Η ηθική και η πολιτική, στην συνείδηση των πολλών , συνήθως δεν συνυπάρχουν. Η καθημερινότητα μας έχει τους κανόνες της (όχι πάντοτε σεβαστούς από όλους-πάντως μας επιτρέπουν σε ένα βαθμό να επιβιώνουμε) και η πολιτική-φαίνεται-πως έχει τους δικούς της, όχι απαραίτητα τους ίδιους. Δυστυχώς αυτοί οι δεύτεροι έχουν διαβρώσει και ένα κομμάτι του κόσμου, έτσι που να αποδέχεται ή έστω να ανέχεται πράξεις και παραλείψεις πολιτικών προσώπων, που σε προσωπικό ή οικογενειακό επίπεδο θα τις αντιμετώπιζε διαφορετικά. Πολλές φορές εξάλλου οι κοινωνίες (προτεσταντικές αλλού ή καθολικές-εννοώ μέσα σε ένα διαφορετικό περιβάλλον κανόνων διαμορφωμένες) φέρονται και αντιδρούν διαφορετικά, από την «καθ ημάς» ανατολική , την ράθυμη μέχρι προχθές και αναστατωμένη τώρα και μπουρδουκλώμενη μέσα στο θυμό και την αγανάκτηση της.
Οι πολιτικές ανακατατάξεις των τελευταίων μηνών, έδειξαν αυτό ακριβώς. Τα κόμματα σαν αμοιβάδες διαχωρίζονται και ενώνονται ξανά κάτω από την αδήριτη ανάγκη της επιβίωσης των προσώπων, κυρίως, που τα αποτελούν. Είχε παιχθεί και παλιότερα αυτό το έργο, αλλά είχε υπόθεση τότε, σενάριο, έδινε εξηγήσεις, είχε μια αφηγηματική συνέπεια. Τώρα-συγχωρέστε με, οι θεράποντες τους είδους θα το ξέρουν καλύτερα-θυμίζουν πορνοταινίες. Χωρίς σενάριο, ούτε αφήγηση, οδηγούν κατ’ ευθείαν στην γενετήσια πράξη, προς τερψιν, βεβαίως, του φιλοθεάμονος κοινού, μόνο που στην περίπτωση μας τέτοιο δεν υπάρχει πλέον. Η μάλλον υπάρχει, αλλά δεν είναι και τόσο …φιλοθεάμον. Η το…θέαμα δεν είναι τόσο..διεγερτικό, οι πρωταγωνιστές φθαρμένοι, γερασμένοι, τους ξέρουν τους ρόλους τους, αλλά ένα είδος μανιερισμού τους μετατρέπει σε βαρετούς και αφόρητους. Οι αποκολλήσεις και οι συγκολλήσεις είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Ενώ κάποτε ακόμη και η θέα της …γάμπας μιας γυναίκας ήταν εξαιρετικό θέαμα, σήμερα -που η αισθητική και η ηθική του μαρκαδόρου δεν ισχύει πλέον-δεν συγκινείται ούτε και ο γιδοβοσκός με τα «μύγδαλα».
Αλλοίμονο όμως αυτά συμβαίνουν πλέον και στις καλύτερες οικογένειες, της πέραν πάσης υποψίας, αυτές που μέχρι τώρα πάνω σε ιδεολογικά , ου μην και ηθικά, σεντόνια, άπλωναν τις πραμμάτειες τους, ανοιχτά και με παρρησία τα παρουσίαζαν στους φίλους τους, οι οποίοι θεωρούσαν ότι το καθαρό μέτωπο είναι ο υπέρτατος νόμος. Οι τελευταίες πράξεις αυτού του δράματος(?) ή κωμωδίας, δεν συντελούν στην ανατροπή αυτής της αίσθησης και οι «δημοκρατίες» και τα κόμματα των μελών» αντηχούν λίγο σαν κακόηχες και έξω από τους κανόνες της αρμονίας «μελωδίες», που περισσότερο ανήκουν στην χαώδη ατμόσφαιρα που ζούμε και όχι στην προσπάθεια μιας αντικατάστασης της από «συνεπή» μουσική- ψελλισμάτων έστω-σαν εισαγωγή μιας μεγαλύτερης ευχάριστης και ελπιδοφόρας, κυρίως, μουσικής φράσης, που μπορεί να εξελιχθεί σε μια ολοκληρωμένη συμφωνία.
Ο ρεαλισμός υπερτερεί δυστυχώς, αλλά ο ρεαλισμός στην τέχνη και στην φιλοσοφία, κατέγραψε και ερμήνευσε συνήθως δύσκολες καταστάσεις και προσπαθούσε να οργανωθεί σε κανόνες τακτικής και να βγάλει όσο ξύγκι γίνεται από την οποιαδήποτε μύγα. Αλλά στην «καθ ημάς» αριστερά-για αυτήν γίνεται κυρίως λόγος εδώ-είναι δύσκολα αυτά τα «παιχνίδια», δεν τους ξέρει αυτούς τους ρόλους, ούτε καν από οντισιόν δεν έχει περάσει και η αμηχανία της είναι έκδηλη.
Ο καθείς και τα όπλα του λοιπόν, ο καθείς και η ευαισθησία του. Δυστυχώς για τις ευαισθησίες δεν ισχύει, ότι ισχύει για τις απόψεις και τους….κώλους. Ο καθένας δεν έχει από… μία.
Σόλων Σαρακενίδης
