Το δρομολόγιο Ξάνθη-Άβδηρα και αντιστρόφως. Η θέση προνομιούχα στο ρετιρέ του λεωφορείου στο νούμερο ένα, με άπλετο φως και θέα στην οργιαστική βλάστηση της φύσης ανταγωνιστικά θαρρείς μ ένα φύτεμα και μια μεθοδική καλλιέργεια στα χωράφια της ψυχής, του χαρακτήρα και άρα ενός “αύριο” πιο καθαρού, πιο υγιούς . Μια θέση με θέα στο μπες-βγες και το ξετύλιγμα του κόσμου.
Μετρημένοι οι επιβάτες στον πηγαιμό και σιγά-σιγά σε κάθε στάση γίνονταν και περισσότεροι, με αποκορύφωμα την στάση έξω από το γυμνάσιο-Λύκειο στην πατρίδα του Δημόκριτου.
Κι ανέβαιναν, κι ανέβαιναν, σχεδόν γέμισε το λεωφορείο… Γέμισε “δροσιά” σε κείνη την ώρα την άβροχη ακόμα-έτσι όπως μας συνήθισε όλος ο Απρίλης.
Αγόρια, κορίτσια, μικρότερα, πιο μεγάλα ανάλογα με την τάξη. Πρόσωπα φωτεινά, λαμπερά. Μάτια που άστραφταν από καθαρότητα κι αλήθεια. Βλέμματα ευθέα, ανεπιτήδευτα, ανυπόκριτα, διάφανα. Μα πάνω κι απ αυτά, μάτια γεμάτα ευγένεια, που ανάσαιναν παρήγορα μια υπόσχεση για έναν κόσμο αλλιώτικο. Μ έναν χαιρετισμό μια καλημέρα προς στον οδηγό-επιδεικνύοντας συγχρόνως μια κάρτα τα περισσότερα ή κόβοντας εισιτήριο κάποια λίγα-και στο έμπα, κυρίως όμως στην αποβίβαση σε όποια στάση.
Τόσα παιδιά κι ακούραστα με μια ευχή στο στόμα το καθένα.
“γεια σας, καλή συνέχεια…”
“ευχαριστούμε, καλό μεσημέρι…”
“σας ευχαριστούμε…”
“καλή ξεκούραση…”
“ευχαριστούμε πολύ…”
Παρεμφερείς οι ευχές, μα με το ίδιο βάθος, την ίδια διάθεση και ειλικρίνεια, παρ’ όλη την προφανή μεσημεριάτικη κούραση απ’ τα παιδιά κι από τους λιγοστούς μεγάλους.
Η ίδια συμπεριφορά κι από δυο δεκάχρονα του Δημοτικού, από Γενισέα προς Βαφέικα. Τετάρτη δημοτικού(και παίρνουν το λεωφορείο και πηγαινοέρχονται μόνα τους καθημερινά, διότι στα Βαφέικα δεν λειτουργεί δημοτικό σχολειό. Μία κατάσταση κι ένα σκηνικό γεμάτο πρόκληση, συσχετιζόμενο με αυτό στο…“άστυ”, κυρίως όταν ψιχαλίζει και φρακάρουν οι οδικοί κόμβοι γύρω απ τις εισόδους των σχολείων). Τόσο λιλιπούτεια μα τόσο υπεύθυνα. Τόσο μικρά, μα τόσο μεγάλα..!
Μια ανάλογη ανταπόκριση και από τον οδηγό, που με υπομονή, μια πατρική θαρρεί κανείς επιμέλεια και μ επαγγελματισμό, έφερε τόσο νέο κυρίως κόσμο κουρασμένο πια στον τερματικό σταθμό.!
Και μαζί με το αποχαιρετιστήριο “σας ευχαριστούμε, καλό μεσημέρι…”, μια ελπίδα φύτρωνε, για έναν κόσμο καλύτερο, όσο αυτός καθρεφτίζεται στα μάτια και τη λάμψη των παιδιών μας. Όσο ριζώνει σε θεμελιωμένες εστίες. Σε σπίτια με “στεγανές” σκεπές και σε σχολειά “ευάερα”, “προσήλια” και με ορθάνοιχτα παράθυρα, στην περιφέρεια και στα μεγάλα τ αστικά-ελπίζουμε-κέντρα…
Χρύσα Μπαΐρα
