. Η ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος άλλα διδάσκει (βλ. ενέργειες σφυρηλάτησης του αντιδικτατορικού αγώνα ακόμη και με την αποδοχή της συμμετοχής του βασιλιά πολύ πριν την πτώση της Χούντας, εγχείρημα κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ στα τέλη της δεκαετίας του 1980, συνέπεια στη συνεργασία με τη Λιάνα Κανέλλη, επιμονή στο θέμα της λειτουργίας του ΠΑΜΕ κ.ά.).
Μπορεί σήμερα το κομμουνιστικό κίνημα να περνάει περίοδο περισυλλογής για τα λάθη του παρελθόντος και να μη διαθέτει ηγέτες με το κύρος του Χαρίλαου Φλωράκη που θα μπορούσαν να φέρουν τα πάνω κάτω στην πολιτική σκηνή της χώρας, αλλά στην πολιτική ποτέ μη λες ποτέ δε θα γίνει αυτό ή εκείνο. Συνοδεύοντας κάποτε στο Αν. Βερολίνο τον αντιστασιακό δικηγόρο Σταύρο Κανελλόπουλο, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μια κατ’ ιδίαν συζήτηση με μια ομάδα αξιωματούχων της στρατιωτικής και διπλωματικής δύναμης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης στην διεθνώς αναγνωρισμένη πλέον DDR. Παραβρίσκονταν ο τότε Γ. Γραμματέας της Νεολαίας και μετέπειτα πρωθυπουργός κατάργησης του Τείχους Έγκον Γκρεντς και ο σημερινός πρωθυπουργός της Ρωσίας και στέλεχος της KGB Βλαντιμήρ Πούτιν. Είναι σαφές, ότι όσα τότε διαβεβαιώνανε οι παραβρισκόμενοι, δεν είχαν καμία σχέση με την επικείμενη εξέλιξη και τον ρόλο που θα παίζανε οι ίδιοι στην πολιτική ιστορία.
Κλείνοντας την παρένθεση, ας λάβουμε ως δεδομένο το συμπέρασμα των πολιτικών αναλυτών, ότι αυτή τη φορά το ΚΚΕ δεν θα κάνει την έκπληξη, διότι συνεχίζει να διακατέχεται από τη λογική της απόκρουσης της πρότασης συνεργασίας του ΣΥΝ, προβάλλοντας (υπαρκτά ή αναιτιολόγητα) φοβικά σύνδρομα. Διότι «έχει κολλήσει σε μια υπερεπαναστατική, αλλά κατά βάση υποτονική και ανώδυνη για το σύστημα κριτική και διαμαρτυρία, που δεν φέρνει άμεσα αποτελέσματα απόκρουσης των επί μέρους προβλημάτων και δεν οδηγεί σε προτάσεις διεξόδου του λαϊκού κινήματος από την κρίση στην οποία οδεύει ο παγκοσμιοποιημένος μονοπωλιακός καπιταλισμός» (βλ. σχετική συνέντευξή μου στην εφημερίδα ΑΓΩΝΑΣ, 14/4/2007).
Απομένει επομένως να ανιχνεύσουμε τις διαθέσεις του ΛΑΟΣ, να επανακάμψει στις αγκάλες του κόμματος στο οποίο γαλουχήθηκε ο αρχηγός του και την περίπτωση που δυνάμεις μέσα στον ΣΥΝ θα επέλεγαν να ακολουθήσουν το δρόμο που χάραξαν προηγούμενα ηγετικά στελέχη του τύπου Ανδρουλάκη, Δαμανάκη, Μπίστη και Σία.
Για το πρώτο ομολογώ ότι δεν είμαι ο ειδικός να εκφέρω άποψη. Από όσα γνωρίζω, η ιστορία της δεξιάς στη χώρα μας και παγκοσμίως βρίθει από περιπτώσεις στελεχών της που «πούλησαν και την ψυχή τους», για να αναδειχθούν και να επωφεληθούν προσωπικά. Οι πληροφορίες που έχω από τις συμπτωματικές γνωριμίες μου με στελέχη του τοπικού ΛΑΟΣ δεν βελτιώνει αυτή την εικόνα. Αποτελεί βέβαια ένα άλλο θέμα, εάν η ΝΔ θα ρισκάρει την απεμπόληση των μεσοστρωμάτων, που την κάνουν να δηλώνει –προφανώς χωρίς μεγάλη υποκρισία- ότι εκφράζει και αυτή, όπως το ΠΑΣΟΚ, ένα τμήμα του κεντρώου χώρου. Είναι μάλιστα γνωστό, ότι ακριβώς αυτό το τμήμα του αμφιταλαντευόμενου εκλογικού σώματος αποτελεί την κρίσιμη μάζα που παρέχει πότε στο ένα και πότε στο άλλο κόμμα εξουσίας τη δυνατότητα να κυβερνούν, ελέω του άδικου εκλογικού συστήματος της ενισχυμένης αναλογικής. Το οποίο άλλωστε κόβουν και ράβουν κατά το δοκούν στα μέτρα τους.
Για την αριστερά, όμως, τα πράγματα είναι πιο σαφή: Το διαρκές συνέδριο του ΣΥΝ αποφάνθηκε με μεγάλη πλειοψηφία, ότι ο επανακαθορισμός και η αναζωογόνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποτελεί όχι μόνο ένα μέσο για την υπέρβαση του 3%, ως ορίου εισαγωγής στη Βουλή, αλλά μια πάγια στόχευση μακροπρόθεσμης χάραξης πολιτικής, για τη δημιουργία της μεγάλης Αριστεράς. Του τρίτου πόλου της ελληνικής πολιτικής σκακιέρας, στη βάση των συμφερόντων και αντιθέσεων των τάξεων και στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Προσωπικά δεν αποκλείω την άμεση προεκλογική συνεργασία ή ακόμη και την αμφίπλευρη διεύρυνση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με αποστασιοποιημένα στελέχη του ΚΚΕ και με δυνάμει&
