Ρε τι με νοιάζει εμένα τι θα γίνει, ας είχαν και οι άλλοι την ευφυΐα να κάνουν την δουλειά πού έκανα εγώ. Διότι εγώ δεν ήμην κάποιος τυχαίος διανοούμενος αλλά μία φυσιογνωμία που θα μεταλαμπαδεύει από γενιά σε γενιά την ιδέα του χαμηλού κόστους σε συνδυασμό με τα μεγάλα κέρδη.
Ναι, υπήρξα λαμπρό μέλος της επιχείρησης των τηλεπικοινωνιών φέρνοντας κοντά την Κομοτηνή με το Ταίναρο και το Καστελόριζο με την Ηγουμενίτσα. Ναι μεν εργαζόμουνα ένα ολόκληρο οκτάωρο επί πέντε συναπτές ημέρες εβδομαδιαίως αλλά ως έξυπνος ανήρ εισέπραττα δεκατέσσερις μισθούς ετησίως με εργασία έντεκα μηνών. Θα μπορούσα βέβαια να είχα επιλέξει το λειτούργημα του εκπαιδευτικού με επτάμηνη απασχόληση, ε, ανθρώπινα τα λάθη.
Τα ασφάλιστρα ουδέποτε με απησχόλησαν διότι οι είλωτες φορολογούμενοι τα κατέβαλαν ανελειπώς δια λογαριασμόν μου εκάστην πρώτην του μηνός και έτσι απέφευγα τον κάματον του άγχους και τα καρδιαγγειακά νοσήματα. Τοσούτον αετός υπήρξα εις τας σκέψεις μου με το απόλυτον της επιτυχίας να καταλογίζεται εις εμέ προσωπικώς και μόνον εις εμέ. Έτσι απέφυγα δια βίου την ενασχόληση με τις οχληρές πληρωμές που τόσο ταλαιπωρούν τους πληβείους και κουφιοκεφαλάκηδες ελεύθερους επαγγελματίες. Ου να μου χαθούν από κεί, κατώτερος κόσμος!
Εγώ περνούσα καλά, τι καλά δηλαδή, πάνκαλα, σαν Πάγκαλος με όλη του την οικογένεια. Το μόνο οικονομικό μου μέλημα ήταν ο έλεγχος του ταμιευτηρίου και το πλατύ χαμόγελό μου μόλις αντίκριζα το συνεχώς ογκούμενο ποσόν μου. Από επιτυχία σε ευτυχία με οδηγούσε το ποσό κάθε μήνα αφού και τα ραδιόφωνα εξέχεαν στους αιθέρες καθημερινά τους διθυράμβους περί της εργατικότητάς μου και την ανάγκη περισσοτέρων αυξήσεων στους μισθούς και τις συντάξεις των περί το δημόσιον τυρβαζόντων αξίων τέκνων της μητρός αυτών. Εξοχικό πήραμε, ένα αξιοπρεπές σκάφος αποκτήσαμε και μια γκομενίτσα στην καβάτζα την είχαμε καλού κακού, αλλά μάλλον καλού, άνευ κακού, όπως απεδείχθη.
Στη δουλειά σκυλιά, σκυλιά μαύρα σου λέω, όση ώρα βρισκόμασταν στην υπηρεσία και δεν μας είχαν στείλει κάπου εκτός έδρας μετά τα δέκα χιλιόμετρα για να μπαζώνουμε και το κάτι τις παραπάνω. Στο σπίτι φίλου μου κάναμε έντεκα χρόνια να του βάλουμε τηλέφωνο, αλλά εμείς εργαζόμασταν πυρετωδώς και γι αυτό συχνά σηκώναμε πυρετό με αποτέλεσμα να καταφεύγουμε πολλάκις σε αναρρωτικές άδειες με συνταγές για γυαλιά ηλίου και αντιρυτιδικές κρέμες. Όλα κατ’ ευχήν πήγαιναν, όλα δεξιά, με την βοήθεια της Αγίας Αναστασίας της φαρμακολήτρας και της αριστεράς.
Οι κυβερνήσεις βλέποντας πόσο μας είχε ανοίξει η όρεξη και πόσο φαγανοί ήμασταν δυνάμωσαν και την ισχύ της Ελληνικής εφευρετικότητας με την κωδική ονομασία ‘’εφ άπαξ’’. Από τα σαράντα πέντε. Κάποια στιγμή τα λεφτά μας τελείωσαν παρά την φερέγγυα διαβεβαίωση του Παπανδρέου ότι λεφτά υπάρχουν. Τότε άρχισε κάπως η ανησυχία, και για τούτο η Κυβέρνηση εστράφη και πάλι προς την μοναδική δεξαμενήν της δυνάμεως, εστράφη και πάλιν προς τον φίλον και σύμμαχον άξονα. Παλιά ήμασταν εχθροί, τώρα με τα πρώτα δανεικά αναγνωρίστηκαν τα βαθύτατα από αιώνων φιλικά αισθήματα. Ζήτω η Deutsche Bank.
Οι Γερμανοί όμως είχαν ένα κακό, ήθελαν τα λεφτά τους πίσω. Ε, αυτό δεν τρώγονταν πια με τίποτα, λες κι ήταν κακομαγειρεμένο, αυγοκομμένο χοιρινό με σέλινο. Αχώνευτο σου λέω. Εκεί, τους σιχάθηκα τους Γερμανούς. Τώρα ψιθυρίζεται πως τα παιδιά μου θα μείνουν άνεργα, δεν πρόκειται να σταδιοδρομήσουν, να παντρευτούν, να κάνουν οικογένεια, κάποιο επάγγελμα, κι εγώ δεν φταίω σε τίποτα, απλώς παντελόνιαζα τον χυμώδη μισθό μου και το γιγαντώδες εφ άπαξ μου, μια αθώα λευκή πεταλουδίτσα σε καταπράσινο λιβάδι. Α, το θυμήθηκα, επειδή ήμασταν πολλοί στο τμήμα μου, πήγαινα στην αεριώδη δουλειά μου δύο φορές την εβδομάδα, τις υπόλοιπες χτύπαγε ένας συνάδελφος την καρτέλα. Ομολογώ πως υπήρχε ένα βαθύ, συγκινητικό αίσθημα αλληλεγγύης.
Είμαι πλέον βέβαιος περί της βαναυσότητος των Γερμανών αλλά και των Γάλλων και των Ολλανδών. Γι αυτό δεν έχω λόγο πια να ζω. Αποθανόντος εμού, γαία πυρί μιχθήτω.
Δηλαδή, στάχτη και κουρνιαχτός για τα παιδιά μου. Τόση υπευθυνότης.
Φοίβος Ιωσήφ
