Τα κινητικά προβλήματα δεν έκαμψαν τη δύναμη της θέλησης του Βλαδίμηρου Μιχαηλίδη
Ο ξανθιώτης απόφοιτος της Αρχιτεκτονικής ορκίζεται αύριο στην τελετή ορκωμοσίας της Πολυτεχνικής του ΔΠΘ
Ο Βλαδίμηρος Μιχαηλίδης από την Ξάνθη παίρνει μέρος στην αυριανή τελετή ορκωμοσίας της Πολυτεχνικής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης ως απόφοιτος της Αρχιτεκτονικής σχολής. Τόσο ο ίδιος, όσο και η οικογένειά του είναι πανευτυχείς γι’ αυτό.
Αρχιτεκτονική: μια σχολή για δημιουργία και ομαδικότητα
Εισήχθη στην Αρχιτεκτονική σχολή της Ξάνθης το 2006 και δεν μετάνιωσε ούτε μία στιγμή γι’ αυτή του την επιλογή. Αντιθέτως, ανακάλυψε την γοητευτική σύνδεση της τέχνης με τη μηχανική και τις ατέλειωτες δυνατότητες δημιουργίας που δίνονται σε έναν αρχιτέκτονα όσον αφορά το αστικό περιβάλλον, την αξιοποίηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και τους όρους δόμησης, όπου προέχει ο σεβασμός στη φύση, τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
«Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελα να γυρίσει ο χρόνος πίσω και να ξεκινούσα τη σχολή από την αρχή», λέει ο Βλαδίμηρος δύο μέρες πριν την ορκωμοσία του. Παραδέχεται ότι πρόκειται για μία κουραστική και απαιτητική σχολή, που όμως διαθέτει ένα τέτοιο πρόγραμμα σπουδών που ενισχύει το πνεύμα συνεργασίας και την ομαδικότητα με τις δεκάδες εργασίες. «Τύχαινε να ξενυχτάμε όλοι μαζί στη σχολή για να προλάβουμε τις εργασίες», σημειώνει, αναφερόμενος στις ιδιαιτερότητες της σχολής. Κοιτώντας πίσω την εμπειρία των φοιτητικών χρόνων, ο Βλαδίμηρος Μιχαηλίδης δεν έχει καμία αμφιβολία για το επίπεδο σπουδών στη σχολή του. «Πράγματι η σχολή μας χρειάζεται υποδομές και παρουσιάζει ελλείψεις, ιδίως σε διδακτικό προσωπικό, αλλά εγώ την κατατάσσω ισάξια με το Εθνικό Μετσόβιο Πανεπιστήμιο», προσθέτει. Όσον αφορά στο θέμα της διπλωματικής εργασίας, ο Βλαδίμηρος επέλεξε να φτιάξει ένα ενεργειακό γηροκομείο με βιοκλιματικές παραμέτρους. «Με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι χώροι που αξιοποιούνται από πολλά άτομα. Θέλω ο κόσμος να χαίρεται τα κτίρια», εξηγεί ο ίδιος, αναφέροντας ότι έμαθε για το έργο της κατασκευής του Γηροκομείου της Μητρόπολης, λίγες μόλις ημέρες αφότου επέλεξε το θέμα της διπλωματικής. Για το μέλλον του σκέφτεται ως ιδανική για τις συνθήκες δυνατότητα, τη συνεργασία με κάποιο μελετητικό γραφείο. Για την ώρα όμως, θέλει για λίγο να ξεκουραστεί και παρόλο που είναι συνειδητοποιημένος για την κατάστασης που επικρατεί, με όλες τις κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, παραμένει αισιόδοξος.
Πολυτεχνική: Σχολή προσβάσιμη και φιλική για ΑμΕΑ
Η ζωή του Βλαδίμηρου είναι συνδεδεμένη με το αναπηρικό του καροτσάκι. Ωστόσο, ο τρόπος που ο ίδιος συμπεριφέρεται και ενεργεί, κάνει τους άλλους να μη το βλέπουν. Αυτό το έχει εισπράξει και ο ίδιος, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την κοινωνικοποίησή του στη σχολή, όπου στη συναναστροφή του με συμφοιτητές και καθηγητές δε στάθηκαν εμπόδιο τα κινητικά του προβλήματα. «Έκανα πάρα πολλές γνωριμίες στη σχολή. Άλλωστε, στην αρχιτεκτονική, λόγω των εργασιών και της αναγκαστικής συνεργασίας και ο πιο εσωστρεφής κοινωνικοποιείται. Εγώ βέβαια δεν είμαι καθόλου εσωστρεφής. Αλλά και οι άνθρωποι που γνώρισα ποτέ δε μου συμπεριφέρθηκαν σα να έβλεπαν το καρότσι και όχι εμένα», σημειώνει ο ίδιος με χαμόγελο.
Όσον αφορά την προσβασιμότητα στους χώρους του πανεπιστημίου, ο Βλαδίμηρος αναφέρει ότι στη Βιβλιοθήκη, όπου «φιλοξενείται» η αρχιτεκτονική σχολή η πρόσβαση είναι εύκολη σε όλους τους χώρους. Αντίθετα, αντιμετώπισε προβλήματα στη μετακίνησή του σε χώρους των ΠΡΟΚΑΤ στην πόλη, αλλά παραδέχεται ότι και εκεί έγιναν βελτιώσεις και πλέον το 80%-90% των κτιρίων είναι προσβάσιμο για τα ΑμΕΑ. Βελτιωμένη κρίνει ο ίδιος την κατάσταση και αναφορικά με την προσβασιμότητα στην πόλη. «Παλιά μόνο η 28ης Οκτωβρίου ήταν προσβάσιμη, τώρα όλες σχεδόν οι υπηρεσίες είναι κατάλληλα διαμορφωμένες, πλην του δημαρχείου βέβαια, ενώ και στην πόλη η μετακίνηση στους δρόμους είναι ευκολότερη, όταν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια δεν κλείνουν τις ράμπες», συμπληρώνει, ενώ δεν παραλείπει να δώσει έμφαση στην αγάπη του για την Ξάνθη. Μπορεί να ήρθε μόλις το 1995 από τη Γεωργία, όμως νιώθει τυχερός που έζησε και σπούδασε σε μια πόλη που θεωρεί όμορφη και με… αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.
Ωστόσο, για τον ίδιο καταλυτικότερη όλων, προκειμένου να τολμήσει, να προσπαθήσει και να κάνει πράξη τα όνειρά του, ήταν η ύπαρξη του αυτοκινήτου του συλλόγου ατόμων με κινητικά προβλήματα που του έδωσε τη δυνατότητα μετακίνησης στη σχολή. «Αν δεν υπήρχε το αυτοκίνητο, δεν θα κατάφερνα να σπουδάσω», αναφέρει ο Βλαδίμηρος, που συμπληρώνει ότι στα συνεχή προβλήματα με την πρόσληψη οδηγού οι γονείς του αναγκάζονται να τον μετακινούν, χωρίς όμως να διαθέτουν το κατάλληλο όχημα για τη μεταφορά του ίδιου και της κατά ένα χρόνο μικρότερης αδερφής του της Μαρίνας, που επίσης είναι ΑμΕΑ.
Παρόλα αυτά, η αισιοδοξία είναι κάτι κοινό στην οικογένεια. Αυτό το περιβάλλον, αλλά και η δημιουργική και «άκαμπτη» φύση του Βλαδίμηρου, τον έκαναν να μη το βάλει κάτω και να ακολουθήσει το όνειρό του, χωρίς να μεμψιμοιρεί για τις ελλείψεις και τις πλημμέλειες του κράτους και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Οι ανησυχίες του για το μέλλον είναι οι ίδιες με όλους τους συμφοιτητές του που θα αποφοιτήσουν μαζί αύριο το πρωί. Η δύναμη της θέλησης όμως που επέδειξε, τον κάνει να ξεχωρίζει μ’ ένα γλυκό και ενθαρρυντικό τρόπο.
Ελένη Διαφωνίδου
ediafonidou@empros.gr
