Ήταν 24 Ιουλίου του 1974.
Έρχεται από το Παρίσι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως μεσίας τότε, μετά την κατάρρευση των πραξικοπηματιών και υπό το βάρος της προδοσίας της Κύπρου και της τουρκικής εισβολής…
Τότε, σ’ αυτό το πολιτικό πλαίσιο για την υποδοχή της μεταπολίτευσης, τα ρεπορτάζ της εποχής έλεγαν και έγραφαν:
“Η μεγαλύτερη συγγέντρωσις λαού από την εποχή της απελευθερώσεως – όπως την χαρακτήρισαν ξένοι δημοσιογράφοι – πραγματοποιήθηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, όταν εγνώσθη ότι επιστρέφει στην Ελλάδα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Ο κόσμος, με συντριπτική πλειοψηφία τους νέους, πλημμύρισε τους δρόμους από την πλατεία Συντάγματος μέχρι το αεροδρόμιο του Ελληνικού”.
Όμως οι συγκεντρώσεις της Παρασκευής 28/2/25 για το έγκλημα των Τεμπών, σε ένα “άλλο” πολιτικό πλαίσιο, ήταν μια καθολική, μια ιστορική κοσμοσυρροή, προσπερνώντας
Τόπο,
Χρώμα,
Ηλικία,
Επάγγελμα,
Περγαμηνές…!!!
Κι όχι μόνο στην Αθήνα, όχι μόνο σε ολόκληρη την Ελλάδα, μα από άκρη σ’ άκρη της γης, όπου υπάρχουν Έλληνες και όχι μόνο…
Παρ’ όλο αυτό το μεγαλείο, η ανάλγητη, η τυφλή, η ανώνυμη με ταυτότητα βία, φρόντισε με μελετημένες προεργασίες και προαναγγελθείσες, να παρεισφρύσει ως αγκάθι ανάμεσα στα γιασεμιά. Ξέχασε όμως αυτό το αγκάθι, πως τα γιασεμιά ευωδιάζουν, δεν πληγώνουν, δεν ματώνουν…
Και η ιστορική κοσμοσυρροή της Παρασκευής με ποια από τις δύο περιόδους προσομοίαζε περισσότερο, αφήνεται στην Ιστορία να το κρίνει.
Ας μη μας διαφεύγει, πως η Ιστορία δεν παίρνει το μέρος του ενός ή του άλλου. Απλά καταγράφει…
