Α. Η προσφάτως αναληφθείσα υποχρέωση από την Χώρα για ιδιωτικοποίηση περιουσιακών στοιχείων δεν έχει διευκρινίσει ένα μικρό μεν, πλην σοβαρό ζήτημα, για να μην το χαρακτηρίσουμε ως το σοβαρότερο : τις εγγυήσεις καταβολής των δόσεων ή της πλήρους απoπληρωμής του τιμήματος για έκαστη συναλλαγή την δήλη ημέρα κατά την συμφωνία.
Β. Η ιδιωτικοποίηση τοις μετρητοίς είναι ο στόχος και το πνεύμα του Κυβερνητικού Προγράμματος, πλην όμως η κατακύρωση σε όποιον ενδιαφερόμενο του εκποιούμενου στοιχείου πρέπει να συνοδεύεται από την εγγύηση τρίτου για την ακριβόχρονη καταβολή έκαστης δόσης ή για την πλήρη εξόφληση του τιμήματος. Ο εγγυούμενος τρίτος μπορεί να είναι το Δημόσιο του Κράτους προέλευσης ή καταγωγής του ή τραπεζικό ή πιστωτικό ίδρυμα, για να είναι ευχερείς οι ενδοτραπεζικοί ταμειακοί συμψηφισμοί. Στις αντίστοιχες συμφωνίες δεν αρκούν οι ρήτρες διαλυτικών ή αναβλητικών αιρέσεων ή δυνατότητα αναστροφή της πώλησης ή αναζήτησης αποζημιώσεων : δεν είναι αυτό το ζητούμενο για το Δημόσιο. Απεναντίας η απαίτηση για την αναζήτηση τρίτου εγγυητή θα διευκολύνει την Πολιτεία και από τον κόπο να πληροφορείται περί του ποιού του κατά περίπτωση αντισυμβαλλομένου της, εφ’ όσον θα έχει απέναντί της τον ευχερέστερα ελέγξιμο φερέγγυο εγγυητή.
Γ. Το όφελος του Δημοσίου από την πρόταση είναι προφανές από την εξασφάλιση των περιουσιακών στοιχείων του επ’ ωφελεία της Κοινωνίας.
