Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, μα και μια μέρα πάνω από όλες τις άλλες. Είναι η μέρα της Ελληνικής Μεγαλουργίας, την οποία όλος ο εντός και εκτός της Ελλάδος Ελληνισμός εορτάζει και πανηγυρίζει με εθνική συγκίνηση και ακράτητο πάντοτε εθνικό ενθουσιασμό. Είναι η μέρα η χαρμόσυνος και ιστορική, η οποία συμπυκνώνει όλο το ιστορικό νόημα του Ελληνικού γένους και η οποία αποτελεί ανεξάντλητο πηγή και μέγα δίδαγμα για τον Ελληνισμό.
Είναι η μέρα η οποία, όσος χρόνος και αν παρέλθει, και οσεσδήποτε περιπέτειες και αν επέλθουν, θα παραμείνει πάντα φωτιζόμενη και φωτίζουσα με την αυτή πάντοτε ένταση από το ανέσπερο φως του θαυμασμού. Και θα αποτελεί όχι μόνον δια τους εντός της Ελλάδος, αλλά και δια τους πέραν των ορέων και των θαλασσών διασπαρμένους Έλληνες «εορτή εορτών και πανήγυρη πανηγύρεων».
Είναι η μαγική εκείνη μέρα η υπενθυμίζουσα το μεγαλύτερο εθνικό γεγονός της νεωτέρας Ελλάδος και περικλείουσα ανάγλυφο την ιστορία του αιωνίου και ενδοξότατου Ελληνικού Έθνους. Του Έθνους εκείνου, το οποίον υπερήφανο και περιβεβλημένο αειθαλείς δάφνες, δόξας και τιμής, αλλά και κατάφορτο από ερυθροβαφή ένσημα του μαρτυρίου και της θυσίας του, προσβλέπει πάντα με ευγνωμοσύνη προς τους συντελεστές της μεγαλοδόξου ιστορικής σταδιοδρομίας του.
Αλλά η 25η Μαρτίου 1821 είναι και η μέρα, κατά την οποία «Άγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη, είπε εις την Θεοτόκο και δια αυτής σε ολόκληρο τον κόσμο το Χαίρε!». Ιδού μία αρμονική συζυγία. Πίστης και Πατρίς. Η μια τον κρίνον δέχεται, δάφνης κλωνάρι η άλλη.
Από την ημέρα της εθνικής παλιγγενεσίας της 25ης Μαρτίου 1821 πέρασαν 193 χρόνια. Δυστυχώς η Πατρίδα μας διέρχεται και πάλιν μία φοβερή και αποφράδα περίοδο ένδειας, δυστυχίας και ένα σκοτεινότατο ορίζοντα πικριών, πόνων και δοκιμασιών που περιβάλλουν την αδάμαστο φυλή μας. Η άλλοτε ένδοξη και υπερήφανη Ελλάδα, η χειραγωγήσασα τον κόσμο και διαδώσασα παντού την άσβεστο δάδα της προόδου κα του πολιτισμού, το φως του πνεύματος και του λόγου, περιέπεσε και πάλιν εις βαθύ σκότος δουλείας και εθνικής ταπείνωσης.
Όμως η Ελλάδα επιθυμεί να ζήση. Κριτήριο της αντοχής είναι η δοκιμασία, από την οποία θα εξέλθει νικήτρια η Πατρίδα μας. Ο αγώνας και η νίκη των Ελλήνων δεν θα οφείλεται εις την τύχη, διότι είναι ιστορικώς αναπόφευκτος και η ελληνική φυλή ακατανίκητος. Ένας αγώνας στηριζόμενος όχι σε ενέργειες προσώπων, ομάδων ή παρατάξεων, αλλά στην ηφαιστειώδη έκρηξη καθολικής πανεθνικής επιθυμίας. Μία αυτόματη αντίδραση κατά της νόσου της παρακμής, της υποτέλειας και της εθνικής ταπείνωσης.
Ο αγώνας θα πυργώνεται εις την εθνική ομοφωνία, που κανείς πια δεν θα μπορέσει να καταλύσει. Θα αναβλύσει από τις ρίζες της φυλής μας. Διότι είναι υπόθεση όλων των Ελλήνων. Όλοι οι Έλληνες για τον ‘Έλληνα, ο καθένας για όλους. Κοινά είναι τα πεπρωμένα. Εις το καλό όλων θα αποβλέπει ο αγώνας της νέας Εθνικής παλιγγενεσίας.
Έλληνες! Ας φανούμε αντάξιοι απόγονοι εκείνων, οι οποίοι θυσίασαν εις την κάμινο της εθνικής ανάγκης τα πάντα και παρέσχον σε γενεές γενεών το ωραιότερο παράδειγμα της αγάπης προς την Πατρίδα, προς την Θρησκεία και την Ελευθερία. Και από το αθάνατο αυτό παράδειγμα ας αντλούμε όλοι μας την δύναμη της ηθικής αντοχής κατά της νέας μεγάλης δοκιμασίας.
Δόξα, τιμή και ευγνωμοσύνη εις την μνήμη όλων εκείνων, οι οποίοι συνετέλεσαν σε όλους τους χρόνους εις την ανάσταση και το μεγαλείο του Έθνους μας. Και ας αναφωνήσουμε δυνατά, όλοι μαζί με τον ποιητή:
«Χίλιες φορές θάνατοι, πατέρες τουρκομάχοι, σεις που τον Μάρτη κάματε, μια τέτοια σχόλη νάχει!»
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.
