Του Γιάννη Λασκαράκη
Είμαι πραγματικό οργισμένος με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν, για μια ακόμη φορά, την Θράκη και την μειονότητά της, τα αθηναϊκά μέσα ενημέρωσης. Και δεν είναι μόνο η παντελής άγνοιά τους για την δομή της κοινωνία της, τα προβλήματα και τις προοπτικές της. Κυρίως είναι η αντιμετώπιση της Θράκης, σαν έναν εξωτικό τόπο όπου κατοικούν διάφοροι περίεργοι «ιθαγενείς» με διαφορετικό θρήσκευμα, γλώσσα και τρόπο ζωής και οι οποίοι, θεωρείται δεδομένο, ότι αποσκοπούν στην …απόσχιση της Θράκης από τον εθνικό κορμό. Έτσι κάθε αναφορά τους στην μειονότητα της Θράκης δεν έχει σαν αντικείμενο την αυτονόητη για τον πολιτισμένο κόσμο, κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ισότητα και την ισονομία, των μελών της, αλλά την εθνικιστική διάσταση του ζητήματος, που προκύπτει από τα χρόνια στερεότυπα του «ανάδελφου έθνους» που απειλείται πανταχόθεν και ιδιαίτερα από τη γείτονα Τουρκία, τους «Γκρίζους Λύκους» το Προξενείο, τους «ψευτομουφτήδες» και την…κυρία Σουλεϊμάνογλου.
Κατά καιρούς βάζαμε «απέναντι» και μειονοτικούς δημοσιογράφους (Χούλια Εμίν, Αμντου- λαχίμ Ντεντέ κλπ), αλλά και χριστιανούς, οι οποίοι εξέφραζαν σε διάφορους τόνους την αντίθεση τους στην ρατσιστική και εθνικιστική αντιμετώπιση της μειονότητας. Ο γράφων έχει θλιβερές εμπειρίες από τον «σεβασμό» της διαφορετικής του άποψης εκ μέρους των επαγγελματιών του μίσους και του κοινωνικού διχασμού, που φέρνει έδρες βουλευτικές δημαρχιακούς και νομαρχιακούς θώκους και …αρκετά χρήματα.
Για να το ξεκαθαρίσω, θεωρώ ότι η υποψηφιότητα της Σαμπιχά Σουλεϊμάνογλου ήταν μια υποψηφιότητα με πολλούς συμβολισμούς. Την γνωρίζω προσωπικά και είναι γνωστές οι απόψεις της, αλλά και η αντίθεση της με μεγάλο μέρος της μειονότητας, με βασική αιτία την ιδιότητα της Ρομά. Πιθανόν να μην ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες του ΣΥΡΙΖΑ για συλλογή ψήφων από τη Θράκη. Αν αυτό ήταν το κριτήριο του, καλώς έκανε και την απέσυρε. Αν όμως ήθελε να στείλει το μήνυμα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού, της ισονομίας και της ισοπολιτείας, αλλά και να αναδείξει το πρόσωπο ενός κόμματος με σύγχρονες αντιλήψεις για την αντιμετώπιση των μειονοτήτων, δεν θα έπρεπε να υποκύψει στις πιέσεις των τοπικών παραγόντων, μειονοτικών και μη.
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε εμπιστευθεί στην Γκιούλ Καραχασάν την υποψηφιότητα της Υπερνομάρχου στην Διευρυμένη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ξάνθης, Καβάλας και Δράμας, δεν «άκουσε» τις αντιδράσεις, παρ’ όλο που προέρχονταν κυρίως από δύο νομούς οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με την μειονότητα. Διότι πίστευε ότι πάνω από το ποσοστό των ψήφων, ακόμη και από την εκλογή σε ένα τόσο σημαντικό θεσμό, ήταν το μήνυμα της πραγματικής ισονομίας και της παροχής εμπιστοσύνης απέναντι στους πολίτες της μειονότητας, σε θέσεις άσκησης εξουσίας.
Και όσοι επισείουν τον «μπαμπούλα» του Τουρκικού Προξενείου, ας αναλογισθούν ποιοι ανάδειξαν τον ρόλο του σαν προστάτη μιας θρησκευτικής μειονότητας, συμπεριλαμβανομένων και των Πομάκων και των Ρομά. Διότι είναι νωπές ακόμη οι μνήμες των απαράδεκτων διακρίσεων σε βάρος της μειονότητας, οι πολίτες της οποίας δεν είχαν δικαίωμα να κτίσουν νόμιμο σπίτι, στην γειτονιά τους στην Αλεξανδρούπολη, να οδηγήσουν αυτοκίνητο και τρακτέρ, ούτε να βγάλουν άδεια για …μηχανάκι και καραμπίνα κυνηγητική. Για να μην αναφερθώ στα ζητήματα της εκπαίδευσης και στα καθημερινά φαινόμενα ρατσισμού και μίσους εναντίον τους, ιδιαίτερα σε εποχές κατά τις οποίες οι σχέσεις μας με την Τουρκία ήταν τεταμένες.
Είμαστε σαφώς αντίθετοι με την ίδρυση κομμάτων με κριτήρια θρησκευτικά ή εθνοτικά. Κάτι τέτοιο δεν βοηθάει στην κοινωνική συνοχή. Μήπως όμως αυτό δεν είναι φαινόμενο που παρατηρείται σε όλο τον κόσμο; Οι Έλληνες της διασποράς δεν ιδρύουν κόμματα με αμιγώς ελληνικό προσωπικό; Δεν είναι μακριά η Αλβανία.
Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί μας τρομάζει η διεκδίκηση της εκπροσώπησης της μειονότητας μιας ευρωπαϊκής περιφέρειας, στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά της και ας ψάξουμε να βρούμε τα αίτια της ύπαρξης αυτής της ανάγκης, δεδομένου και του ελληνικού εκλογικού συστήματος, που αποκλείει την εκπροσώπηση της (με ή χωρίς σταυρό προτίμησης).
Όσο για την γνωστή και γελοία πια κινδυνολογία της μετατροπής της Θράκης σε Κόσσοβο, της ανεξαρτητοποίησης της, ή ακόμη και της προσάρτησής της στην Τουρκία, μόνο κακό κάνει σε μια περιοχή που αγωνίζεται να αξιοποιήσει την στρατηγική της θέση στην νέα γεωγραφία των ανοικτών οριζόντων, δίπλα σε μια αγορά 20 εκατομμυρίων, με τον τουρισμό από τπ γείτονα να δίνει ζωή στην αγορά και στα ξενοδοχεία της Θράκης.
Γνωρίζω εκατοντάδες μέλη της μειονότητας, άνδρες και γυναίκες, τεχνίτες, επαγγελματίες, αγρότες, επιστήμονες, που έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην κοινωνία της παραγωγής και του πολιτισμού. Με άψογη γνώση της ελληνικής γλώσσας, με επαγγελματική υπευθυνότητα που εκπλήσσει, με πραγματικό σεβασμό στους θεσμούς και στις παραδόσεις (ανταλλάσουμε ευχές σε χριστιανικές και μουσουλμανικές γιορτές). Και βέβαια κανείς δεν «ορέγεται» το τουρκικό κράτος και γελούν όταν τους θέτεις το ερώτημα αν θα ήθελαν να ζήσουν εκεί, αντί για την δημοκρατική ευρωπαϊκή μας χώρα, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Η ανοικτή δημοκρατική κοινωνία είναι λοιπόν ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσεις τους εθνοτικούς εξτρεμισμούς, και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι φωστήρες των κεντρικών ΜΜΕ, οι πανεπιστημιακοί και οι πολιτικοί που ευελπιστούν να μας κυβερνήσουν….
