Το “μαγαζί” γεμάτο κόσμο, όπως πάντα, ακόμα και τώρα με τόσες “κόντρες” γύρω γύρω.
Άλλοι καθιστοί, άλλοι όρθιοι.
Οι λιγοστοί πλέον-αναλογικά-μαχόμενοι εργαζόμενοι να δίνουν όλο τους τον εαυτό στην εξυπηρέτηση, στην ανακούφιση.
Να τρέχουν πέρα δώθε, να τα προλάβουν, να κατευθύνουν και να είναι και ανθρώπινοι. Όλα δίχως υπερωρίες, δίχως “προσαυξήσεις”.
Κάποιοι απ’ τους πελάτες υπομονετικοί, στωικοί.
Κάποιοι άλλοι είτε 1,90 είτε 1,10, με το “έτσι θέλω” ήθελαν το δίκιο με το μέρος τους.
Να γκρινιάξουν, να κράξουν εκεί που θα ‘πρεπε να πουν απανωτά ευχαριστώ, θεωρώντας εν ολίγοις πως θα’ πρεπε, με όποια κακότροπη τακτική, να ορθώσουν το ανάστημα τους.
Το έργο γνώριμο ως εδώ…
Σε κάποιαν άκρη καθισμένος ένας ώριμος άνδρας, με μια ευγενική παρουσία, παρατηρεί τα λυμένα κορδόνια στο αριστερό του παπούτσι.
Δείχνει λίγο σκεφτικός και μετά κάνει μια προσπάθεια να σκύψει να τα δέσει, μα προφανώς το πρόβλημα του δεν επέτρεπε αυτήν την κίνηση και επανέρχεται “ηττημένος”.
Στον απέναντι τοίχο ακουμπισμένη από ώρα μια νεαρή κοπέλα, φαίνονταν να περιμένει τη σειρά της. Βλέποντας το σκηνικό, δίχως ενδοιασμό και περιττές κουβέντες, σκύβει αυθόρμητα και του δένει τα κορδόνια…
Ένα ξάφνιασαν ανάμεικτο με μια αδυναμία να εκφράσει το βαθύ του ευχαριστώ για τούτη την ανθρωπιά, κατέκλυσαν όχι μόνο τον παθόντα μα και όλους τους παρευρισκόμενους.
Το έργο όχι τόσο γνώριμο, μα μια αποστομωτική απάντηση στην επιπόλαια εδραιωμένη απορριπτική άποψη, για το ποιόν των νέων μας, στην μεμψιμοιρία για την ηθική τους…
Όλοι τριγύρω απλοί παρατηρητές. Σίγουρα όμως κάποιοι απ’ αυτούς και επικριτές των νέων μας…
Είπαμε κάτι γι’ αυτούς..;;;
Χρύσα Μπαϊρα
