Στο ταμείο αλυσίδας καταστημάτων. Απ’ αυτές που παρουσιάζουν αύξηση στα κέρδη τους, όπως λένε οι αρμόδιοι αναλυτές.
Κόσμος πολύς και στον ιμάντα αραδιασμένα διάφορα απαραίτητα, διότι τα μη απαραίτητα εδώ και χρόνια αποτελούν νοσταλγική ανάμνηση.
Στη σειρά και το ηλικιωμένο ζευγάρι αραδιάζει τα χρειαζούμενα, πίσω από έναν επιβλητικό ανανά του προπορευόμενου πελάτη.
Δυο πορτοκάλια στη μία σακουλίτσα, δύο μήλα και δύο λεμόνια στην άλλη σακουλίτσα, ένα γιαουρτάκι με μηδέν λιπαρά, ένα ανθότυρο εκείνο το άχρωμο, το άοσμο και τ’ άγευστο αλλά όμως υγιεινό, ένα ταχίνι και τρεις επώνυμες σοκολατίτσες γάλακτος (προφανώς τα εγγονάκια είναι μικρά και απαγορευτικές οι γευστικές προσμίξεις μέσα στις σοκολάτες).
Όμως ένας σκεπτικισμός είναι διάχυτος στην έκφραση και τις κινήσεις του ζευγαριού.
Κάτι ψιθυρίζουν μεταξύ τους, παίρνει η κυρία τις σοκολατίτσες και βιαστικά βιαστικά τρέχει προς τον διάδρομο. Στα μισά της διαδρομής το ίδιο βιαστικά γυρίζει πίσω αφήνει τις σοκολάτες στον ιμάντα, παίρνει το ταχίνι και οδεύει προς το ανάλογο ράφι χαλαρά πια και με ήσυχη συνείδηση. Γεμάτη, πλήρης..!
Ώσπου να επιστρέψει στο ταμείο, τα απαραίτητα μαζί με τις σοκολατίτσες των παιδιών είχαν πάρει την άγουσα προς κατανάλωση…
Ζωντανό σκηνικό στο πλαίσιο της “ανάπτυξης” με ελεύθερη μετάφραση για τον καθένα και σύμφωνα με την πληροφόρηση των “σοβαρών δημόσιων καναλιών”.
Και γιατί να πιστέψουμε στα ζωντανά σκηνικά, αφού τα Γκάλοπ, τα άλλα “αξιόπιστα εργαλεία” επιστημονικώς ενεργούντα δίνουν προβάδισμα στην ανάπτυξη..;
Στον αντίποδα τούτης της “επιστημοσύνης” με την διαπιστευμένη ανάπτυξη, όλο και πιο επιτακτικά, έμπρακτα ορθώνεται στα χείλη της κοινωνίας η γνωστή έκφραση “φύκια για μεταξωτές κορδέλες”…
