Δικαιοσύνη για την τραγωδία στα Τέμπη δεν έχει να διαχειριστεί, όπως συμβαίνει σε όλες τις μεγάλες υποθέσεις που συγκλονίζουν την κοινή γνώμη και προκαλούν πολιτικές αναταράξεις, μόνο την ανάγκη για αναζήτηση της αλήθειας και απόδοση ευθυνών. Ο ρόλος της για το τραγικό δυστύχημα με τους 57 νεκρούς είναι πολύ πιο σύνθετος και περίπλοκος.
Τα Τέμπη δεν είναι ένα οικονομικό σκάνδαλo, υπαρκτό ή διογκωμένο, όπως τόσα που δίχασαν τα πολιτικά κόμματα τα τελευταία χρόνια και μονοπώλησαν σκληρές πολιτικές αντιπαραθέσεις, ταλανίζοντας το δικαστικό μας σύστημα και εκθέτοντας πολλές φορές τη Δικαιοσύνη στον κίνδυνο πολιτικών εξαρτήσεων.
Τα Τέμπη έχουν νεκρούς, όπως είχαν και το Μάτι και η Μάνδρα, και μάλιστα νέους, που το μόνο που έκαναν ήταν να εμπιστευθούν το σιδηροδρομικό δίκτυο ταξιδεύοντας. Ηταν ανύποπτα θύματα όχι μιας θεομηνίας ή ενός καταστροφικού φυσικού γεγονότος. Η τραγική τους απώλεια καθορίστηκε από εγκληματικές παραλείψεις αρμοδίων για την ασφάλεια του σιδηροδρόμου, φθάνοντας εκεί που η Δικαιοσύνη θα κρίνει ενώ η Βουλή θα αποφανθεί σε ό,τι αφορά τα πολιτικά πρόσωπα.
Από εκεί και πέρα, μόνον η Δικαιοσύνη μπορεί να δώσει τεκμηριωμένες απαντήσεις για τους υπαιτίους της τραγωδίας. Αν δεν μπορέσει να διαχειριστεί με απόλυτη ψυχραιμία, κοινωνική ενσυναίσθηση και τεράστια σοβαρότητα τη συγκεκριμένη δικογραφία, η υπόθεση κινδυνεύει να ξεφύγει, με την πιθανότητα το ουσιαστικό αίτημα για απόδοση ευθυνών να εκφυλιστεί και να οδηγήσει σε δικαστικά αποτελέσματα, που κανέναν δεν θα ικανοποιούν· ούτε τους συγγενείς των θυμάτων, ούτε το κράτος δικαίου, ούτε τη Δικαιοσύνη, ούτε την κοινωνία και την πολιτική.
Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά κρίσιμο να αφεθούν οι αρμόδιοι δικαστικοί λειτουργοί να κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς να υφίστανται την αφόρητη πίεση που ενδέχεται να τους οδηγήσει σε ενέργειες βλαπτικές για την αναζήτηση της αλήθειας και τη σύντομη –κατά το δυνατόν– εκδίκαση της υπόθεσης. Και το βάρος της σωστής και τεκμηριωμένης έρευνας για τους υπαιτίους της ανείπωτης τραγωδίας δεν το φέρει μόνον ο εφέτης ανακριτής, που το σηκώνει έως σήμερα με επάρκεια, αλλά και η ηγεσία της Δικαιοσύνης που εποπτεύει την ανάκριση. Από την άλλη, η κοινωνία δικαίως απαιτεί την υποδειγματική έρευνα και την παραδειγματική τιμωρία των υπαιτίων. Η ίδια η τραγωδία καθορίζει, άλλωστε, την τεράστια κοινωνική ευαισθητοποίηση για τους συγγενείς και τα θύματα, χωρίς ωστόσο να φθάσει κανείς σε αστήρικτες υποψίες, προσεγγίσεις εκτός πραγματικότητας, που τελικά μπορεί να βλάψουν καθοριστικά την αναζήτηση της αλήθειας συσκοτίζοντας τα γεγονότα.
